หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 980

“คุณหู เราถอดเสื้อออกมาแล้วเผามันได้นี่” ศิษย์คนหนึ่งเสนอความคิดต่อหูปาฉี

“ก็เป็นไปได้! แต่เสื้อของเราอาจจะไม่เพียงพอ!” เมื่อพูดจบ หูปาฉีก็มองไปยังกั๋วเว่ย

เสื้อของหูปาฉีและเหล่าศิษย์นั้นไม่เพียงพอจริงๆ แต่ถ้าทุกคนถอดเสื้อกันออกมาทั้งหมด ก็จะไม่มีปัญหาแน่นอน

แต่ผู้คนเหล่านั้นต่างเป็นผู้ฝึกพลังขั้นสูงจากตระกูลที่ทรงอิทธิพลต่างๆ มากมาย และหูปาฉีไม่มีอำนาจมากพอจะสั่งให้พวกเขาถอดเสื้อ เขาจึงหันไปหากั๋วเว่ย

เมื่อมองไปยังฝูงต่อที่บินกันมาอย่างไม่ขาดสายจากอุโมงค์แห่งนั้น กั๋วเว่ยก็ไม่เหลือทางเลือกใด เขาตะโกนบอกทุกคนที่เหลือว่า “ถอดเสื้อออก! เดี๋ยวนี้!”

ทุกคนตกตะลึงไปกับสิ่งที่กั๋วเว่ยพูด พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมต้องถอดเสื้อเมื่อต้องเผชิญหน้ากับต่อพิษ มันจะไม่ยิ่งทำให้ต่อพิษต่อยพวกเขาได้ง่ายขึ้นอย่างนั้นหรือ?

“ทุกคน เราต้องฆ่าต่อพิษโดยการใช้ไฟ! ในเมื่อไม่มีอะไรที่ติดไฟง่ายในที่นี้เลย เราจึงต้องเผาเสื้อผ้าของพวกเราแทน” กั๋วเว่ยอธิบายอย่างเป็นกังวล

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้น พวกเขาก็ไม่เหลือทางเลือกใดนอกจากต้องถอดเสื้อออกมา

ไม่นานนัก เสื้อกองโตก็ถูกวางเอาไว้อยู่หน้าทางเข้าอุโมงค์ หูปาฉีโปรยดินปืนใส่ลงไปก่อนจะเกิดเสียงดังตูม และเสื้อผ้าเหล่านั้นก็เริ่มไหม้

เช่นนี้แล้ว ต่อพิษก็ไม่สามารถบินออกมาได้อีก ต่อบางตัวพยายามบินฝ่าเปลวไฟออกมา แต่พวกมันก็ถูกเผาไหม้จนตาย

หูปาฉีคว้าเสื้อสองสามตัวได้ และจุดไฟใส่เสื้อนั้น ก่อนที่จะโยนเข้าไปในอุโมงค์ และเขายังโยนผงดินปืนใส่เข้าไปอีกด้วย

จากนั้น เขาก็ดันฝ่ามือไปข้างหน้า พลังลมปราณระเบิดพวยพุ่งออกมาจากฝ่ามือเขา ทำให้เกิดลมกระโชกขึ้นอย่างรุนแรง เปลวไฟที่ไหม้เสื้อผ้าอยู่ก็ลุกโหมกระหน่ำจากพลังลมปราณนั้น

ต่อพิษเริ่มร่วงลงสู้พื้น พวกมันบินกลับและล่าถอยไปเพื่อให้พ้นจากเปลวเพลิง

“ไปกันเถอะ!” หูปาฉีตะโกนก่อนจะพุ่งไปข้างหน้า

ขณะที่เขาวิ่งไป เขาก็โยนเสื้อผ้าที่ติดไฟออกไปฆ่าต่อพิษในอุโมงค์นั้นด้วย

ไม่นานนัก พื้นอุโมงค์ก็เกลื่อนไปด้วยซากของต่อพิษ เมื่อทุกคนเหยียบไปบนซากต่อพิษ พวกเขาก็รู้สึกเหมือนก้าวไปบนชั้นหิมะหนาๆ

ในตอนที่เสื้อตัวสุดท้ายถูกเผา ต่อพิษทั้งหมดก็ตายแล้ว

เมื่อเห็นความยุ่งเหยิงของสมาชิกจากตระกูลที่ทรงอิทธิพลคนอื่นๆ แล้ว พวกเขาก็รู้สึกสิ้นไร้หนทาง

ไม่ว่าจะทรงอำนาจเพียงใด พวกเขาก็ไม่สามารถปลดปล่อยความแข็งแกร่งได้อย่างเต็มที่ในสุสานโบราณแห่งนี้ ปรมาจารย์ยุทธ์ทุกคนถูกกดดันให้มาอยู่ในสภาพที่น่าสมเพชเพราะเพียงแค่ฝูงต่อพิษเท่านั้นเอง

ในขณะนั้น เฉินผิงกับคนอื่นๆ ก็เดินเข้าไปกันสักระยะหนึ่งแล้ว และเฉินผิงนั้นสัมผัสได้ถึงออร่าบางอย่างที่อยู่ใกล้ๆ พวกเขา

แต่ทว่า เมื่อเขากำลังก้าวไปข้างหน้าต่อนั้น เจตจำนงสังหารที่เข้มข้นรุนแรงก็ถาโถมเข้าใส่เขา

ก่อนที่เขาจะตอบโต้ได้ทัน เขาก็กระเด็นออกไปเสียก่อน

ตูม!

ร่างของเฉินผิงกระแทกเข้ากับกำแพงสุสานอย่างรุนแรง เขารู้สึกเหมือนกระดูกถูกบดขยี้อย่างไม่เหลือชิ้นดี

“เป็นเจตจำนงสังหารที่รุนแรงมาก!”

ใบหน้าของเฉินผิงเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ ถึงได้มีออร่าสังหารเกิดขึ้นมาได้

“เกิดอะไรขึ้น? เฉินผิง” จ้าวฉวางถามขณะที่ช่วยเฉินผิงให้ลุกขึ้น

“เฉินผิง เป็นอะไรไป?” ต่งเจียห่าวก็ถามด้วยเช่นกัน

ขณะเดียวกัน เมื่อหลงเซียวและคนอื่นที่เดินตามหลังเฉินผิงมาเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาก็หยุดฝีเท้าทันที

“มีคนสร้างวงแหวนอาคมเอาไว้ข้างหน้า เราผ่านเข้าไปไม่ได้” เฉินผิงอธิบายอย่างเคร่งขรึม

ต่งเจียห่าวมองไปที่อุโมงค์ แต่เขากลับไม่รู้สึกอะไร ในสายตาเขา อุโมงค์นั้นมีแต่ความว่างเปล่า

“แต่มันไม่มีอะไรในนี้เลยนะ!”

เช่นนั้น ต่งเจียห่าวจึงเดินตรงเข้าไป

“ต่งเจียห่าว ระวัง!”

นาทีที่เฉินผิงพูดออกมา ร่างของต่งเจียห่าวก็กระเด็นลอยออกมาด้วยพลังอันแสนเข้มข้น

เฉินผิงรีบคว้าข้อศอกต่งเจียห่าวและช่วยพยุงให้เขาลุกขึ้นมา

เลือดไหลออกมาจากมุมปากของต่งเจียห่าวแล้วในขณะที่เขาตั้งสติได้