หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 891

ในตอนนี้ท่าทีอวดดื้อถือดีหายไปจากใบหน้าของจ้าวฉวางแล้ว แต่เขากลับเปลี่ยนไปมากทั้งยังซูบผอมลงซึ่งทำให้เขาดูแก่กว่าเดิมหลายปี

ความเปลี่ยนแปลงขนานใหญ่ที่เกิดกับจ้าวฉวางในเวลาแค่เดือนกว่าทำเอาเฉินผิงอึ้ง

“เฉินผิง เฉินผิง..”

เมื่อจ้าวฉวางเห็นเฉินผิง เขาก็โผเข้าไปหาแล้วร้องห่มร้องไห้อย่างสุดจะกลั้น

“ใจเย็นๆ ก่อน จ้าวฉวาง เกิดอะไรขึ้นที่นี่กันแน่?” เฉินผิงถามพลางขมวดคิ้ว

“เฉินผิง พ่อฉัน พ่อของฉัน..”

จ้าวฉวางสะอึกสะอื้นพลางชี้นิ้วไปทางโถงใหญ่ในคฤหาสน์

เฉินผิงไม่ได้รอให้จ้าวฉวางพูดจบ เขาเดินออกมาแล้วตรงเข้าไปข้างใน

ภายในโถงประดับด้วยผ้าสีขาว ทุกคนด้านในต่างแต่งชุดดำล้วน หลายคนน้ำตานองหน้าด้วยความโศกเศร้า

เขาหันไปมองที่กลางโถง เฉินผิงเห็นว่ามีใครคนหนึ่งที่ถูกคลุมด้วยผ้าสีเหลืองนอนอยู่ตรงนั้น

เขาตอบสนองด้วยการพรวดพราดเข้าไปแล้วเลิกผ้าคลุมออก

“นี่แกเป็นใครกัน?”

พอเห็นว่ามีคนเข้ามารบกวนไม่พอ แถมยังไปเลิกผ้าที่คลุมร่างของจ้าวลี่กั๋วออก ข้ารับใช้ของคฤหาสน์ก็เดือดดาลขึ้นมาจนจะเข้าไปเอาเรื่องเฉินผิง

“ทุกคนหยุดก่อน..” ในตอนนั้น จ้าวฉวางที่ตามเขาเข้ามาก็ตะโกนใส่คนที่อยู่ในโถง

เพียงเท่านั้นเหล่าข้ารับใช้ก็พากันถอยแล้วมองเฉินผิงอย่างเลื่อนลอย

เฉินผิงตรวจดูร่างของจ้าวลี่กั๋วที่หน้าขาวซีดและไม่ขยับเขยื้อน เขาเห็นด้วยว่ามีคราบเลือดเปรอะที่มุมปาก

เขาจับข้อมือของจ้าวลี่กั๋วเอาไว้แน่น พร้อมทั้งอัดพลังวิญญาณให้เข้าไปในจ้าวลี่กั๋ว ในขณะเดียวกันเฉินผิงก็แผ่ปราณสัมผัสของเขาเข้าไปทั่วทุกแห่งในกายของจ้าวลี่กั๋ว

เฉินผิงตั้งใจจะตามหาแหล่งพลังเพื่อดูว่ายังมีหวังที่จะช่วยชีวิตจ้าวลี่กั๋วได้หรือเปล่า