ในเวลานี้ซุนฝูไห่ยังยิ้มเล็กน้อย “จื้อหย่วน มานั่งข้างฉัน เดี๋ยวพวกเราดื่มด้วยกันเพิ่มอีกสักสองเเก้ว เรื่องของบริษัทต้องขอบใจเธอนะ…”
ท่าทีที่ซุนฝูไห่มีต่อชุยจื้อหย่วนเปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน นี่ทำให้ชุยจื้อหย่วนพองตัวขึ้นมาทันที
“คุณลุงนี่เเค่เรื่องเล็กน้อยคุณลุงเกรงใจผมทำไม ก็เเค่คำพูดประโยคเดียว จะว่าไปพวกเราก็เหมือนครอบครัวเดียวกัน!”
ชุยจื้อหย่วนพูดเเล้วก็นั่งข้างๆซุนฝูไห่
เเม้ว่าเรื่องนี้ชุยจื้อหย่วนไม่ได้เป็นคนทำ เเต่ไหนๆทุกคนก็คิดว่าเขาเป็นคนทำเเล้ว งั้นเขาก็ต้องพายเรือตามน้ำเเล้วล่ะ ประจวบเหมาะจะได้เเสดงศักยภาพของตัวเองให้ประจักษ์ด้วย!
“จื้อหย่วน ฉันไม่รู้เลยว่าเธอรู้จักท่านหู่ด้วย เธอไม่รู้หรอกว่าตอนที่เถ้าเเก่ร้านตกเเต่งฝูเย่าเอาเงินมามอบให้ฉัน ท่าทางกระอักกระอ่วนนั่น เกือบจะลงไปคุกเข่าให้ฉันเเล้ว มันเจ๋งมากจริงๆ…”
ซุนฝูไห่คิดถึงฉากนั้น เขาก็ตื่นเต้นมาก เขาทำงานมาหลายปี มีเเต่ต้องไปประจบคนอื่น ยังไม่เคยโดนคนปฎิบัติเหมือนเป็นคุณปู่เช่นนี้มาก่อน ความรู้สึกนี้ชั่วชีวิตจะไม่มีวันลืม!
“คุณลุงวันหลังถ้าบริษัทมีเรื่องอะไรบอกผมได้เสมอเลย อย่าเห็นว่าผมเป็นเเค่ผู้จัดการเเผนกเล็กๆ ไม่มีเรื่องอะไรที่ผมจัดการไม่ได้ในหงเฉิง!”
ชุยจื้อหย่วนคุยโวอย่างไม่ละอาย ไม่กลัวที่จะโดนเปิดเผย เพราะที่นี่มีเเค่ไม่กี่คน ไม่มีใครรู้จักหลินเทียนหู่ เเม้เเต่หน้ายังไม่เคยเห็น ใครจะมาเปิดโปงเขา?
“ดี ดี…วันหลังบริษัทของลุงต้องอาศัยคุณเเล้ว ลุงก็มีเเค่เสี่ยวเหมิงลูกสาวคนเดียว ในอนาคตทุกสิ่งทุกอย่างก็ล้วนเป็นของพวกเธอ…”
ตอนนี้ในใจของซุนฝูไห่ยอมรับชุยจื้อหย่วนจากใจ!
“คุณลุงวางใจ ผมจะต้องดีต่อเสี่ยวเหมิงเเน่นอน!”
ชุยจื้อหย่วนพยักหน้าอย่างหนักเเน่น ในใจตื่นเต้นเกินควบคุม!
“พอเเล้ว หนูหิวเเล้ว พวกพ่อขืนยังคุยต่อ หนูต้องหิวตายเเน่ รีบกินข้าวเถอะ!”
ซุนเสี่ยวเหมิงขัดจังหวะการสนทนาของทั้งคู่ พูดอย่างหน้ามุ่ย!
“รออีกสักครู่เถอะ พ่อได้เเจ้งครอบครัวของลุงเฉินเเล้ว พวกเขาคงใกล้มาถึงเเล้ว!” ซุนฝูไห่หยุดซุนเสี่ยวเหมิงไว้
“ครอบครัวพวกเรามากินข้าวกัน เรียกพวกเขามาทำไม?รำคาญ…”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...