หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 877

หลังถังหงอิงออกไป เสี่ยวหลานก็พรวดพราดเข้ามาในห้องของเฉินผิง

พอเห็นดังนั้นเฉินผิงก็รีบใช้ผ้าห่มคลุมร่างตัวเองไว้แล้วขดตัวอยู่ที่มุมห้อง

“คุณจะทำอะไรน่ะ?” เฉินผิงถาม

“ก็เราอยู่ตามลำพังแล้วนี่นา คิดว่าฉันจะทำอะไรล่ะคะ?” เสี่ยวหลานหัวเราะคิกคักแล้วเลิกผ้าห่มของเฉินผิงออกด้านข้าง

แต่แล้วเธอก็อึ้งไปหลังจากดึงผ้าห่มออกจากตัวเขา “ทำไมคุณถึงใส่เสื้อผ้านอนล่ะคะ?”

เสี่ยวหลานนึกว่าจะได้เห็นเฉินผิงเปลือยกาย

“ที่ผมต้องใส่เสื้อผ้านอนก็เพื่อจะได้ปกป้องตัวเองจากผู้หญิงตัณหาจัดแบบคุณไง!” เฉินผิงยิ้มแล้วลุกขึ้นทำหน้าเยาะเย้ย

“ฮึ! ไม่ช้าก็เร็วคุณต้องเสร็จฉันแน่” เสี่ยวหลานพ่นลมหายใจพลางทำปากยื่น ก่อนจะเดินออกจากห้องตามเฉินผิงไป

ตอนใกล้จะเที่ยง เฉินผิงขับรถพาพ่อแม่กับเสี่ยวหลานไปที่โรงแรมในเมือง พอไปถึงห้องส่วนตัว พวกเขาก็เจอเฉินหยิงเซี่ยกับป้าสองที่มาถึงก่อนแล้ว

“มานั่งนี่สิ เสี่ยวหลาน!” เมื่อเฉินหยิงเซี่ยเห็นเสี่ยวหลานก็รีบเรียกให้มานั่งข้างๆเธอ

ทีแรกเสี่ยวหลานกะว่าจะนั่งข้างเฉินผิง แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไปนั่งกับเฉินหยิงเซี่ย

ในระหว่างนั้น เฉินผิงก็มัวแต่ตอบป้าสองที่ยิงคำถามใส่เขาไม่หยุดหย่อน

หลังจากนั้นราวสิบนาที ประตูห้องส่วนตัวก็เปิดออก มีชายสองคนที่เห็นชัดว่าอายุต่างกันมากเดินเข้ามา ชายแก่อายุราวห้าสิบปี ขณะที่ชายหนุ่มดูเหมือนจะมีอายุพอๆ กับเฉินผิง

“ว่าไงซือลี่!” ถังหงอิงผุดลุกขึ้นและเอ่ยปากทักทายเมื่อเห็นทั้งสองเดินเข้ามา

แต่เฉินผิงยังคงนั่งเงียบๆ ดูจากท่าทีของพวกเขาตอนเดินเข้ามา ดูท่าเขาจะไม่ได้มาที่นี่เพราะเห็นแก่สายสัมพันธ์ของคนในครอบครัว ที่เขามาที่นี่ก็เพื่อจะอวดเบ่งต่างหาก ฉันคงไม่มาถ้าฉันรู้ว่าจะเจออะไรแบบนี้

ถังหงอิงนิ่งอึ้งอย่างอึดอัดใจ ก่อนจะพักหน้าตอบยิ้มๆ “ใช่ค่ะ”

“เห็นไหมล่ะ? ไม่รู้จักอบรมลูกให้ดีก็เป็นแบบนี้ คงต้องให้คนอื่นสอนซะบ้าง ชีวิตเขาจบเห่แล้วตั้งแต่ตอนติดคุก อนาคตจะไปเป็นอะไรได้นอกจากกุ๊ยข้างถนน” ถังซือลี่สั่งสอนถังหงอิงอย่างอวดดี

แม้ว่าถังหงอิงจะไม่ชอบที่เขาพูดเลย แต่เธอก็ไม่กล้าพูดโต้ตอบ ในระหว่างนั้นเฉินเป่ากั๋วก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดพร้อมทำสีหน้าถมึงทึง

“ซือลี่ ไหนๆ พี่ก็ไม่ได้กลับมาที่นี่บ่อย ทำไมเราไม่สั่งอาหารมากินล่ะ? แล้วก็เล่าเรื่องธุรกิจใหญ่โตในเสิ่งเฉิงให้ฟังด้วยสิ” ป้าสองที่เห็นบรรยากาศเคร่งเครียดจึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย

“ที่จริงก็ไม่ได้ใหญ่อะไรนัก เราแค่ทำธุรกิจเกี่ยวกับที่ดินและการท่องเที่ยว ที่ฉันกลับมาก็เพื่อที่จะปรับปรุงหมู่บ้านใกล้เคียงให้เป็นสถานที่ท่องเที่ยว” ถังซือลี่กล่าว

“เยี่ยมไปเลย!” ป้าสองฉีกยิ้มก่อนจะหันไปถามถังฮุย “แล้วหลานล่ะ ถังฮุย? พักนี้กำลังทำอะไรอยู่? ตอนเห็นครั้งล่าสุดยังเป็นเด็กอยู่เลย โตเร็วจริงๆ!”