หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 876

เฉินผิงสะดุ้งเมื่อเฉินหยิงเซี่ยทิ่มหน้าโผล่พรวดขึ้นมาข้างๆ เขา

“พี่เฉินผิง แล้วซูอวี่ฉีอยู่ไหน? นี่พี่แอบนอกใจไปมีผู้หญิงคนอื่นหรือว่าทิ้งเธอไปแล้ว?” เฉินหยิงเซี่ยกระซิบ

แม้เฉินหยิงเซี่ยจะพูดเสียงเบา เสี่ยวหลานก็ได้ยินเต็มสองหู

“พูดเรื่องอะไรของเธอ? เสี่ยวหลานกับฉันเป็นแค่เพื่อน เพราะเธอเป็นเด็กกำพร้าก็เลยไม่มีที่ให้กลับไปในวันไหว้พระจันทร์ ฉันถึงได้พามาด้วย” เฉินผิงถลึงตาใส่เธอ

เฉินหยิงเซี่ยตกใจเมื่อได้รู้ว่าเสี่ยวหลานกำพร้า เพราะไม่นึกว่าจะได้ยินแบบนั้น

เสี่ยวหลานเริ่มสะอื้นเมื่อความเศร้าเริ่มเกาะกุมเธอ

เพราะเป็นเด็กกำพร้า เธอจึงไม่มีที่ให้กลับไปยี่ยมจริงๆ แม้ราชาพิษจะเป็นศัตรูคู่อาฆาตแต่เขาก็เป็นคนที่เลี้ยงเธอมา เธอเคยมีเพื่อนหลายคนตอนเธออยู่ที่หมู่บ้านหม่าว ตอนนี้ฉันไม่มีใครอื่นนอกจากน้องสาวตัวเอง อู่เม่ยเอ๋อร์ ฉันจะไปที่ไหนได้อีกถ้าไม่ติดตามเฉินผิงไป?

เฉินหยิงเซี่ยรู้สึกกระอักกระอ่วนและเป็นกังวลเมื่อเห็นเสี่ยวหลานที่จู่ๆ ก็ร้องไห้ออกมา “ฉันขอโทษนะ เสี่ยวหลาน”

จากนั้นเธอก็หยิบกระดาษทิชชู่ให้เสี่ยวหลาน

“ไม่เป็นไร ฉันชินแล้ว” เสี่ยวหลานเช็ดน้ำตาแล้วฉีกยิ้ม

บรรยากาศในรถทั้งเงียบและอึดอัดในทันใด

ไม่นานรถก็แล่นเข้าสู่หมู่บ้านตระกูลเฉิน เพราะชาวบ้านไม่เคยเห็นรถโรลรอยซ์มาก่อน พวกเขาจึงตื่นตาตื่นใจอยู่ไม่น้อย

“พ่อ! แม่!” เฉินผิงตะโกนอย่างตื่นเต้นตอนที่เขามาถึงลานหน้าบ้าน

เขาคิดถึงพ่อแม่เหลือเกิน หลังไม่ได้เจอพวกท่านมาหลายเดือน

ถังหงอิงกับเฉินเป่ากั๋วประหลาดใจที่ได้เห็นเฉินผิงเมื่อพวกเขาออกมาจากบ้าน

“เฉินผิง!” ถังหงอิงวิ่งไปหาลูกชายแล้วโผกอด

เฉินเป่ากั๋วเองก็ยิ้มแก้มปริเมื่อเขาเห็นเฉินผิง

หลังไม่ได้เจอหน้าลูกชายมาหลายเดือน ถังหงอิงกับเฉินเป่ากั๋วก็คิดถึงเฉินผิงมากไม่ต่างกัน กระนั้นพวกเขาก็รู้ว่าเฉินผิงกำลังหาทางตั้งตัวอยู่ จึงไม่เคยโทรไปรบกวนเขา

“สวัสดีค่ะ คุณเฉิน คุณนายถัง!” เสี่ยวหลานทักทายพวกเขาอย่างมีมารยาท

ตอนนั้นเองที่ทั้งสองสังเกตเห็นเสี่ยวหลาน ถังหงอิงเพ่งพินิจเสี่ยวหลานแล้วรีบดึงเฉินผิงมาข้างตัว

“เฉินผิง ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันลูก? ซูอวี่ฉีไปไหน?” ถังหงอิงหุบรอยยิ้มตอนที่เธอถามเฉินผิง

“ซูอวี่ฉียุ่งอยู่ครับแม่ เธอเลยกลับมาไม่ได้ ส่วนเสี่ยวหลานนี่ก็เป็นแค่เพื่อนผม เธอเป็นเด็กกำพร้าแล้วเธอก็ไม่มีที่ไป ผมถึงได้พาเธอมาที่บ้านเรา” เฉินผิงกระซิบข้างหูถังหงอิง

ถังหงอิงไม่ค่อยเชื่อนัก เธอจ้องหน้าเฉินผิง “จริงเหรอ? นี่กำลังโกหกแม่หรือเปล่า?”

“ผมจะโกหกแม่ไปทำไมกัน? ผมกำลังไปได้สวยกับซูอวี่ฉีนะ!” เฉินผิงตอบหนักแน่น

พอเห็นว่าเฉินผิงท่าจะพูดความจริง ถังหงอิงก็ยิ้มอีกครั้งแล้วเดินไปหาเสี่ยวหลาน “เข้าไปข้างในกันเถอะลูก ข้างนอกมันหนาว”

ถังหงอิงคว้ามือเสี่ยวหลานแล้วพาเธอเข้าไปข้างใน

ในขณะที่เฉินเป่ากั๋วตบไหล่เฉินผิงแล้วเอ่ยขึ้น “ทำได้ดีมาก ลูกพ่อ!”

พูดจบเฉินเป่ากั๋วก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วเดินเข้าบ้านไป จังหวะนั้นเฉินผิงพูดอะไรไม่ออก

พวกเขาพักค้างคืนแล้วตื่นขึ้นมาในเช้าวันไหว้พระจันทร์

ถังหงอิงปลุกเฉินผิงตอนเช้าตรู่ “เฉินผิง ลุงของลูกกลับมาจากเสิ่งเฉิงแล้ว เขาน่าจะมาชวนเราไปกินมื้อเที่ยงในเมือง รีบตื่นแล้วก็ไปเตรียมตัวนะ เข้าใจไหม? เราจะได้รีบออกเดินทางล่วงหน้า”

“ลุงเหรอครับ?” เฉินผิงสับสน ทำไมฉันถึงไม่เคยได้ยินชื่อลุงของตัวเองมาก่อนเลย?

“เขาเป็นคนในครอบครัวพี่ชายคนที่สองของคุณปู่ พวกเขาย้ายไปเสิ่งเฉิงเมื่อนานมาแล้ว แม่ได้ยินว่ากิจการของพวกเขาที่นั่นกำลังไปได้ดี ลูกน่าจะทำความรู้จักเอาไว้นะ สักวันหนึ่งลูกอาจจะได้พึ่งพาลุงก็ได้” ถังหงอิงพูดแล้วก็กลับไปทำธุระของเธอต่อ