หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 805

เฉินผิงหยิบส้อมแล้วเริ่มกินอาหารช้าๆ เมินเฉยคนเหล่านั้น

ชายคนที่โจมตีเฉินผิงกำหมัดแน่น สีหน้าของเขาเย็นชา ในตอนที่กำลังจะโจมตีอีกรอบ ซวนหยวนไคก็โบกมือห้ามเขาไว้

หลังเพ่งมองเฉินผิง ซวนหยวนไคก็นั่งลงแล้วให้คนไปเตรียมอาหารมาให้

อีกหลายนาทีต่อมา เฉินผิงก็กินอาหารเสร็จ เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ทางออกของร้าน ระหว่างนั้นเขาไม่แม้แต่จะเหลือบมองกลุ่มคนตรงหน้า

“คุณซวน..”

ชายคนที่โจมตีเฉินผิงก่อนหน้าหันมาหาซวนหยวนไคพลางชักสีหน้าไม่พอใจ เมื่อเขาเห็นเฉินผิงเดินไปที่ประตูอย่างไม่รู้สึกรู้สา

แต่ซวนหยวนไคก็โบกมือห้ามไว้ เขามองเฉินผิงจากไปโดยไม่พูดอะไร

หลังออกมาจากร้านอาหาร เฉินผิงก็ออกตามหาพนักงานคนที่หาห้องพักให้ เพราะเขาอยากพักผ่อนแล้ว

แต่เขาก็หาพนักงานคนนั้นไม่เจอเลยไม่ว่าจะหาที่ไหน เขาคิดว่าหมอนั่นอาจจะไปหลบอยู่ที่ไหนสักแห่ง เพราะเขากลัวเมื่อได้เห็นลูกค้ามีเรื่องกันในร้านอาหาร

ท้ายที่สุด เฉินผิงก็ออกจากโรงแรมอย่างหมดหนทางแล้วเดินเตร็ดเตร่ไปบนท้องถนนของเมืองใต้

แม้เมืองใต้จะไม่ใช่เมืองใหญ่ แต่ที่นี่ก็ติดกับทะเล เขามองเห็นผืนน้ำกว้างได้จากบนถนน

มีห้องแถวเรียงรายตามชายฝั่ง ถึงจะเป็นตอนกลางคืนก็มีคนจำนวนมากมาเที่ยวชายหาด

เฉินผิงเดินไปที่ชายหาดช้าๆ เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นทะเลด้วยตาตัวเอง ว้าว! ดูนั่นสิ! ทะเลนี่มันกว้างจริงๆ ทำเอามนุษย์ดูเล็กจ้อยไปเลย ไม่ว่าจะแข็งแกร่งเพียงใด เทียบกับทะเลพวกเขาก็เป็นแค่เม็ดทราย

ในตอนนั้นเขาก็เริ่มกลัวที่จะรู้เรื่องชาติกำเนิดของตัวเองอยู่บ้าง ถึงฉันจะหาคำตอบของเรื่องนั้นได้ แล้วฉันจะทำอะไรต่อดีล่ะ?

เขาเบือนหน้าหนีแล้วส่ายหัว พยายามห้ามไม่ให้ตัวเองคิดฟุ้งซ่าน ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็แค่ต้องค่อยเป็นค่อยไป