เห็นเฉินผิงชะงักไป หวังหันหันก็ยิ้ม “ถ้าไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด ไม่เป็นไรค่ะ”
เฉินผิงแค่ยิ้มขึ้น ไม่ได้พูดอะไร ตามหวังหันหันกลับไป ทั้งสองคนก็พบว่าถึงเวลาทานมื้อเที่ยงแล้ว!
ในเวลาเดียวกัน ที่โรงพยาบาลแห่งเมืองหงเฉิง เซียวเหล่ยนอนอยู่บนเตียงอย่างรู้สึกเบื่อหน่าย!
เขาไม่อยากอยู่ที่โรงพยาบาล อยากกลับบ้าน แต่พ่อของเขาซูเหยียนไม่เห็นด้วย ยืนกรานให้เขารักษาแผลให้หายก่อนแล้วจึงกลับบ้าน!
อย่างไรเสียทรัพย์สมบัติของตระกูลเซียว ต่อให้เซียวเหล่ยนอนโรงพยาบาลทั้งปีก็ไม่มีปัญหา!
ในตอนที่เซียวเหล่ยกำลังเบื่ออยู่นั้น ประตูห้องคนไข้ก็เปิดออก เกิ่งซานซานถือกล่องข้าวเดินเข้ามา!
“พี่เหล่ย ฉันมีข่าวดีมาบอก...”
แค่เข้ามา เกิ่งซานซานก็พูดอย่างยินดี
“ข่าวดีอะไร” เซียวเหล่ยถาม
“เจ้าเฉินผิงนั่นถูกไล่ออกไปจากวิลล่าของผานหลงวานแล้ว อาจจะทะเลาะกับซูอวี่ฉีล่ะ...”
เกิ่งซานซานพูดอย่างกระตือรือร้น!
“ทำไมล่ะ” เซียวเหล่ยก็ยินดี!
ถ้าหากเฉินผิงไม่มีตระกูลซูคุ้มครองอยู่ งั้นเฉินผิงก็ไม่นับว่าเป็นอะไร เขาอยากขยี้เฉินผิงให้ตาย ก็เป็นแค่พริบตาเดียว!
“จะเพราะอะไรล่ะ ฉันเดาว่าซูอวี่ฉีไม่เห็นเฉินผิงในสายตาแล้ว เดาว่าเธอแค่อยากจะหยอกเฉินผิงเท่านั้น อย่างไรเสียทั้งสองคนก็ไม่เหมาะสมกัน ซูอวี่ฉีจะไปชอบเขาได้อย่างไร วันนี้ตอนเช้าพนักงานรักษาความปลอดภัยในเขตวิลล่าที่ผานหลงวานพูดออกมา พ่อแม่ของเฉินผิงหิ้วข้าวของออกไป กลับไปเขตชุมชนที่เคยอยู่!” เกิ่งซานซานพูด
“ฮ่าฮ่าฮ่า ดีจริงๆ!” เซียวเหล่ยหัวเราเสียงดัง “รอฉันหายดีก่อน ดูว่าฉันจะจัดการเฉินผิงอย่างไร ฉันจะให้มันรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น...”
...
เช้าวันต่อมา!
ซุนฝูไห่โทรมาหา เขาให้ซุนนเสี่ยวเหมิงมารับเฉินผิง เพื่อไปยังบริษัทของซุนเสี่ยวเหมิงด้วยกัน!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...