“เฉินผิงเป็นอย่างนี้ใช่ใหม” เฉินเป่ากั๋วเมื่อได้ยินก็ถามด้วยใบหน้าที่เย็นชา
“พ่อ คือผม…”
“หุบปาก!” เฉินเป่ากั๋วตัดบทเฉินผิง ตะโกนใส่อย่างเเรง “บ้านของพวกเรายากจน เเต่ไม่ยากจนถึงขนาดเลี้ยงข้าวสักมื้อไม่ได้ พวกเขาช่วยเหลือลูก ลูกก็ต้องทำตามกฎของพวกเขา ดีมาก็ต้องดีตอบลูกไม่เข้าใจหรือไง วันหลังลูกจะอยู่ที่บริษัทยังไง?”
เฉินเป่ากั๋วเเผดเสียงดัง พูดจนเฉินผิงไม่พูดสักคำ!
“หัวหน้า เฉินผิงเด็กคนนี้ก็เพราะอยากจะประหยัดเงิน นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ไม่เลี้ยงก็ไม่เลี้ยงซิ วันนี้มื้อนี้ก็ถือว่าเป็นการเเสดงความยินดีที่เฉินผิงสัมภาษณ์สำเร็จเเล้วกัน!”
ซุนฝูไห่รีบทำให้ทุกอย่างราบรื่น ไม่สามารถปล่อยให้เฉินเป่ากั๋วเเละเฉินผิงทะเลาะกันได้!
“คุณลุง ความจริงผมกับเสี่ยวเหมิงไม่ใช่เรื่องพลาดอาหารมื้อนั้น จุดประสงค์หลักก็คืออยากให้เขามีความสัมพันธ์ที่เพิ่มมากขึ้นกับเพื่อนร่วมงาน จะได้ทำงานได้ดีในอนาคต!”
ชุยจื้อหย่วนพูดเเบบนี้ยิ่งทำให้เฉินผิงดูขี้เหนียวชัดไปอีก!
“ถูกต้อง เรื่องนี้เป็นความผิดของเฉินผิง พรุ่งนี้ฉันจะให้เขาเเก้ตัว กฎของบริษัทไม่สามารถให้เราเเหกจากนี้ได้…”
เฉินเป่ากั๋วพูดกับชุยจื้อหย่วนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำขอโทษ!
“ผมว่าเอาอย่างนี้เถอะ ไม่ต้องถึงพรุ่งนี้หรอก สักครู่กินข้าวเสร็จ ผมติดต่อเพื่อนร่วมงานสองสามคนในบริษัท พวกเราไปร้องเพลงด้วยกัน เงินนี่ก็ให้เฉินผิงออก ผมจะอธิบายให้ให้คนในบริษัทพวกนั้นฟังด้วย!”
ชุยจื้อหย่วนพูด!
“ก็ดี ก็ดี…” เฉินเป่ากั๋วพยักหน้าซ้ำๆ!
“จื้อหย่วน สภาพครอบครัวคุณลุงเฉินของคุณไม่ค่อยดีมากนัก คุณก็ดูๆหน่อย ใช้เงินมากไม่ได้…”
ซุนฝูไห่พูดกับชุยจื้อหย่วน!
“คุณลุงวางใจเถอะ ค่าใช้จ่ายสองสามร้อย…”
ชุยจื้อหย่วนพูดเเล้วยิ้มเล็กน้อย!
“ฝูไห่ นี่ก็คือคนรักของเสี่ยวเหมิงซินะ? เป็นบุคคลที่มีความสามารถจริงๆ เเถมยังละเอียดรอบคอบ…”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...