หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 895

ต่อจากนั้นเฉินผิงก็รู้สึกตัวว่าเขากระอักเลือดคำโตออกมา หน้าของเขาซีดเซียวลงอย่างมาก

แสงสีทองรอบตัวเขาหายไปแล้ว เปลวไฟบนกระบี่พิฆาตมังกรก็แผ่วลงด้วย

ซวนหยวนเหยียนหัวเราะดังลั่นเมื่อเขาเห็นดังนั้น “ฮ่าๆๆ! ฉันก็บอกแกแล้วว่าให้ทำตัวดีๆและส่งแก่นมังกรมาซะ เฉินผิง! แกในตอนนี้สู้ฉันไม่ได้หรอก! ถ้าแกฝืนสู้นานกว่านี้แกจะตายเพราะใช้พลังหมด!”

เขาพูดถูก..ตอนนี้ฉันยังเทียบกับเขาไม่ได้ ฉันคงจะแพ้ในท้ายที่สุดถ้าการต่อสู้ยืดเยื้อ

สีหน้าของเฉินผิงดูเคร่งขรึมขณะที่เขาจ้องซวนหยวนเหยียน ผู้ซึ่งยืนอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

รอยแตกบนวงแหวนอาคมยิ่งขยายออกเมื่อพลังที่อัดอยู่ด้านในพุ่งขึ้นสูงสุด

“ฉันต้องยื้อเอาไว้แค่อีกนิดเดียว..แค่อีกนิดเดียวเท่านั้น..” เฉินผิงกัดฟันพึมพำบอกกับตัวเอง

จากนั้นเขาก็เก็บกระบี่พิฆาตมังกรลง แล้วปลดปล่อยพลังทั้งหมดออกมาจากจุดชีพจรตันเถียน รัศมีทองอร่ามส่องแสงขึ้นอีกครั้ง

ร่างเขาสว่างจ้าจนราวกับว่ากล้ามเนื้อของเขากลายเป็นทองคำ

“ยังไม่ยอมแพ้สินะ”

ซวนหยวนเหยียนฉีกยิ้มพลางรวบรวมพลังในกายของเขาแล้วพุ่งเข้าใส่เฉินผิง

เฉินผิงไม่อยากยอมแพ้ทั้งที่ยังไม่ได้สู้ เขาวิ่งเข้าใส่ซวนหยวนเหยียนแล้วเขวี้ยงหมัดโต้กลับไป

ตูม!

เสียงดังแสบแก้วหูดังก้องไปทั่วเมื่อรัศมีของซวนหยวนเหยียนทะลักออกจากร่างของเขา

เฉินผิงกระเด็นออกด้วยความเร็วสูงลิ่ว หน้าของเขาซีดเซียวมากเมื่อร่างหล่นลงพื้น

“ส่งแก่นมังกรมา แล้วฉันจะไว้ชีวิตแก!” ซวนหยวนเหยียนกล่าวขณะเดินเข้าไปหาเฉินผิง

เฉินผิงไม่สนใจเขา เพ่งสมาธิใช้ปราณสัมผัสไปที่วงแหวนอาคม

จากนั้นเขาก็เริ่มสวดพึมพำทั้งที่ยังหอบหายใจ เห็นชัดว่าเขากำลังร่ายคาถา จากนั้นร่างกายของเขาก็ใหญ่ขึ้นและพองออกราวกับลูกโป่ง

ตูม!

“เฉินผิงอยู่ที่ไหน?” เขากู่ร้องเดือดดาล

“เราก็ไม่รู้ว่ามันไปที่ไหนแล้ว..” ซวนหยวนหรงพึมพำกระอักกระอ่วน

ระหว่างที่ปลิวไปไกลจากแรงระเบิด ก็ไม่มีใครเห็นเลยว่าเฉินผิงไปทางไหน

“บัดซบ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเราจะปล่อยให้มันหลุดรอดไปได้!”

สีหน้าของซวนหยวนเหยียนเดือดดาลอย่างถึงที่สุด เขาสูดลมหายใจลึกเพื่อตั้งสติ

“แล้วเราจะเอายังไงต่อ ท่านพี่?” ซวนหยวนหรงถาม

“เราจะไปทำอะไรได้อีก? เราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินทางกลับ แต่ยังไงเราก็จะปล่อยให้เฉินผิงมีชีวิตต่อไปไม่ได้ มันจะกลายเป็นศัตรูตัวฉกาจของเราในภายภาคหน้า..”

เจตจำนงสังหารหลั่งไหลไปทั่วร่างของซวนหยวนเหยียนระหว่างที่เขาหรี่ตาลง เขารู้ว่าถ้าปล่อยให้เฉินผิงตั้งตัวได้ มันอาจกลายเป็นปัญหาใหญ่ของพวกเขา