หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 790

เฉินผิงขบฟันเพื่อข่มโทสะของตนเอง วิธีการกลั่นยาเช่นนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากการฝึกวิชามาร บางทีเจ้าหุบเขายาคนนี้ชะรอยจะเป็นผู้ฝึกวิชามารเสียแล้ว

เฉินผิงค่อยๆ เบนสายตาไปที่เจ้าหุบเขายา เขาเริ่มจะเข้าใจแผนการของฝ่ายหลังแล้ว

เจ้าหุบเขายามีชื่อเสียงดีงามในเรื่องการช่วยชีวิตและรักษาบาดแผล นึกไม่ถึงเลยว่าหุบเขายาที่มีชื่อเสี่ยงโดดเด่นถึงเพียงนั้น กลับมีผู้ฝึกวิชามารที่ใช้หัวใจของทารกมากลั่นยาเป็นผู้นำเสียได้ เมื่อเฉินผิงนึกขึ้นได้ว่าเจ้าหุบเขายาสามารถอยู่ที่นี่มาได้ถึงสามสิบปีเพราะอาศัยข้อได้เปรียบเช่นนี้ เขาก็สงสัยว่าระหว่างนี้ต้องมีทารกถูกสังหารไปมากมายสักเท่าไหร่กัน

กว่าเฉินผิงจะรู้ตัว เขาก็แผ่กลิ่นอายสังหารอันเป็นผลทำให้บรรยากาศภายในห้องอาหารกลับหนักหน่วงขึ้นมาทันที

“เป็นอะไรไปครับ คุณเฉิน? ยาเจิงโฉ่วตันเป็นของดีเชียวนะ” ซูฉางเซิงเอ่ยถามด้วยเสียงที่ฟังแทบไม่ได้ยิน เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงโทสะอันแรงกล้าของเฉินผิง และเห็นสายตาที่เฉินผิงจ้องมองเจ้าหุบเขายา

“ของดีงั้นรึ?” เฉินผิงแค่นเสียง จากนั้นเขาก็บดขยี้ยาเจิงโฉ่วตันในมือของตนเอง ชั่ววินาทีต่อมา ทั่วทั้งห้องอาหารก็คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือด

“คุณมันไร้เหตุผลสิ้นดี! ถ้าหากคุณไม่กล้ากินเอง คุณก็มอบยาเจิงโฉ่วตันให้พวกเราก็ได้ เสียของชะมัดเลย” ผู้อาวุโสสามลุกขึ้นอย่างมีโทสะแล้วตำหนิเฉินผิง

“เฉินผิง คุณกำลังทำอะไรน่ะ?” ซูฉางเซิงขมวดคิ้ว

“ผมกำลังทำอะไรน่ะเหรอ? ถึงยาเม็ดนี้จะสามารถยืดอายุขัยให้ผมได้เป็นร้อยปี ผมก็จะไม่กินยาที่กลั่นขึ้นมาโดยใช้หัวใจของทารกเป็นอันขาด เพราะผมเกรงกลัวบาปกรรม” เฉินผิงเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ทุกคนต่างรู้สึกตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดของเฉินผิง เจ้าหุบเขายาหรี่ตาแล้วพลังคุกคามก็ผุดขึ้นมาจากทั่วทั้งร่าง

“เลิกพล่ามไร้สาระได้แล้ว! นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเรากินยาเจิงโฉ่วตันสักหน่อย ยาเม็ดนี้จะกลั่นขึ้นมาด้วยหัวใจของทารกได้ยังไงกันเล่า? ไม่มีทางที่เจ้าหุบเขาจะใช้เคล็ดวิชามารมากลั่นยาเม็ดหรอกน่า” ผู้อาวุโสรองของสำนักตบโต๊ะพลางแผดเสียงใส่เฉินผิง

ผู้อาวุโสคนอื่นๆ เองก็ลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วติเตียนเฉินผิงเช่นเดียวกัน