หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 901

ซู่ชีเม่าทั้งหน้าแดงทั้งติดอ่าง เขาไม่รู้จะอธิบายยังไง

เฉินผิงยิ้มจางๆ แล้วบอกเขา “ไม่เป็นไรครับ ที่จริงผมโดนมัดมือชกให้เป็นเจ้าหุบเขายา คนที่ยังคอยดูแลหุบเขาอยู่จริงๆ คือคุณซูกับคนอื่นๆ”

“ใช่ ใช่ครับ” ซู่ชีเม่าพยักหน้าซ้ำๆจนเขาดูงุ่มง่าม

“อย่ามัวแต่ยืนเฉยสิครับ กินยาฟื้นฟูร่างแล้วก็รีบฝึกกันได้แล้ว” เฉินผิงบอก

จ้าวอู๋ฉีโบกมือเรียก จากนั้นหัวหน้าของแต่ละกลุ่มก็เดินออกมารับยา แล้วเอาไปแจกจ่ายให้คนในกลุ่ม

“ขอบคุณครับ คุณเฉิน”

สมาชิกกระทรวงยุติธรรมที่ได้รับยาฟื้นฟูร่างต่างปลื้มปีติและพากันขอบคุณเฉินผิง

“ในเมื่อผมรับปากว่าจะเป็นครูฝึกให้พวกคุณ นี่จึงเป็นสิ่งที่ผมควรทำ!” เฉินผิงพูดด้วยรอยยิ้ม

“คุณเฉิน ไปพักบ้างเถอะครับ ผมนัดหัวหน้าสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เอาไว้แล้วในตอนเย็น และผมจะไปกับคุณด้วย ตราบใดที่เราอยู่กับคนของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งจิงตู ผมเชื่อว่าอีกหลายคนคงทั้งกลัวทั้งหวั่นเกรงก่อนที่จะกล้ามาหาเรื่องคุณ” จ้าวอู๋ฉีกระซิบที่ข้างหูของเฉินผิง

“ขอบคุณครับ นายพลจ้าว!”

เฉินผิงตอบอย่างซาบซึ้งใจ

“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับ คุณเฉิน ตอนนี้คุณคือคนของกระทรวงยุติธรรม ปัญหาของคุณก็คือปัญหาของผมด้วย แต่ถึงอย่างนั้นผมก็เชิญประมุขของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้มาไม่ได้ เพราะผมไม่ใช่คนสำคัญขนาดนั้น” จ้าวอู๋ฉีกล่าวอย่างละอาย

“เพียงเท่านี้ผมก็ซึ้งใจแล้วครับ”

เฉินผิงรู้สึกขอบคุณจ้าวอู๋ฉีจากใจจริง เขากับตระกูลไป๋คือคนกลุ่มเดียวที่เฉินผิงไว้ใจได้ในจิงตู

พอตกค่ำ คนของกระทรวงยุติธรรมก็พาเฉินผิงไปที่ห้องโถง

เมื่อเฉินผิงไปถึงห้องโถง เขาก็เห็นชายแก่ในชุดฝึกซ้อมสีดำนั่งอยู่กลางห้อง ชายแก่คนนั้นดูมีสง่าราศี สีหน้าของเขานิ่งเฉย

จ้าวอู๋ฉียิ้มกว้างในระหว่างที่เขารินชาให้ผู้อาวุโส

พอเขาเห็นว่าเฉินผิงมาถึงแล้ว จ้าวอู๋ฉีก็รีบโบกมือเรียกแล้วแนะนำตัวเขากับเฉินผิง “คุณเฉิน ครับ นี่คือกั๋วเว่ยกั๋วเว่ย หัวหน้าสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งจิงตู”

เฉินผิงเพ่งมองกั๋วเว่ยเพื่อหยั่งความแข็งแกร่งของเขา เฉินผิงมั่นใจว่าระดับพลังของเขาอาจเทียบเท่าปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ แม้แต่หลงอู่ก็อาจจะด้อยกว่าเขา

แม้ว่าจะมีพลังแข็งแกร่ง แต่กั๋วเว่ยก็ไม่เก็บงำรัศมีของเขาเอาไว้เลย ดูเหมือนว่าเขาตั้งใจจะให้เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณกั๋ว”

เฉินผิงเอื้อมมืออกไปทักทายตามมารยาท

แต่กั๋วเว่ยก็เพียงแค่จ้องหน้าเฉินผิงอย่างเย็นชาและไม่ได้เอื้อมมือมาจับกับเขา “คุณคือเฉินผิงงั้นเหรอ?”

“ใช่ครับ!” เฉินผิงยิ้มเจื่อนแล้วรีบหดมือกลับ

จ้าวอู๋ฉีมองเฉินผิงอย่างรู้สึกผิด แต่เฉินผิงก็ไม่ได้โทษเขา ถึงยังไงจ้าวอู่ฉีก็อุตส่าห์ลงแรงไปมากแล้วที่เชิญกั๋วเว่ยมาได้

กระทรวงยุติธรรมแห่งจิงตูดูเหมือนจะไม่อยู่ในสายตาของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ แม้แต่จ้าวอู๋ฉีที่เป็นนายพลแห่งกระทรวงยุติธรรมก็ยังไม่มีค่าพอที่เขาจะเสวนาด้วย

“คุณเป็นคนที่กลืนแก่นมังกรเข้าไปที่เกาะสะกดมังกรใช่ไหม?”

กั๋วเว่ยยังถามต่อ

เฉินผิงชะงักไปชั่วครู่ เขาไม่ตอบในทันทีเพราะเขาไม่รู้ว่ากั๋วเว่ยจะทำอะไรต่อจากนั้น

“คุณเฉิน คุณกั๋ว..”

กั๋วเว่ยโบกมือห้ามจ้าวอู๋ฉีเอาไว้ แววตาเย็นชาของเขาจับจ้องเฉินผิง

เฉินผิงกัดฟันตอบ “ใช่ครับ ผมคือคนที่กลืนแก่นมังกรเข้าไป”

ทันทีที่เฉินผิงยอมรับ กั๋วเว่ยก็หัวเราะขึ้นมาดังลั่น “ใจเย็น คุณไม่ต้องเครียดนักหรอก ผมไม่สนใจแก่นมังกรที่คุณกลืนเข้าไปหรอกนะ และผมก็จะไม่ฆ่าคุณเพื่อแย่งมาด้วย แก่นมังกรอาจเป็นของล้ำค่าสำหรับคุณ แต่ที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ยังมีอีกหลายอย่างที่มีค่ายิ่งกว่านั้น”

เฉินผิงโล่งใจขึ้นมาบ้างเมื่อได้ยินคำพูดของกั๋วเว่ย เพราะพลังของเขาเทียบเท่ากับปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ ถ้ากั๋วเว่ยอยากจะได้แก่นมังกรจนพยายามฆ่าเฉินผิง เขาก็คงไม่มีทางโต้กลับได้เลย