หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 905

สุสานหลวงมักจะเต็มไปด้วยสมบัติล้ำค่า มันอาจจะเต็มไปด้วยพลังทางจิตวิญญาณอย่างมากมาย ถ้าใครโชคดี ก็อาจได้เจอเข้ากับของวิเศษก็เป็นได้

“คุณเฉิน ถ้าคุณอยากไป ผมก็จะพาไปที่นั่นครับ”

ไป๋จ่านถังขับรถและพูดออกมาว่า “ที่สุสานหลวงนั้นไม่ค่อยมีอะไรให้ดูมากแล้วล่ะครับ ของทั้งหลายที่ถูกฝังไว้ก็ถูกขุดขึ้นมาหมด จากนั้นก็ได้รับการตกแต่งใหม่ โดยใช้ของเลียนแบบทั้งหมด ก็เลยไม่มีอะไรน่าสนใจหลงเหลืออยู่อีกแล้ว”

เมื่อเฉินผิงได้ยินเช่นนั้น ความตื่นเต้นก็จางหายไปในช่วงพริบตา แต่ไหนๆ เขาก็กำลังมุ่งหน้าไปที่นั่นแล้ว เขาก็ควรไปดูสักหน่อย

ไม่นานนักพวกเขาก็มาถึง สถานที่นี้มีพื้นที่นับหมื่นตารางกิโลเมตร และมีสุสานขนาดต่างๆ เป็นสิบๆ แห่ง และเนื่องจากวันนี้ไม่ใช่วันหยุด จึงมีผู้คนไม่มากนัก

สถานที่นี้มีสภาพแวดล้อมที่ดี รอบๆ สุสานมีเนินดินเขียวชอุ่ม ส่วนด้านหน้าเนินดินก็มีแม่น้ำสายเล็กๆ กว้างเพียงไม่กี่เมตร ซึ่งดูแล้วน่าจะสร้างขึ้นโดยฝีมือมนุษย์

“ช่างเป็นวิวทิวทัศน์ที่เงียบสงบดีจริงๆ จักรพรรดิคงจะต้องมีความสุขในชีวิตหลังความตายที่นี่แน่” เขาอุทานออกมา

“คุณเฉิน พวกคุณรอกันอยู่ตรงนี้ก่อนนะ ผมจะไปซื้อตั๋วครับ”

ไป๋จ่านถังต้องการไปซื้อตั๋ว แต่เฉินผิงห้ามเขาไว้

“ไม่เป็นไรหรอก ข้างในก็คงไม่มีอะไรให้ดูอยู่แล้ว เราเดินดูรอบๆ สถานที่จะดีกว่า”

ทันทีที่เฉินผิงลงจากรถ เขาก็สังเกตเห็นว่าพลังงานทางวิญญาณนั้นอ่อนแอมาก และไม่มีออร่าจากวัตถุวิเศษตามที่เขาจินตนาการไว้เลย

ดูเหมือนว่าพื้นที่นี้จะถูกขุดของมีค่าออกไปจนหมดแล้วจริงๆ เหลือไว้เพียงเปลือกที่ถูกบูรณะซ่อมแซมมาเมื่อไม่กี่ปีนี้เอง

เฉินผิงและคนอื่นๆ เดินไปตามแนวเนินเขาใกล้กับแม่น้ำที่มนุษย์ประดิษฐ์ขึ้น

แม้ว่าพลังงานทางจิตวิญญาณจะยังอ่อนแออยู่เหมือนเดิม แต่อากาศก็สดชื่นมาก นอกจากนี้ยังมีผู้คนเป็นจำนวนน้อย มันจึงเป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับการพักผ่อน

เฉินผิงหยุดเดินกะทันหันเมื่อพวกเขาเดินผ่านสะพานเล็กๆ และกำลังจะเดินขึ้นเนินดิน เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย และเริ่มใช้ปราณสัมผัสสำรวจทันที เขาประทับทุกอย่างที่อยู่ในรัศมีร้อยเมตรลงไปในใจเขา

“ทำไมออร่าถึงแรงขนาดนี้”

เฉินผิงสัมผัสได้ถึงรัศมีอันแรงกล้า แค่เพียงรัศมีที่เขาสัมผัส เขาก็รู้ได้เลยว่าอีกฝ่ายคือปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้

แต่กระนั้น มันก็ไม่มีเหตุผลเลยที่ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้จะมาอยู่ที่นี่ ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเขาปล่อยรัศมีนี้ออกมาได้อย่างไร เพราะมันคือการเตือนให้ผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้คนอื่นๆ อย่าเข้าใกล้เขา

“คุณเฉิน ดูเหมือนจะมีคนอยู่ที่นี่ และเขากำลังประกาศว่าที่แห่งนี้เป็นเขตพื้นที่ของเขา”

ไป๋จ่านถังก็รู้สึกว่ารัศมีนั้นท่วมท้น แต่เขาก็ระบุความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายไม่ได้เลย

“ที่นี่เป็นที่สาธารณะ ไม่มีใครเป็นเจ้าของหรอก เดินต่อกันเถอะ” เฉินผิงพูดเรียบๆ

เฉินผิงต้องการดูว่าปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้คนนั้นกำลังทำอะไรอยู่ เพราะถึงอย่างไร ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ก็จะไม่ฝึกฝนพลังในที่แบบนี้ และเขาจะไม่เผยรัศมีของเขาออกมาได้ง่ายดายเช่นนี้ แต่อีกฝ่ายก็กำลังทำอยู่ ดังนั้นจึงต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ

เฉินผิงและคนที่เหลือเดินหน้าต่อไป ขณะที่ก้าวต่อไปเรื่อยๆ รัศมีนั้นก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น แต่กระนั้น เขาก็รู้สึกถึงรัศมีที่แตกต่างออกไปและตกตะลึงขึ้นมา “ทำไมถึงมีพลังด้านลบ? หรือว่าอาจจะเป็นการฝึกวิชามาร?”

หากเป็นการฝึกฝนวิชามารจริงๆ มันก็สมเหตุสมผล เพราะอย่างไรเสีย การฝึกวิชามารก็จะทำอย่างเปิดเผยไม่ได้ และต้องฝึกในสถานที่ที่มีคนน้อยๆ ซึ่งที่นี่ก็เป็นสถานที่ที่เหมาะสมมาก

เมื่อพวกเขาได้ยินเกี่ยวกับการฝึกวิชามาร ท่าทีของไป๋จ่านถังและเสี่ยวหลานก็หวาดกลัวขึ้นมา ต่างจากเฉินผิงที่รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ

ถ้าหากเป็นการฝึกวิชามารจริง เฉินผิงก็จะสามารถเพิ่มพูนการฝึกฝนของเขาได้โดยการซึมซับรัศมีวิชามาร ไม่มีใครในโลกศิลปะการต่อสู้ที่ถือว่าเขาจะต้องรับผิดชอบ เพราะการฝึกฝนวิชามารนั้นมันคือปีศาจร้าย พวกเขาจะสามารถฝึกฝนมันได้ก็ต่อเมื่อซึมซับพลังลมปราณมาจากคนอื่น หรือไม่ก็ซึมซับพลังในด้านลบเข้ามา