ถึงแม้ว่าทุกคนจะฝึกไม่เหมือนกัน แต่พวกเขาควรจะก็มีพลังแบบเดียวกัน เพราะไม่ว่าพวกเขาจะฝึกวิชาแบบไหน พวกเขาก็เป็นคนของหุบเขายาอยู่ดี แต่เจ้าหุบเขายากลับให้ความรู้สึกพิเศษแตกต่างไปจากคนอื่นๆ ในหุบเขา
เมื่อสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เฉินผิงจึงปลดปล่อยปราณสัมผัสเพื่อสำรวจวิชาที่เจ้าหุบเขาฝึก แต่พลังวิญญาณของเขาก็ถูกดีดกลับมาเพราะพลังที่มองไม่เห็น เห็นได้ชัดว่าเจ้าหุบเขายาตรวจจับเจตนาของเขาได้แล้ว
เฉินผิงกับเจ้าหุบเขายาสบตากัน แต่ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมา
“เฉินผิง คุกเข่า รีบคุกเข้าเร็วเข้า” ซูฉางเซิงเตือนเฉินผิงด้วยเสียงเบา แต่ดูเหมือนฝ่ายหลังจะไม่ได้ยินเขาเลย
หลังจากนั้นสักพัก เจ้าหุบเขายาก็โบกมือพลางกล่าวว่า “พวกคุณลุกขึ้นได้”
ทุกคนยกเว้นเฉินผิงลุกขึ้นแล้วถอยไปอยู่ด้านข้าง พวกเขาเอาแต่ก้มหน้าไม่กล้าเงยหน้ามอง
“คุณก็คืออัจฉริยะที่สามารถกลั่นยาชั้นยอดและฝึกทักษะการต่อสู้คู่ได้งั้นรึ?” เจ้าหุบเขายาค่อยๆ เอ่ยถามขึ้นมา
เฉินผิงส่ายหน้า “ผมไม่สามารถกลั่นยาชั้นยอดได้หรอกครับ แล้วผมเองก็ไม่ใช่อัจฉริยะด้วยเพราะผมเพียงแค่รู้เรื่องเกี่ยวกับนักเวทย์นิดๆ หน่อยๆ เท่านั้นเอง”
“ฮ่าฮ่าฮ่า คุณเป็นคนหนุ่มที่ค่อนข้างถ่อมตัวมากทีเดียว” เจ้าหุบเขายาหัวเราะ จากนั้นเขาก็ชี้ไปทางเสี่ยวหลานที่กำลังนอนอยู่ข้างห้องโถง “ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนคุณเหรอ?”
“เธอเป็นเพื่อนของผม ไม่ใช่แฟนผม” เฉินผิงส่ายหน้าอีกครั้ง
“เอาล่ะ อวัยวะภายในของเพื่อนคุณได้รับบาดเจ็บสาหัส ชีวิตของเธอกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้ายและน่าจะตายได้ทุกเมื่อ ผมสามารถช่วยเพื่อนของคุณได้ แต่ผมได้ยินว่าคุณมีเตาหลอมที่น่าสนใจอยู่กับตนเอง ขอผมดูเตาหลอมอันนั้นได้ไหม?” เจ้าหุบเขายาเอ่ยเข้าประเด็น
เฉินผิงเหลือบมองซูฉางเซิง เห็นได้ชัดว่าซูฉางเซิงบอกข้อมูลนั้นให้เจ้าหุบเขายาฟัง
ซูฉางเซิงรีบอธิบายขึ้นมาว่า “เฉินผิง เจ้าหุบเขามีความสนใจในการศึกษาค้นคว้าเตาหลอม อย่างไรเสีย เตาหลอมก็มีความจำเป็นในการกลั่นยา คุณเองก็ใช้โอกาสนี้ให้เขาประเมินคุณภาพเตาหลอมของตนเองเสียเลยสิครับ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...