แม้ว่าจ้าวอู๋ฉีจะไม่พูดต่อ ฉางหยวนจุนก็พยักหน้ารับ เพื่อเป็นการบ่งบอกให้รู้ว่าจ้าวอู๋ฉีคิดถูกแล้ว
“งั้นก็เป็นข่าวดีน่ะสิ กระทรวงยุติธรรมเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รับรองคุณชี่” จ้าวอู๋ฉีพยายามเก็บอารมณ์ความตื่นเต้นของเขา
เฉินผิงที่นั่งอยู่ข้างพวกเขาตกอยู่ในความมึนงงเพราะเขาไม่รู้ว่าคุณชี่ที่พูดถึงกันอยู่นั้นเป็นใคร
อย่างไรก็ตาม เฉินผิงรู้ว่าชายลึกลับคนนั้นเป็นผู้มีอิทธิพลแน่นอน เพราะแม้แต่ฉางหยวนจุนที่เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงก็ยังเรียกบุคคลนี้ด้วยนามสกุลของเขาเอง
เฉินผิงและจ้าวอู๋ฉีไม่ได้ใช้เวลาอยู่ที่บ้านของฉางหยวนจุนนานนัก เพราะพวกเขาต้องรีบกลับไปกระทรวงยุติธรรมเพื่อจัดเตรียมงานเลี้ยง
“นายพลจ้าว คุณชี่ที่พูดถึงนั้นเป็นใครเหรอครับ?” เฉินผิงถามจ้าวอู๋ฉีขณะที่อยู่ในรถ
แม้ว่าจ้าวอู๋ฉีจะขับรถอยู่ แต่เขาก็เหลือบมองเฉินผิงด้วยความระมัดระวังก่อนจะกระซิบว่า “คุณเฉิน คุณจำเรื่องที่ผมเคยเล่าให้ฟังได้ไหม? เกี่ยวกับแผนกลับในจิงตูน่ะ”
“ครับ ผมจำได้ คุณบอกว่าแผนกนี้ทำงานให้กับรัฐบาล โดยจะควบคุมพลังและอิทธิพลในโลกของศิลปะการต่อสู้ใช่ไหมครับ” เฉินผิงพยักหน้าและตอบกลับ
“ใช่แล้วล่ะ คุณชี่เป็นเจ้าหน้าที่ที่คอยติดต่อกับโลกภายนอก แต่ถึงยังไงผมก็ไม่แน่ใจว่าเขาอยู่ตำแหน่งไหนกันแน่ในแผนกนั้น แต่ว่าถ้าคุณชี่ช่วยออกตัวปกป้องคุณ ผมก็เชื่อว่าทั้งแวดวงศิลปะการต่อสู้ในจิงตูจะต้องไม่มีใครกล้ามาแตะคุณแม้แต่ปลายก้อย!”
เฉินผิงร่าเริงขึ้นมาเมื่อได้ยินที่จ้าวอู๋ฉีพูด แม้ว่าพลังของเฉินผิงจะเพิ่มสูงขึ้นมามาก และกลายเป็นดาวรุ่งพุ่งแรงในหมู่ปรมาจารย์หนุ่มด้วยกัน แต่เขาก็ไม่ได้มีชื่อเสียงอะไรมากนักเมื่อเทียบกับคนในโลกแห่งศิลปะการต่อสู้ทั้งหมด
แผนกลับนั่นทำอะไรกันบ้างนะ? แล้วเจ้าหน้าที่ในแผนกนั้นจะเข้มแข็งสักแค่ไหน?
ขณะที่ในใจของเฉินผิงเต็มไปด้วยความสงสัย เขาก็รู้แน่อยู่แก่ใจแล้วว่า เขาจะต้องติดต่อกับคนที่มีอิทธิพลให้มากขึ้นเมื่อเขาแข็งแกร่งมากกว่านี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...