ทันใดนั้นภาพใบหน้าของซูอวี่ฉีที่กำลังยิ้มแย้มอย่างอ่อนหวาน และรอยยิ้มเปี่ยมเมตตาของบิดามารดาตนเองก็ผุดขึ้นมาในหัวของเฉินผิง ครอบครัวเป็นจุดอ่อนของเขามาโดยตลอด
ในที่สุดเขาก็ค่อยๆ เก็บกระบี่ เมื่อหนิงอวี่เห็นเช่นนั้นก็รีบลุกขึ้นแล้วหนีไป
“หนิงอวี่ ได้โปรดพาฉันไปด้วย... พาฉันไปที...” เมื่อเห็นหนิงอวี่กำลังจะหนีไป เริ่นซือชงก็วิ่งเข้ามาคว้าขาของฝ่ายแรกเอาไว้
“ไสหัวไปซะ!” หนิงอวี่ถีบเริ่นซือชงออกไป
อย่างไรเสีย เขาก็ลำบากแทบตายกว่าจะรักษาชีวิตตนเองเอาไว้ได้ ในที่สุดตอนนี้เขาก็มีโอกาสนี้แล้ว เขาจึงไม่สนใจที่จะช่วยเริ่นซือชงอีก
เริ่นซือชงสีหน้าซีดเผือดขึ้นมาทันที แล้วเขาก็ตัวสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัวเพราะอยากหนีไปจากที่นี่
ช่างน่าเสียดาย ทันทีที่เขามาถึงประตู ก็มีหลินเทียนหู่กับชื่อเฟิ่งยืนขวางทางเขาอยู่
ในตอนนั้นเอง เริ่นเสียนกับภรรยาของเขาก็ได้สติเพราะการรักษาของซุนซือเหมี่ยว แต่พวกเขากลับดูแก่ชราลงมากอย่างเห็นได้ชัด
เมื่อเห็นบิดามารดาของตนฟื้นแล้ว เริ่นซือชงก็วิ่งเข้ามาคุกเข่า “คุณพ่อครับ... คุณแม่ครับ... ผมผิดไปแล้ว! ผมทำเรื่องผิดพลาดไปแล้ว! ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย! ผมสัญญาว่านับแต่นี้ไปจะเป็นลูกกตัญญู!”
ในขณะเดียวกัน เริ่นเสียนก็จ้องมองบุตรชายที่อยู่ตรงหน้า ทันใดนั้นเขาก็โกรธเสียจนหน้าแดงก่ำ แล้วเขาก็ถีบเข้าที่หน้าท้องของฝ่ายหลัง
ซูซู่เจินมีสีหน้าลำบากใจเหลือเกิน เธอเพียงแค่หลับตาลงโดยไม่พูดอะไรสักคำ อย่างไรเสีย เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี ถึงแม้ว่าเริ่นซือชงจะไม่ใช่บุตรชายของเริ่นเสียน แต่เขาก็ยังเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเธออยู่ดี
เริ่นเสียนเดินเข้ามาหาเฉินผิงพลางกล่าวด้วยความซาบซึ้งใจ “ขอบคุณครับ คุณเฉิน หากไม่ใช่เพราะคุณ ตระกูลของพวกเราก็คงฉิบหายกันหมดแล้ว”
“คุณเริ่น คุณเกรงใจเกินไปแล้วครับ ผมก็แค่ทำงานของตัวเองเท่านั้น ในเมื่อผมรับเงินมาแล้ว แน่นอนว่าผมก็ต้องช่วยคุณ ถ้าหากคุณยังคิดจะอยู่ที่นี่ต่อ ผมสามารถช่วยคุณสลายวงแหวนอาคมได้ แต่ก่อนที่คุณจะสามารถอยู่ที่นี่ได้ ก็คงจะใช้เวลาสักสองสามวันเนื่องจากสภาพของผืนดินแห่งนี้” เฉินผิงตอบ
“ไม่เป็นไรครับ พวกเราคงไม่อยู่ที่นี่กันอีกแล้วล่ะ” เริ่นเสียนส่ายหน้าพลางถอนหายใจเล็กน้อย “ผมจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว ไม่อีกแล้วล่ะ...”
ตอนที่เห็นท่าทีตอบสนองของเริ่นเสียน เฉินผิงก็สัมผัสได้ถึงความสิ้นหวังระลอกหนึ่ง อย่างไรเสีย การที่จู่ๆ ครอบครัวสุขสันต์ต้องมาประสบพบเจอการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นนั้น ก็เป็นเรื่องยากที่พวกเขาจะไม่รู้สึกทุกข์ทน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...