หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 76

นี่คือโทรศัพท์ที่ซุนเสี่ยวเหมิงขอมาจากซุนฝูไห่ หลังจากที่รอเฉินเป่ากั๋วรับสาย ซุนเสี่ยวเหมิงพูดอย่าไงม่เกรงใจว่า “ตอนนี้มันกี่โมงกันแล้ว อยากให้ฉันรอไปถึงเมื่อไรกัน ความตรงต่อเวลาไม่มีเลย อย่าลืมล่ะว่าเป็นบ้านพวกคุณที่มาขอร้องฉัน แต่กลับให้ฉันรอเสียนี่?”

ซุนเสี่ยวเหมิงพูดจบ ก็ตัดสายทิ้งทนที ไม่อให้เฉินเป่ากั๋วพูด!

อีกด้านหลังจากที่ฉินเป่ากั๋วรับโทรศัพท์แล้ว ทั้งร่างก็ชะงักไป สีหน้าดูเก้ๆกังๆ อย่างไรเสียอายุขนาดเขา ก็ถูกเด็กสาวอย่างซุนเสี่ยวเหมิงเล่นงานเข้า ในใจก็รับได้ยาก แต่เมื่อคิดว่าต้องอาศัยเธอแนะนำบริษัท เฉินเป่ากั๋วก็อดทน!

“พ่อครับ ใครโทรมาเหรอ”

เฉินผิงถาม

“เป็นเสี่ยวเหมิงน่ะ เธอรออยู่ข้างล่างแล้ว แกรีบลงไปเถอะ จำไว้ว่าพูดกับเธอให้ดีมากหน่อย...”

เฉินเป่ากั๋วเตือนให้เฉินผิงลงไปข้างล่าง!

เฉินผิงลงไปด้านล่าง เห็นซุนเสี่ยวเหมินรออยู่ที่หน้าประตู ก็เดินเข้าไปหา แฝงด้วยความรู้สึกขอโทษพูดว่า “ขอโทษด้วย ที่ทำให้เธอรอนาน...”

ซุนเสี่ยวเหมิงเห็นเฉินผิง สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นแข็งทื่อทันที “ถ้าไม่ใช่พ่อฉันพูดไร้สาระ ตัวฉันก็ขี้เกียจที่จะมารับนาย นายดูสิว่าตัวเองใส่ชุดอะไรมา ชุดสูทยุคไหนกัน บ้านนอกสิ้นดี...”

เฉินผิงขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ระงับความโกรธเอาไว้ “ฉันซื้อไว้เมื่อสามปีที่แล้ว แต่ไม่เคยใส่มาก่อน ยังใหม่อยู่เลย!”

“ใหม่แล้วช่วยอะไรได้คนหนุ่มสาวสมัยนี้ไม่มีใครเขาใส่ชุดสูทเชยๆแบบนี้แล้ว...” ซุนเสี่ยวเหมิงเบะปาก!

“งั้น...งั้นฉันให้ฉันไปเปลี่ยนชุดใหม่ไหม” เฉินผิงถาม

“ช่างเถอะ ไม่มีเวลาแล้ว จะไปทันได้ยังไง รีบขึ้นรถเร็ว...” ซุนเสี่ยวเหมิงเปิดประตูรถด้วยสีหน้าเย็นชา แล้วเข้าไปนั่งบนรถเลย

เฉินผิงอยากนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับ พอเปิดประตู ก็ถูซุนเสี่ยวเหมิงตะโกนห้ามเอาไว้ “นั่งข้างหลังเลย ที่นั่งข้างคนขับมันใช่ที่นายนั่งได้เหรอ”

เฉินผิงขมวดคิ้วขึ้น จากนั้นนั่งที่ด้านหลัง แต่ซุนเสี่ยวเหมิงไม่รอให้เฉินผิงนั่งให้ดี ก็เหยียบคันเร่งพุ่งออกไป!