เช้าวันถัดมาเริ่นเสียนได้มารับเฉินผิงเป็นการส่วนตัว ซุนซือเหมี่ยวต้องการร่วมเป็นพยานว่าเฉินผิงรักษาคนไข้อย่างไรเพื่อที่เขาจะได้เรียนรู้บางอย่าง
ตระกูลเริ่นนั้นอาศัยอยู่แถบชานเมืองด้านตะวันตกของหลิงโจว บ้านที่มั่งคั่งของพวกเขาครอบคลุมพื้นที่กว่าสิบเฮกตาร์ มองเพียงครั้งเดียวใครๆ ก็สามารถบอกได้ว่าตระกูลเริ่นเป็นครอบครัวที่มีฐานะดี
เริ่นเสียนเดินนำทางและพูดว่า “คุณเฉิน อยู่แค่ข้างหน้านี้แล้ว เราเพิ่งย้ายมาที่นี่ได้ไม่นานเนื่องจากที่เก่ามันมีขนาดที่แคบเกินไป”
"คุณเริ่นคุณถ่อมตัวเกินไป ที่เก่าของคุณมีที่ดินหลายพันตารางวา จะเรียกว่าเล็กได้ยังไงกัน? คุณต้องรวยมากแน่ๆ ถึงพูดแบบนั้น” ซุนซือเหมี่ยวหยอกล้อ
“ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันแน่ใจว่าสำหรับผู้เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้เช่นคุณและคุณเฉินแล้ว เรื่องเงินทองเป็นแค่สิ่งของธรรมดาๆ เท่านั้น” เริ่นเสียนกล่าวพร้อมกับหัวเราะ
ขณะที่เฉินผิงก้าวเท้าเข้าไปในที่พักของตระกูลเริ่น เขาสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ความรู้สึกราวกับว่าบ้านทั้งหลังถูกปกคลุมด้วยพลังบางอย่าง ไม่ว่าพลังวิญญาณจะมีน้อยเพียงใดในสังคมปัจจุบัน แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่ามันจะไม่มีอยู่จริง
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เฉินผิงเข้ามา พลังวิญญาณที่เขาสัมผัสได้ก่อนหน้านี้ก็หายไปอย่างหมดสิ้น พวกมันหายไปราวกับสุญญากาศ
เสี่ยวหลานเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน สำหรับผู้ที่มีความสามารถทางด้านเวทมนตร์ สัมผัสของเธอก็ไวต่อรัศมีที่อยู่รอบตัวของเธอเช่นกัน ขณะที่เธอเดินเข้ามา คิ้วของเธอก็ขมวดทันที
เฉินผิงถามเธอ “คุณก็รู้สึกใช่มั้ยว่ามีบางอย่างผิดปกติ?”
เธอพยักหน้า “ตั้งแต่ที่ฉันเดินเข้ามาในสนาม ฉันรู้สึกหายใจไม่ออก พลังงานของฉันดูเหมือนจะถูกปิดกั้นโดยอะไรบางอย่าง และฉันไม่สามารถปลดปล่อยพลังงานของฉันออกจากจุดชีพจรตันเถียนได้”
เฉินผิงเพียงแค่ยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร เขารู้ว่าต้องมีใครบางคนใช้วงแหวนอาคมกับตระกูลเริ่นอย่างแน่นอน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ถึงเหตุผล แต่ตอนนี้เขาจำเป็นต้องรีบไปดูคนไข้ก่อน
หากอาการของคนไข้ไม่ได้มีผลเกี่ยวข้องกับวงแหวนอาคม เฉินผิงก็ไม่จำเป็นต้องสนใจมันอีก มันคงเป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับเขาที่จะหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น
“คุณเฉิน ฉันชงชามาให้คุณ เชิญนั่งลงก่อน!”
เมื่อพวกเขาเข้ามาถึงในห้อง เริ่นเสียนได้เชิญให้เฉินผิงนั่งรอสักครู่ขณะที่เขากำลังไปเตรียมอาหารว่าง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...