หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 890

เฉินผิงใช้เวลาทั้งคืนเขียนคู่มือเคล็ดลับการฝึกและส่งให้ซู่ชีเม่าในวันรุ่งขึ้น พร้อมทั้งมอบหมายให้ซู่ชีเม่าฝึกสมาชิกคนอื่นให้ชำนาญตามที่เขาได้เขียนไว้ให้ พอจัดการเรื่องนั้นเสร็จ เฉินผิงก็บอกว่าเขาวางแผนจะไปที่หุบเขายา ไม่ใช่เพียงแต่จะขอให้ซูฉางเซิงกลั่นยามาให้กระทรวงยุติธรรมเท่านั้น แต่เขายังคิดจะทำขี้ผึ้งผสมหยกนิลให้เสร็จเพื่อเอาไปบรรเทาอาการบาดเจ็บให้หลินเทียนหู่กับชื่อเฟิ่ง

พอได้ยินแผนของเฉินผิง จ้าวอู๋ฉีก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกทะแม่งๆ “คุณเฉิน ทำไมถึงไม่ให้ผมเดินทางไปกับคุณ? คุณก็รู้ว่ามีหลายคนในจิงตูที่กำลังจับตามองคุณอยู่ ผมอาจจะเก่งไม่เท่าคุณก็จริง แต่ด้วยตำแหน่งและชื่อเสียงของผม จะไม่มีใครกล้ามาแตะต้องผมได้”

เฉินผิงยิ้มตอบ “นายพลจ้าว การประลองระดับนานาชาติกำลังจะมาถึงแล้วนะครับ ผมคิดว่าคุณควรจะอยู่ดูแลที่กระทรวงยุติธรรมมากกว่า ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก ผมเอาตัวรอดได้”

“ถ้าอย่างนั้นก็แล้วไปครับ แต่ถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรหาผมได้ทันทีนะครับ คุณเฉิน ยังไงผมก็พอมีเส้นสายอยู่บ้างที่จิงตู”

แน่นอนว่าถ้าจ้าวอู๋ฉีไม่ได้ใช้เส้นสายประกอบกับสติปัญญาของเขา เขาก็คงไม่ประสบความสำเร็จจนได้เป็นนายพลของกระทรวงยุติธรรมแห่งจิงตู

“แน่นอนครับ!” เฉินผิงพยักหน้าตอบอย่างหนักแน่น

แต่พอตอนที่เขากำลังจะไปจากกระทรวงยุติธรรมพอดี เฉินผิงก็หยุดเท้าลงแล้วหันกลับมาหาจ้าวอู๋ฉี “นายพลจ้าว คุณรู้ไหมครับว่าแดนไร้เงาอยู่ที่ไหน?”

“คิดจะไปที่นั่นเหรอครับ? คุณเฉิน”

“ผมพอจะรู้จักประมุขของพวกเขา จ้าวลี่กั๋ว ผมเลยคิดว่าจะแวะไปหาสักหน่อย”

หลังจากที่เฉินผิงจากลาจ้าวลี่กั๋วมานานเกินกว่าเดือน ตอนนี้เขารู้แล้วว่าแดนไร้เงาเคยเป็นหนึ่งในกองกำลังของตำหนักมังกรและอยู่ใต้บัญชาของเขา เฉินผิงจึงกระตือรือร้นที่จะไปเยี่ยมเยือนและมอบยาที่กลั่นขึ้นมาให้พวกเขาด้วย

จ้าวอู๋ฉีรีบชี้ให้ดูว่าแดนไร้เงาอยู่ตรงไหน ซึ่งอยู่บริเวณกลางป่าชานเมืองของจิงตู

ไม่นานหลังจากนั้น เฉินผิงก็ไปตามทางที่จ้าวอู๋ฉีบอกจนมาถึงแดนไร้เงา อาคารงามสง่าหลายหลังที่กระจัดกระจายรอบคฤหาสน์ทำเอาเขารู้สึกยำเกรง เฉินผิงไม่เคยคิดว่าแดนไร้เงาจะหรูหราได้ขนาดนี้ ความโออ่าของมันบ่งบอกว่าคนที่อยู่ที่นี่ไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดา ไม่แปลกที่ไม่มีใครกล้าหาเรื่องจ้าวฉวาง เขาไม่ได้เก่งกาจมากก็จริง แต่ผู้คนก็ยังกลัวเขาเพราะแดนไร้เงา

แย่จริง ต้องมีการตายเกิดขึ้นที่นี่แน่ ไม่อย่างนั้นทำไมถึงมีพวงหรีดแขวนอยู่ และทำไมหน้าตาของยามเฝ้าประตูถึงได้ดูเศร้าหมองนัก?

“ก็บอกแล้วว่าผมเป็นเพื่อนของคุณจ้าว ถ้าพวกคุณไม่เชื่อผมก็ไปบอกเขาว่าเฉินผิงมาหา จะไปบอกจ้าวฉวางด้วยก็ได้ถ้าคุณต้องการ” เฉินผิงรีบชี้แจง

ยามคนหนึ่งอ้าปากค้าง “เฉินผิง? คะ-คุณคือเฉินผิง?”

“ใช่! ผมนี่แหละเฉินผิง!”

“ระ-รอสักครู่นะครับ ผมจะรีบไปรายงานเดี๋ยวนี้” ยามคนนั้นตอบแล้วรีบวิ่งเข้าไปด้านใน

ไม่กี่นาทียามคนนั้นก็กลับมา เว้นแต่คราวนี้จ้าวฉวางเดินตามมาด้วย