หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 801

ปราณสัมผัสของหนีซื่อเต้าห่อหุ้มร่างเฉินผิงทั่วตัว แต่เขาไม่ขัดขืนเลย แค่ปล่อยให้อีกฝ่ายตรวจดูระดับพลังของเขา

ผ่านไปสักพักหนีซื่อเต้าก็ขมวดคิ้ว เฉินผิงมีระดับพลังเท่าปรมาจารย์อาวุโสแน่นอน แต่ฉันสัมผัสได้ถึงรัศมีที่ซ่อนอยู่ในร่างเขาด้วย ถึงไม่รู้ว่ามันคืออะไร ยังไงก็ต้องระแวงไว้ก่อนว่าเขาอาจมีไม้ตายซ่อนไว้ เขาถึงได้มั่นใจนักว่าจะชนะ

“แกเป็นแค่ปรมาจารย์อาวุโส ถือดียังไงถึงมาท้าฉันสู้? นี่แกอยากตายหรือแกซ่อนไม้ตายอะไรสักอย่างไว้?” หนีซื่อเต้าถามอย่างหยามเหยียด

เขาลองถามแหย่ดูเผื่อว่าจะล้วงความลับของเฉินผิงได้

เฉินผิงกลับตอบอย่างอวดดี “ไม่ต้องมีไม้ตายผมก็ชนะคุณได้ ใช้ทุกอย่างที่คุณมีแล้วเข้ามาได้เลย”

“ฮ่า! โอหังดีจริง! พนันเลยว่าใช้แค่มือเดียวฉันก็ฆ่าแกได้”

ระหว่างที่พูด แขนเสื้อหนีซื่อเต้าก็พองขึ้น จากนั้นก็เกิดละอองแสงนับไม่ถ้วนลอยออกมา ไม่นานแสงสว่างก็อาบทั่วทั้งตัวเขาจนดูราวกับดวงตะวัน

เมื่อเห็นดังนั้น เฉินผิงก็ปลุกพลังวิญญาณขึ้นมาโดยพลัน นิ้วมือของเขาเริ่มขยับไปมาอย่างพริ้วไหว ก่อให้เกิดพายุฟ้าคะนองขึ้นตรงหน้า ก้อนหินบนพื้นต่างกระเด็นไปไกลเมื่อสายลมเริ่มทวีความรุนแรง

หนีซื่อเต้ายิ้มเยาะเมื่อเห็นพายุด้านหน้าเฉินผิง “อ่อนหัด..”

ต่อจากนั้นเขาก็ร่ายคาถาขึ้นมาสองบท แสงแพรวพราวจากร่างเขาเข้าไปรวมกับคาถาจนกลายเป็นมังกรยักษ์สองตัวส่องแสงสีทอง

พอซูฉางเซิงกับผู้อาวุโสเห็นดังนั้นก็พากันนิ่งอึ้ง “เวทย์มนต์ช่างน่าอัศจรรย์..”

ตูม!

เขาโบกมือสะบัดมังกรทองให้พุ่งใส่เฉินผิง