หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 999

“หลิงเอ๋อร์ กะ... เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ? พวกเรากำลังฝันอยู่ใช่ไหม?” ซูอวี่ฉีถามด้วยความประหลาดใจ

“ฉะ... ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน นี่ไม่ใช่ความฝันใช่ไหม? มันให้ความรู้สึกเหมือนจริงมากทีเดียว...”

กู่หลิงเอ๋อร์รู้สึกสับสนเช่นกัน เพราะไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“พลังวิญญาณที่นี่ช่างแกร่งกล้ายิ่งนัก! รูขุมขนทั่วทั้งตัวฉันเปิดออกโดยไม่รู้ตัวเลย” เมื่อเธอสัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณอันแรงกล้ารอบตัว ก็มีแววตกใจพาดผ่านใบหน้าของเธอไป

“ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน!” กู่หลิงเอ๋อร์รู้สึกลิงโลดใจ

“พวกคุณไม่ได้ฝันหรอก แต่พวกคุณอยู่ในภาพเขียนต่างหากล่ะ ทิวทัศน์ในภาพเขียนล้วนเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังวิญญาณ ในภายภาคหน้า พวกเราก็สามารถเข้าไปบำเพ็ญฌานข้างในนี้ได้” ในยามนั้นเอง เสียงของเฉินผิงก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของพวกเธอ

“เฉินผิง เกิดอะไรขึ้นน่ะ?” ซูอวี่ฉีเอ่ยขึ้นอย่างกังวลใจ

“ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ผมได้ภาพเขียนแผ่นนี้มาจากสุสานโบราณ ตอนนั้นผมถูกดูดเข้าไปในภาพเขียนเช่นเดียวกัน จากนั้นผมก็ตระหนักได้ว่าโลกทั้งใบอยู่ที่นี่แล้ว” เฉินผิงไม่ทราบที่มาของภาพเขียนภูผาธาราห่างไกลหาลยพันไมล์เช่นกัน

“ยอดเยี่ยมไปเลย! มาเริ่มบำเพ็ญฌานกันเดี๋ยวนี้เถอะ ฉันไม่เคยพบเจอพลังวิญญาณอันแรงกล้าถึงขนาดนั้นมาก่อนเลย!” กู่หลิงเอ๋อร์นั่งขัดสมาธิลงกับพื้นอย่างอดรนทนไม่ไหว

ความหนาวเหน็บของขั้วโลกไม่มีผลกับพวกเขาแต่อย่างใด

ในขณะเดียวกัน ณ สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ในจิงตู เมื่อเฉินผิงไม่ปรากฎตัว กั๋วเว่ยก็ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างด้วยความโกรธจัด

แม้จะเป็นผู้อำนวยการของสมาพันธ์ แต่เขาก็ถูกเฉินผิงตบตีและสบประมาทต่อหน้าบรรดาตระกูลใหญ่ ก็นับเป็นความอัปยศอดสูที่เขาไม่อาจทานทนได้

“กั๋วเว่ย ทำไมคุณถึงได้โกรธเสียขนาดนั้นล่ะ? การสำรวจมิได้ลุล่วงไปด้วยดีหรอกเหรอ?” จู้จื่อซานเอ่ยถามพลางเดินออกมา

ตอนที่กั๋วเว่ยเห็นจู้จื่อซานเขามาใกล้ เขาก็ระงีบโทสะแล้วร่ำร้องโอดครวญว่า “ประธานจู้ เฉินผิงไอ้คนไร้ยางอายผู้นั้นชิงของล้ำค่าไปเป็นของตนเองแล้วตบตีผมด้วย”

จู้จื่อซานตะลึงงัน “อะไรนะ? เฉินผิงแข็งแกร่งมากพอที่จะตบตีคุณได้เลยเชียวรึ?”

“คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอก ต่อให้ผมอธิบายให้คุณฟัง คุณก็ไม่เข้าใจอยู่ดี!” จู้จื่อซานโบกมือตัดบท “ส่วนเรื่องที่เฉินผิงตบตีคุณ ก็แค่อดทนไปสักพักหนึ่งก่อน อย่าเพิ่งรีบไปฆ่ามันเสียล่ะ”

“ประธานจู้ มันตบตีผมต่อหน้าบรรดาตระกูลใหญ่และสร้างความอัปยศอดสูให้ผมอย่างถึงที่สุด! หากผมไม่ฆ่ามันซะ แล้วผมจะหายแค้นได้ยังไงกัน?”

แววตาของกั๋วเว่ยท่วมท้นไปด้วยโทสะ ถ้าหากเขาไม่สังหารเฉินผิงทิ้งซะ แล้วเขาก็คงไม่สามารถระบายโทสะของตนเองได้

“คุณลืมเรื่องที่คุณชี่บอกไปแล้วงั้นเหรอ?” จู้จื่อซานเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เปล่านะ แต่ถ้าหากผมลอบฆ่าเฉินผิง แม้แต่คุณชี่ก็คงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนร้ายเป็นใคร” แววตาชั่วร้ายวูบผ่านดวงตาของกั๋วเว่ยไป เห็นได้ชัดว่ามีแผนอยู่ในใจแล้ว

“ดูนี่ซะ!” จู้จื่อซานยื่นเอกสารให้กั๋วเว่ย

เมื่อกั๋วเว่ยพลิกดู เขาก็พลันมีสีหน้าเหยเหขึ้นมาทันที