สมาชิกคนอื่นของกระทรวงยุติธรรมถกเถียงกันด้วยเสียงอันเบา พวกเขารู้ว่าหมัดของปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์อย่างซวนหยวนหรงนั้นทรงพลังเกินหยั่ง แต่ที่พวกเขาไม่เข้าใจคือมีคนต้านทานการโจมตีแบบนั้นได้ยังไง
“เยี่ยมเลย คุณเฉิน! เยี่ยมมาก!” ซู่ชีเม่าทั้งตะโกนและปรบมือในทันใด
เขายังแค้นไม่หายที่ซวนหยวนหรงตบหน้าเขา พอเห็นเฉินผิงรับหมัดอย่างไม่สะทกสะท้านจึงยินดียิ่ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าซวนหยวนหรงต้องโมโหแน่ และซู่ชีเม่าก็ปลาบปลื้มกับเรื่องนั้น
“พวกแกกำลังรนหาที่ตาย!” ซวนหยวนหรงตวาดขณะที่หน้าของเขาถมึงทึงอย่างน่าสะพรึง
พูดจบเขาก็พุ่งเข้าไปหาเฉินผิงอีกรอบ
แต่คราวนี้ซวนหยวนหรงรวบรวมพลังทั้งหมดของเขาแล้วระเบิดออกไป รัศมีอันน่าสะพรึงของเขากดดันคนของกระทรวงยุติธรรมมากเสียจนพวกเขาเริ่มรู้สึกหายใจลำบก
ตอนนั้นเองที่พวกเขารู้ว่าเฉินผิงกับซวนหยวนหรงไม่ได้สู้กันแบบหลอกๆ โดยเฉพาะซวนหยวนหรงที่งัดเอาทุกอย่างที่เขามีออกมา
ตูม!
ซวนหยวนหรงซัดหมัดอันรุนแรงอีกครั้ง ทำเอาพื้นสนามประลองระเบิดเป็นหลุมเป็นบ่อ ฝุ่นผงและเศษซากฟุ้งไปทั่ว นี่แหละคือพลังที่แท้จริงของปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ ไม่แปลกที่แรงกระแทกจะทำเอาทุกคนตกตะลึง
พอฝุ่นควันจางลง พวกเขาก็ได้เจอเรื่องที่น่าตะลึงยิ่งกว่า เฉินผิงยังยืนอยู่ที่เดิม เขายิ้มพร้อมมองไปยังซวนหยวนหรงด้วยสายตาหยามเหยียด
ฝูงชนรอบๆ เบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ ทุกคนต่างรู้ว่าหมัดของซวนหยวนหรงทรงพลังจนผ่าภูเขาเป็นสองเสี่ยงได้ แล้วเฉินผิงยืนรับสบายๆ โดยที่ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนได้ยังไง?
“นะ-นี่มัน..” ซวนหยวนหรงพูดตะกุกตะกัก แต่เสียงของเขาเริ่มจะขาดไป
เขามองเฉินผิงอย่างเหม่อลอย ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
“โอ้ พระเจ้าช่วย คุณเฉินนี่สุดยอดเกินไปแล้ว ว่าไหม?”
“ใช่ ที่เขายังยืนอยู่ก็แปลว่าแม้แต่ปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสองก็ยังทำเขาบาดเจ็บไม่ได้ เท่าที่ดู ฉันว่าคุณเฉินอาจจะเป็นปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ระดับห้า”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...