หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 83

“เฉินผิง บริษัทมีกฎ พนักงานที่มาใหม่ ต้องเชิญทุกคนรัปประทานอาหารมื้อหนึ่ง คุณวางเเผนจะเลี้ยงทุกคนที่ไหน”

หลังจากที่ซุนเสี่ยวเหมิงเลิกงานก็หาเฉินผิงถาม

เวลานี้ทุกคนในออฟฟิสต่างมองที่เฉินผิง เตรียมตัวพร้อมจะรัปประทานอาหารที่เฉินผิงเลี้ยงมื้อหนึ่ง เพราะพนักงานที่มาใหม่ทุกคนล้วนต้องโดนกินอย่างดุเดือด!

“ยังมีกฎเเบบนี้ด้วย?คณะกรรมการออกกฎมาเหรอ”

เฉินผิงประหลาดใจเล็กน้อย!

“พี่เฉินมีกฎนี้จริงๆ ตอนผมมาก็เชิญทุกคนไปกินมื้อหนึ่ง เสียค่าใช้จ่ายเกือบหนึ่งหมื่นเหรียญ ถ้าหากไม่เชิญละก็ วันหลังน่ากลัวจะต้องโดนสั่งสอน”

จางถงเจี้ยนพูดเตือนสติเฉินผิงเบาๆ

“เฉินผิงในเมื่อคุณมาที่เเผนกขายของเราเเล้ว ก็ต้องทำตามกฎของเเผนกขาย กฎนี้ฉันตั้งขึ้นตอนเข้ามาเป็นผู้จัดการ!”

ชุยจื้อหย่วนเดินมาพูดกับเฉินผิง!

“กฎที่คุณตั้งขึ้น?” เฉินผิงยิ้มอย่างเย็นชา “ขอโทษที ฉันไม่มีเงิน พวกคุณอยากกินข้าว งั้นก็จ่ายเงินไปกินเอง พวกคุณก็ไม่ใช่ขอทาน ต้องมาขออาหารกับฉันมื้อหนึ่งใหม”

เฉินผิงพูดจบก็หันหลังจากไปโดยไม่สนใจใบหน้าที่โกรธเเต่เริ่มเเรกของชุยจื้อหย่วนอย่างสิ้นเชิง!

“ไอ้เฉินผิงนี่มันก็มากเกินไป ไอ้เวรนี่ อาศัยว่าตัวเองมีความสัมพันธ์กับผู้จัดการใหญ่สิงใช่ไหมเลยไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา เเม้เเต่ผู้จัดการชุยก็ไม่อยู่ในสายตา!”

หวังหลานหลานกระโดดออกมารีบพูดเเทนชุยจื้อหย่วน

“นั่นซิ ต่อให้ไม่มีความสัมพันธ์อะไร ก็ไม่สามารถพูดเเบบนี้กับผู้จัดการชุย เเล้วยังเอาพวกเราไปเปรียบเป็นขอทาน ไอ้เวรนี่ใครจะไปเสียดายข้าวมื้อหนึ่งของมึงวะ!”

“ดูไปเเล้วมันคงยังไม่รู้ความร้ายกาจของเเผนกขายของพวกเรา พรุ่งนี้ให้มันได้ดู!”

“จริงเหรอ” ซุนเสี่ยวเหมิงก็ตื่นเต้นเช่นกัน “ทำไมจู่ๆร้านตกเเต่งฝูเย่านั้นถึงคืนเงินมาล่ะ พวกเราเคยขอหลายครั้งเเล้วก็ไม่ให้”

“พ่อของลูกไปสืบมาเเล้ว เป็นท่านหู่ออกโรงเอง ร้านตกเเต่งฝูเย่ากลัวจนรีบเอาเงินให้!” หลี่เฟิ่งสยาพูด

“หลินเทียนหู่?” ซุนเสี่ยวเหมิงเเปลกใจ “ครอบครัวพวกเรากับเขาก็ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกันนี่ รู้จักยังไม่เคยรู้จักเลย ท่านหู่นั่นทำไมมาช่วยพวกเราล่ะ”

“เเม่ก็ยังสงสัย เเม่จำได้ว่าลูกเคยบอกว่า จื้อหย่วนจะใช้ความสัมพันธ์ของตัวเองช่วยพวกเราคิดหาหนทาง เเม่คิดว่าหรือว่าจื้อหย่วนรู้จักกับท่านหู่ ไม่ก็เพื่อนของเขารู้จัก ดังนั้นเเม่เลยโทรศัพท์มาถามลูก ถ้าเป็นจื้อหย่วนช่วยจริงๆ งั้นคืนนี้ลูกก็เรียกเขา พวกเรากินข้าวด้วยกันมื้อหนึ่ง!”

หลี่เฟิ่งสยาซักถาม

“หนูจะไปถามเขา วางสายก่อนนะคะ…” ซุนเสี่ยวเหมิงวางสายโทรศัพท์

“เกิดอะไรขึ้น เห็นเธอดีใจ?” ชุยจื้อหย่วนเห็นใบหน้าของซุนเสี่ยวเหมิงดูดีใจ จึงถามด้วยความสงสัย