หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 898

พอคิดเรื่องนั้นเฉินผิงก็เริ่มใจเย็นลง จนความตื่นเต้นจางไป

“คุณซู ผมต้องการให้คุณช่วยงานผู้อาวุโสอีกสองสามคนปรุงยายาฟื้นฟูร่าง อีกสักสิบกว่าเม็ดในคืนนี้ ผมอยากให้เสร็จภายในพรุ่งนี้เช้า” เขาพูดขณะเก็บยาหุยเทียนตัน

เฉินผิงวางแผนว่าจะนำยายาฟื้นฟูร่างไปให้สมาชิกกระทรวงยุติธรรม จะได้เร่งพลังกายของพวกเขาให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้

“นายท่าน โปรดวางใจว่าพวกเราจะทำงานให้เสร็จ” ซูฉางเซิงพยักหน้าตอบ

จากนั้นเฉินผิงก็ออกจากโถงเพื่อไปพักผ่อนที่ห้องของเขา แต่เสี่ยวหลานแอบตามเขามาอย่างกระชั้นชิด

แม้ว่าทั้งสองคนจะไม่ได้เจอกันแค่สองวัน เธอก็รู้สึกว่าไม่อาจแยกจากเขาได้และเอาแต่คิดถึงเขาตลอดเวลา

“ทำไมป่านนี้แล้วคุณยังมาเดินตามผมอยู่ล่ะ? น่าจะไปนอนได้แล้วนะครับ” เฉินผิงถามอย่างร้อนรน

เพราะเสี่ยวหลานเป็นคนตรงไปตรงมา เขาจึงอาจจะเสียความบริสุทธิ์ให้เธอได้ถ้าเขาไม่ทันระวัง

แน่นอนว่าเรื่องนั้นซูอวี่ฉีคงไม่ยอมแน่

“คุณยังไม่หายบาดเจ็บดีเลยนะคะ ฉันก็ต้องมาดูแลคุณสิ!” เสี่ยวหลานตอบ

“ตอนนี้ผมไม่เป็นไร เพราะงั้นคุณไม่ต้องมาดูแลผมก็ได้”

เฉินผิงถึงกับกระโดดไปมาให้เธอเห็นว่าเขาหายดีแล้ว

“ถ้าฉันบอกว่ายังไม่หายก็คือไม่หายค่ะ! ให้ตายสิ คุณนี่เป็นผู้ชายที่เรื่องมากซะจริง! ทำไมถึงดื้อด้านนักล่ะ?” เสี่ยวหลานเถียงขณะที่เธอลากเฉินผิงเข้าห้องแล้วล็อคประตู

“คุณกำลังทำอะไรน่ะ?” เฉินผิงถามอย่างหวั่นๆ

“ฉันจะพักที่นี่ จะได้ดูแลคุณแล้วก็นอนกับคุณได้” เสี่ยวหลานตอบไม่อ้อมค้อม

เดี๋ยวนะ..ฉันนึกว่าเรื่องแบบนี้ผู้ชายต้องเป็นคนบอกผู้หญิงเสียอีก? ทำไมตอนนี้มันถึงสลับกันล่ะ?

“ยาฟื้นฟูร่างพร้อมแล้วครับ นายท่าน อีกอย่างผมยังมียาปึ๋งปั๋งที่อาจเป็นประโยชน์กับคุณด้วยแค่เม็ดเดียวก็ช่วยให้คุณจัดอีกสามร้อยรอบได้สบาย!” เขาพูดพลางขยิบตาเมือเห็นเฉินผิงกับเสี่ยวหลานออกมาจากห้องด้วยกัน

เฉินผิงชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะเข้าใจที่ซูฉางเซิงพูด อะไรนะ..นี่เขาตั้งชื่อมันว่ายาปึ๋งปั๋งจริงเหรอ? หมอนี่ช่างสรรหาชื่อมาตั้งเสียเหลือเกิน! ทำไมถึงไม่ตั้งชื่อว่ายาอสุจิไปเลยล่ะ!

“มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ คุณซู! เสี่ยวหลานกับผมไม่ได้ทำอะไรกันเลย! ผมคงไม่ได้ใช้ยาปึ๋งปั๋งหรอก เพราะงั้นคุณเก็บเอาไว้ใช้เองเถอะ” เฉินผิงอธิบายอย่างเงอะงะ

“คุณดูถูกเฉินผิงเกินไปแล้วนะ คุณซู! เขาเป็นชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่า ทำไมเขาต้องใช้ของพรรค์นั้นด้วย? คุณไม่รู้หรอกว่าเมื่อคืนเขาสุดยอดขนาดไหน!” เสี่ยวหลานพูดพลางยิ้มละไม

“เอาล่ะครับ ผมเข้าใจแล้ว..”

ซูฉางเซิงแค่นหัวเราะก่อนจะเก็บยาปึ๋งปั๋งไว้

“นี่! เลิกกุเรื่องสักที!” เฉินผิงส่งเสียงท้วงด้วยความโมโหใส่เสี่ยวหลาน แล้วเขาก็หันมาพูดกับซูฉางเซิงต่อ “คุณซู อย่าไปฟังเธอนะครับ! เราไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ!”