หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 892

เฉินผิงเข้าใจดีว่าสถานการณ์ของจ้าวลี่กั๋วเร่งด่วนแค่ไหน ถ้าจ้าวลี่กั๋วไม่ได้มีวิชาที่ทำให้เขาสามารถใช้พลังลมปราณของตัวเองคงสภาพหัวใจเอาไว้ได้ เขาก็คงกลายเป็นศพไปแล้ว

ตอนนี้เฉินผิงต้องรีบมุ่งหน้าไปที่หุบเขายา เขาจะได้กลั่นยาหุยเทียนตันเพื่อเอาไปใช้คืนชีพให้ จ้าวลี่กั๋ว ย้อนกลับไปในตอนนั้นที่เสี่ยวหลานบาดเจ็บเจียนตาย เพราะเธอกินยาหุยเทียนตันเข้าไปจึงฟื้นคืนกลับมาได้

เมื่อเห็นว่าสองคนนั้นยังไม่ได้มีอันตรายถึงตายขี้ผึ้งผสมหยกนิลที่หลินเทียนหู่กับชือเฟิ่งต้องใช้จึงเอาไว้ทำทีหลังก็ได้

รู้ตัวอีกทีเฉินผิงก็มาถึงแนวป่ายาวเหยียด ถ้าข้ามที่นี่ไปได้เขาจะตรงไปถึงทางเข้าหุบเขายาได้เลย

แต่ก่อนที่เฉินผิงจะได้ไปไกลมากกว่านี้ เขาก็หยุดเท้าโดยพลันเพื่อที่จะตรวจดูรอบๆ ตัวเขาก่อน

“การที่ตามรอยผมมาได้นานขนาดนี้โดยที่ไม่ถูกเจอตัว คุณก็ถือได้ว่าตัวเองเป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับสูงแล้ว ไม่รู้สึกอายบ้างเหรอที่แอบหลบๆ ซ่อนๆ อย่างกับหนู?”

สีหน้าเฉินผิงเย็นชาไม่ต่างจากน้ำเสียง

“ช่างเป็นปราณสัมผัสที่เฉียบคมนัก ไม่แปลกสำหรับคนที่กลืนแก่นมังกรเข้าไป แกสัมผัสถึงพวกเราได้แม้ว่าเราจะพยายามปิดบังตัวตน..”

เมื่อเสียงนั้นจางไป เงาดำห้าร่างก็โผล่ออกมาให้เห็น

กลุ่มคนทั้งห้าล้วนแต่เป็นปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ พวกเขากระจายกันรอบเฉินผิงด้วยท่าทีคุกคาม ล้อมเอาไว้ไม่ให้เขาหนีไปไหน

เพียงเหลือบมองเฉินผิงก็รู้ได้ว่าคนพวกนี้เป็นใคร เพราะหนึ่งในพวกเขาคือซวนหยวนหรง คนที่เพิ่งจะโดนเขาหยามหน้า

“ขอเดาว่าแกคงคาดไม่ถึงที่เรามาเจอกันเร็วขนาดนี้ ใช่ไหมเฉินผิง? ฉันบอกแล้วว่าจะไม่ปล่อยแกให้รอดไปได้..”

ซวนหยวนหรงจ้องเฉินผิงเขม็งด้วยดวงตาเปี่ยมโทสะ

ดูท่าหมอนี่จะยังไม่ฟื้นตัวจากความเจ็บปวดและความอับอายที่ได้รับเมื่อวาน

เขาไม่เคยคิดว่าซวนหยวนเหยียนจะบากหน้ามาด้วยตัวเอง ดูท่าตระกูลซวนจะไม่ออมมือให้ฉันเสียแล้ว