หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 787

เฉินผิงจ้องมองมาที่ผู้เฒ่าตามสัญชาตญาณ ศพของเขาค่อยๆ เปลี่ยนไป ศพที่แต่เดิมราวกับมีชีวิตเริ่มดำคล้ำขึ้นเรื่อยๆ ไม่นาน ทั่วทั้งร่างก็แห้งเหี่ยวแล้วถล่มกลายเป็นกระดูกกองหนึ่ง

ในขณะนั้นถ้ำก็เริ่มสั่นสะเทือน หินที่ตกลงมาจากเพดานบ่งบอกว่าถ้ำกำลังจะถล่มลงมาแล้ว

เมื่อเฉินผิงเห็นเช่นนั้น เขาก็รีบวิ่งออกไป ทันทีที่เขาออกมาได้ ปากทางเข้าของถ้ำก็ถูกปิดตาย

พอเห็นถ้ำถล่มลงมาแล้ว เฉินผิงก็ถึงกับพูดไม่ออก

ฉันแค่อยากจะดูว่ามันเป็นตำราอะไรก็เท่านั้นเอง! ไม่นึกเลยว่าจะต้องมาสืบทอดหุบเขายา

มิหนำซ้ำฉันยังต้องทำให้ชื่อเสียงของหุบเขายาขจรขจายกว้างไกลออกไปด้วยงั้นเหรอ? ฉันจะมีเวลามาจัดการกับหุบเขายาได้ยังไงกันเล่า? ฉันยังมีเรื่องต้องจัดการอีกเป็นกองพะเนินเชียวนะ!

แต่ในเมื่อตำรากลั่นยาได้จารึกอยู่ในหัวของเฉินผิงแล้ว ถึงจะพูดอะไรไปก็เปล่าประโยชน์ สิ่งที่เขาสามารถทำได้ก็คือดำเนินการไปที่ละขั้นทีละตอน

หลังจากกระโดดลงจากเขามาแล้ว เฉินผิงก็เริ่มมุ่งหน้ากลับไป

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ชนเข้ากับอวี๋ตงที่รีบวิ่งเข้ามาหา

“คุณเฉินครับ!” อวี๋ตงร้องตะโกน เมื่อเขามองเห็นเฉินผิง

“อวี๋ตง คุณเข้ามาได้ยังไงกัน?”

เฉินผิงรู้สึกสับสนอยู่บ้าง มีแนวกั้นขวางทางอยู่ แล้วอวี๋ตงเข้ามาได้ยังไงกันเล่า?

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ผมแค่เดินมาข้างหน้าก็เจอคุณแล้ว”

อวี๋ตงรู้สึกสับสนพอๆ กัน

เฉินผิงใช้ปราณสัมผัสของตนเองเพื่อสำรวจสภาพแวดล้อมจนรู้ว่าแนวกั้นสลายไปแล้ว เขาคิดว่าเป็นเพราะตนได้เข้าไปในถ้ำแห่งนั้น

แต่เฉินผิงไม่ได้พูดอะไรแล้วกลับไปพร้อมอวี๋ตง