หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 948

เมื่อเห็นท่าทีของเฉินผิง จ้าวอู๋ฉีก็ตระหนักได้ทันทีว่าชายผู้นี้เปลี่ยนไปมากขนาดไหน ก่อนหน้านี้เขาเคยดูถูกชายผู้นี้ ไม่รู้ว่ามันเริ่มต้นขึ้นเมื่อไหร่แต่ตอนนี้เขาดูเหมือนว่าจะค่อยๆ ก้าวขึ้นไปในระดับที่สูงขึ้นเรื่อยๆ

ขณะเดียวกันหลงจิ้งกั๋วก็กลับมายังบ้านตระกูลหลงด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

“คุณหลงครับ คุณชี่ได้พูดออกมาแล้ว ตอนนี้เราควรทำยังไงดีครับ?” หลงซิงซูกระซิบถาม

“เราก็ทำในสิ่งที่ต้องทำ สิ่งที่คุณชิบอกมีแค่เพียงว่าอย่าฆ่าเฉินผิง แต่เขาไม่ได้บอกว่าเราห้ามจับตัวเขานี่ สิ่งที่ฉันต้องการไม่ใช่ชีวิตของเขา ฉันแค่ต้องการตัวตนของเขา นายเข้าใจใช่มั้ย?” หลงจิ้งกั๋วตอบ

“เข้าใจครับ!” หลงซิงซูตอบพร้อมพยักหน้า

ไม่มีประโยชน์ที่จะฆ่าเฉินผิง สิ่งที่เขาต้องการคือจับตัวเขาและยืนยันตัวตนของเขาเท่านั้น เมื่อนั้นเขาจะใช้เฉินผิงเพื่อขู่หลงต้าเฉียวน้องสาวของตน สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือการค้นหาความลับที่เก็บซ่อนมานานกว่ายี่สิบปี

“นำคนบางส่วนไปกับคุณด้วยและมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่เฉินผิงพูดถึง ลองไปสำรวจบริเวณนั้นรอบๆ ดู เอาของไปด้วยและมอบมันให้แก่ท่านประธานจู้ ถ้าท่านมั่นใจว่าการประลองถูกจัดขึ้นที่นั่น ถ้ามันเป็นสุสานของจักรพรรดิล่ะก็มันจะต้องมีสมบัติมากมายอยู่ที่นั่นแน่นอน” เขาพูดอย่างเยือกเย็น

“เข้าใจแล้วครับ ไม่ต้องห่วงครับคุณหลง” หลงซิงซูตอบ

เขาต้องเข้าร่วมการประลองในครั้งนี้ ทุกอย่างที่ทำก็เพื่อผลประโยชน์ของเขาเอง ดังนั้นไม่มีทางที่เขาจะไม่จริงจังกับมัน

เฉินผิงไม่ได้อยู่ที่จิงตูนานนักหลังจากงานเลี้ยงฉลองจบลง แต่เขาเลือกที่จะกลับไปที่หงเฉิงพร้อมกับหลงอู่และคนอื่นๆ

แต่ก่อนที่จะเข้าถึงตัวเมือง พวกเขาแวะกันที่หุบเขายาก่อน เพื่อที่จะทำขี้ผึ้งผสมหยกนิล

หลังจากนั้นเขาจึงไปที่โรงพยาบาลเมื่อเขาทำมันเสร็จ ลูกน้องของหลินเทียนหู่และชื่อเฟิ่งต่างรู้สึกดีใจที่เห็นว่าพวกเขามาถึง

“นั่นอะไร คุณเฉิน? ทำไมมันดูดำๆ สกปรกๆ จัง? มันไม่ทำร้ายผิวเราใช่มั้ยคะ” ชื่อเฟิ่งถามอย่างเป็นกังวล

เฉินผิงไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะห่วงเกี่ยวกับผิวของเธอเมื่อเธออยู่ในสภาพเช่นนี้ เขาจึงอดที่จะหัวเราะเธอไม่ได้ ไม่มีทางเดาได้เลยว่าผู้หญิงคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่

“มันคือขี้ผึ้งผสมหยกนิล มันช่วยเสริมสร้างและรักษากระดูกของพวกคุณ นอกจากนี้ มันยังช่วยเสริมด้านความงาม ให้ผิวของคุณเนียนนุ่มราวกับผิวของเด็กแรกเกิด”

เมื่อได้ยินดังนั้นเธอก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น “แบ่งมาให้ฉันเยอะๆ หน่อยนะ คุณเอาแค่บางส่วนให้หลินเทียนหู่กินก็พอ เขาไม่จำเป็นต้องทาหรอก ดูผิวที่แห้งและหยาบกร้านของเขาสิ มันคงไม่มีประโยชน์สำหรับเขาหรอกค่ะ” เธอกล่าวกับลูกน้องที่กำลังถือขี้ผึ้งอยู่

หลินเทียนหู่กลอกตาไปมา จากนั้นทั้งสองก็เริ่มทะเลาะและโต้เถียงกัน

รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของเฉินผิง เขายิ้มอยู่แบบนั้นสักพัก ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง ด้วยขี้ผึ้งผสมหยกนิลอันนี้ เพียงเวลาสัปดาห์เดียวทั้งหลินเทียนหู่และชื่อเฟิ่งก็เริ่มเคลื่อนไหวได้อีกครั้ง