“หึ ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น ฉันเดาว่าตอนนี้นายคงเป็นเซียนแล้ว เฉินผิงเทียบนายไม่ได้หรอก นายฆ่าเขาได้สบายแน่ อายุขัยไอ้หมอนั่นใกล้หมดลงแล้ว” ฉินเสี่ยวเทียนประจบประแจงฉินเสี่ยวเซียน
ในตอนนั้นเองก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา คนที่เดินนำหน้าคือชายหนุ่มผู้กวาดสายตาหยิ่งผยองไปรอบห้อง
จากนั้นลูกน้องที่ด้านหลังชายหนุ่มก็เดินมาข้างหน้า เขากระแอมแล้วพูดขึ้น “คุณซวนมาถึงแล้ว ทุกคนต้องไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ เราจองทั้งโรงแรมเอาไว้แล้ว”
เขาพูดอย่างกับชายหนุ่มที่เข้ามาเป็นเชื้อสายฮ่องเต้ในสมัยก่อน
ทุกคนที่ได้ยินต่างหัวเราะขึ้นจมูก คนที่กำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารล้วนแต่เป็นผู้ฝึกยุทธ ในเมื่อที่นี่ไม่มีสามัญชน แถมบางคนยังมาจากตระกูลโด่งดัง พวกเขาจึงไม่สะทกสะท้าน
คนส่วนใหญ่ไม่สนใจที่ชายหนุ่มพูด แต่ไม่ใช่สำหรับฉินเสี่ยวเซียน สีหน้าเขาพลันเปลี่ยนไป
“ไปกันเถอะ” เขาพูด
“นายจะกลัวอะไรฉินเสี่ยวเซียน? คนพวกนั้นเป็นใคร?” ฉินเสี่ยวเทียนถามอย่างไม่เข้าใจ
ตระกูลฉินเป็นถึงตระกูลทรงอิทธิพลแห่งจิงตู ยังไม่นับที่ฉินเสี่ยวเซียนได้เข้าไปในแดนบรรพชนของตระกูลฉินจนสำเร็จวิชาเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ แล้วทำไมเขาถึงได้กลัวคุณซวนคนนี้นัก?
ที่จริงฉินเสี่ยวเทียนไม่เคยได้ยินชื่อตระกูลซวนมาก่อน ฉันไม่คิดว่าจะมีตระกูลชื่อนี้อยู่ที่จิงตู
“เงียบเถอะ” ฉินเสี่ยวเซียนจ้องฉินเสี่ยวเทียนเขม็งก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้อง
พอเห็นแบบนั้น ฉินเสี่ยวเทียนก็รีบตามพี่ชายกับพวกลูกน้องไป
ชายหนุ่มเหลือบมองหน้าฉินเสี่ยวเซียนตอนที่เขาเดินผ่าน
แม้ว่าพวกตระกูลฉินจะออกไปแล้ว คนอื่นๆ ในร้านก็ยังไม่กระดิก ชัดเจนว่าพวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะออกไปไหน
เมื่อเห็นดังนั้น ชายหนุ่มก็ทำสีหน้าเยือกเย็น จากนั้นลูกสมุนคนที่พูดก่อนหน้านี้ก็แผ่รัศมีคุกคามออกมา ทำเอาบรรยากาศในร้านหนาวจนตัวสั่น
สีหน้าของลูกค้าเริ่มเปลี่ยนไปก่อนที่พวกเขาจะลุกออกไปทีละคน เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มแข็งแกร่งเกินกว่าที่พวกเขาจะทำเป็นเล่นด้วยได้
ปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...