หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 794

เมื่อมองดูใกล้ๆ ลูกบอลเพลิงก็เผยเขี้ยวเล็บออกมา สิ่งที่น่าประหลาดยิ่งไปกว่านั้นก็คือลูกบอลไฟเหล่านี้กลับเป็นหัวทารกที่กำลังร้องไห้อยู่จริงๆ

ทันใดนั้นเอง ลูกไฟนับสิบลูกที่พุ่งเข้ามาทางเฉินผิงก็ส่งเสียงร้องไห้อันหนาวเหน็บไปถึงกระดูก

“ตอนนี้พวกคุณก็น่าจะเชื่อผมแล้วใช่ไหม? ถ้าหากไม่ได้เป็นผู้ฝึกวิชามาร ไฉนถึงมีคาถาพรรค์นี้ได้? ยาเจิงโฉ่วตันที่พวกคุณกินเข้าไปล้วนแล้วแต่กลั่นขึ้นมาโดยใช้หัวใจของทารก พวกคุณต้องชดใช้บาปกรรมที่ก่อไปชั่วชีวิต...” เฉินผิงหันกลับไปเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ พลางเลื่อนสายตาไปมองซูฉางเซิงและคนอื่นๆ

พวกเขาต่างมีสีหน้าเหยเก เพราะไม่นึกว่ายาเจิงโฉ่วตันที่พวกเขากินเข้าไปจะกลั่นขึ้นมาจากหัวใจของทารก เมื่อนึกขึ้นมาได้ ผู้อาวุโสบางคนก็เริ่มจะคลื่นไส้อาเจียน

หากพวกเขารู้เรื่องนี้ พวกเขาก็คงจะไม่สนใจเรื่องมีอายุยืนยาวแล้วกินยาน่าขยะแขยงพรรค์นั้นเข้าไปหรอก

“ในฐานที่เป็นส่วนหนึ่งของหุบเขายา พวกเราฝึกฝนการรักษาโรคมาถึงสามสิบปีและทะนงตนเพราะคิดว่าพวกเราเป็นคนสัตย์ซื่อเที่ยงธรรม ตอนนี้พวกเราได้สร้างกรรมอันยากจะอภัยถึงเพียงนั้น ตอนนี้ชื่อเสียงอันใสสะอาดของหุบเขายาได้ป่นปี้หมดแล้ว! พวกเราต้องฆ่าไอ้สารเลวที่ทำให้ชื่อเสียงของหุบเขายาต้องมัวหมอง ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม!” ซูฉางเซิงเอ่ยกับผู้อาวุโสคนอื่นๆ

จากนั้นซูฉางเซิงก็หายใจลึกๆ แล้วกระโจนตัวพลางเหวี่ยงหมัดที่พกพามาพร้อมกับพลังเข้าบดขยี้ลูกไฟหนึ่งในนั้นได้

ผู้อาวุโสคนอื่นๆ ทำตามบ้าง แล้วพวกเขาก็เริ่มจู่โจมใส่ลูกไฟ

เฉินผิงชักกระบี่พิฆาตมังกรออกจากฝัก เพลิงอัคคีที่แผดเผาอยู่บนกระบี่ของเขาสว่างเจิดจ้ายิ่งกว่าลูกไฟเสียอีก

ลูกไฟไม่กี่ลูกก็ระเบิดด้วยการกวัดแกว่งเพียงไม่กี่ครั้ง

เจ้าหุบเขายาขมวดคิ้ว เมื่อเห็นการโจมตีของซูฉางเซิงและผู้อาวุโสคนอื่นๆ