หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 110

“จะหาเรื่องอีกเหรอ?” ชัชนันท์แค่นเสียงเฮอะ

ขณะที่มองหน้าชลิตา ในใจเธอก็รู้สึกหงุดหงิดมาก

“ใช่ ฉันอยากหาเรื่อง มีปัญญาเธอก็ตบฉันสิ” ชลิตามองชัชนันท์อย่างโหดเหี้ยม และท่าทีจองหองที่สุด

สิ้นคำพูดเธอก็ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เอานิ้วจิ้มไหล่ชัชนันท์อย่างแรงซ้ำๆ “ถึงฉันจะไม่มีหลักฐานว่าทุกอย่างที่ฉันกับพี่วินรวมถึงแม่ฉันประสบพบเจอคือสิ่งที่เธอทำ แต่ชัชนันท์อย่างฉันรู้ดีว่าเป็นเธอ”

“บนโลกนี้ไม่มีใครแสบไปกว่าเธออีกแล้ว ทั้งๆ ที่เป็นคนเลวหน้าไม่อาย แต่ยังเสแสร้งวางมาดทุกวัน เธอไม่เหนื่อยจริงเหรอ?”

“เธอรู้ไหมว่าคนแบบเธอควรเรียกว่าอะไร? เธอควรถูกเรียกว่านังแรด วิธีการแย่ๆ ของเธอยังทำอะไรฉันกับแม่ฉันไม่ได้เลย”

“ตราบใดที่เธอไม่ตาย ฉันกับแม่ฉันก็จะไม่มีวันล้ม ไม่มีทางให้เธอได้ดั่งใจหรอก”

“ชัชนันท์ ตอนแรกฉันแย่งแฟนเธอไปไม่ใช่เหรอ? เธอเลยทำให้ฉันกับพี่วินเป็นแบบนี้เชียว? ก็ตอนแรกเธอมันโง่ ฉันแย่งแฟนเธอผิดตรงไหน?”

“เธอบริจาคไตให้แม่พี่วินไม่ใช่เหรอ? บริจาคไตแล้วเกิดผลกระทบเสียโฉม? ก็เพราะรักพี่วินมาตั้งหลายปีไม่ใช่หรือไง?”

“มีอะไรน่าภูมิใจ? บริจาคไตก็ดี รักเขาก็ดี เขาบังคับเธอหรือไง? ทั้งหมดเธอเต็มใจเองนี่หน่า?”

“เธอมีสิทธิ์อะไรมาแก้แค้น? ชายหญิงไม่ว่าจะแต่งงานหรือยังไม่แต่ง ทุกคนมีสิทธิ์เปลี่ยนคู่สมรส ความรักไม่เคยมีการมาก่อนได้ก่อน!”

ชลิตาพูดต่อด้วยท่าทางดุเดือดขึ้น กัดฟันกรอดทุกคำ ยืนด้วยท่าทางมีคุณธรรมสูงส่ง

เธอผิดตรงไหนล่ะ? ตอนแรกโดนชัชนันท์บังแสงสว่างมาตั้งนาน กว่าตัวเองจะมีโอกาสเปล่งประกาย หรือว่าเปล่งประกาย ส่องถูกมาวินแล้วมีอะไรไม่ถูกต้องงั้นเหรอ?

ก็แค่แย่งแฟนไม่ใช่หรือไง? เธอไม่จบไม่สิ้นขนาดนี้เชียว?

คำพูดที่เข้าหู เหมือนน้ำมันเบนซิน เทลงบนความโกรธในก้นบึ้งจิตใจเธอถังแล้วถังเล่า ในขณะนั้นเปลวไฟที่กลั้นไว้ก็ลอยขึ้นสูงในพริบตาเดียว

เธอรู้สึกว่าหน้าอกตัวเองเหมือนมีหม้อน้ำที่กำลังจะระเบิดเพราะแรงดันเกินขนาด

บนโลกนี้ทำไมถึงมีคนไร้ยางอายแบบนี้ด้วย? เป็นเมียน้อย แต่รู้สึกชอบธรรม

คนคนหนึ่งต้องน่ารังเกียจแค่ไหน ถึงได้พูดความชั่วร้ายที่ตัวเองเคยทำด้วยท่าทีสบายๆ แบบนี้?

“พูดอะไรต้องมีหลักฐานด้วยชลิตา” ชัชนันท์แค่นเสียงเฮอะ “อีกอย่างนะชลิตา ถึงแม้ความรักจะไม่มีมาก่อนได้ก่อน แต่มันต้องมีความละอายเรื่องศีลธรรม เข้าใจไหม?”

สิ้นคำพูด ชัชนันท์ก็ยืดแขนยาวกดชลิตาเข้ากับกำแพงอย่างแรง มืออีกข้างก็บีบคางเรียวแหลมที่เธอเพิ่งไปฉีดมาอย่างแรง

“ฮ่าๆๆๆ ……ละอายในศีลธรรมเหรอ? นั่นมันอะไร? ในโลกของฉัน ฉันไม่รู้จักสิ่งที่เรียกว่าละอายในศีลธรรมหรอก ฉันแค่รู้ว่าผู้ชนะคือราชา คนที่ไม่ถูกรักในความรักก็คือมือที่สาม สมควรตาย!”

ชลิตาแค่นหัวเราะ ขณะที่พูดต่อ “ฉันรู้ด้วยนะว่าคนน่าเกลียดไม่สมควรมีความรักมากกว่าคนอ้วนอีก”

สิ้นคำพูด เธอก็พยายามดิ้นให้หลุดออกจากการควบคุมของชัชนันท์

แต่ชัชนันท์เพิ่มแรงที่มือทันที กดร่างชลิตาไว้อย่างโหดเหี้ยม ไม่ให้โอกาสเธอหนีไปได้เลยแม้แต่นิด

ทุกคำของชลิตา มันล้ำเส้นเธอของเธอ เหมือนทั้งร่างเธอใกล้เผาไหม้จนหมดเพราะความโกรธ

“ทำไม? โกรธมาก? เธอคิดสิ เธอลองคิดให้ดี……ฉันพูดผิดตรงไหน? ชัชนันท์เธอมันโง่” ชลิตาดิ้นอีกครั้ง ความเจ็บปวดทำให้สีหน้าเธอบิดเบี้ยวน่าเกลียด

“มีสิ่งสิ่งหนึ่ง เมื่อสามปีก่อนฉันอยากให้เธอ แต่ตอนนั้นฉันไม่ได้ให้เธอ” ชัชนันท์ระงับความโกรธเอาไว้ ขณะพูดขึ้นอย่างเย็นชา

ทั้งๆ ที่พูดสบายๆ แต่ความกดดันในออร่า ทำให้อากาศแทบจะควบแน่น

ชลิตาเงยหน้าขึ้นมาไร้ซึ่งความกลัว เหลือบมองชัชนันท์ด้วยใบหน้าไม่เกรงกลัว “ของอะไร?”

ชัชนันท์ไม่พูด ยกมือขึ้นตบหน้าเธออย่างแรง “นี่ไง”

“เพี้ยะ——” สิ้นเสียงตบ แก้มซ้ายชลิตาก็แดงและบวมขึ้นมาทันที

“ชัชนันท์……แก……แกตบฉันงั้นเหรอ……? แกอยากตายเหรอ?” ชลิตาดิ้นสุดชีวิต นัยน์ตาเต็มไปด้วยความตกใจ

เธอดิ้น แต่มันไม่เป็นผล จึงเอาหัวตัวเองโขกหัวชัชนันท์อย่างแรงด้วยความสุดจะทน!

ความเจ็บปวดแพร่กระจาย ในขณะนั้น ชัชนันท์แค่รู้สึกภาพตรงหน้ามืดสนิท เรี่ยวแรงในร่างกายลดลงโดยไม่รู้ตัว

ชลิตาฉวยโอกาสผลักเธอออกทันที แล้ววิ่งลงไปข้างล่างไม่กี่ก้าว จากนั้นก็นอนลงไป เหลือบมองชัชนันท์ด้วยความเย็นชา “แกจบเห่แล้ว”

ทันทีที่สิ้นเสียง เธอก็ตะโกนเสียงดังใจจะขาดลงไปชั้นล่าง “กรี๊ด!!! กรี๊ด!!! ช่วยฉันด้วย!!!”

จากนั้นเธอก็เริ่มกลิ้งลงไปชั้นหนึ่ง

ร่างเธอกลิ้งเหมือนลูกบอลที่สูญเสียการควบคุม กลิ้งเร็วผิดปกติ

เสียงอันน่าสยดสยอง ดึงดูดสายตาผู้คนนับไม่ถ้วน

ชัชนันท์ยืนอยู่ที่เดิม ลูบหน้าผากเบาๆ จ้องมองทุกอย่างด้วยความเย่อหยิ่ง มุมปากแค่นยิ้ม เหมือนดูละครเรื่องหนึ่ง

เฮอะ เธอทำได้ทุกอย่างจริงๆ

ท่ามกลางจุดสนใจของทุกคน ชลิตากลิ้งลงมาใต้ขั้นบันไดชั้นหนึ่ง

วินาทีต่อมา เลือดสดไหลทะลักใต้ร่าง มันย้อมสีแดงพื้นไม้คุณภาพหรู

ฉากนี้ทำให้ทุกคนตกใจ

แทนไท หทัย วันชัย มาวิน รวมถึงเหล่าแขกทุกท่าน รีบวิ่งมาหาชลิตาทันที

รอบตัวเธออึดอัดไม่ปลอดโปร่ง

“ฉันเจ็บมาก……อ่า……ฉันเจ็บท้องมาก……ฉันจะตายแล้ว ช่วยด้วย ลูกของฉัน ลูกของฉันอ่า” ชลิตาเอามือกุมท้อง ตะโกนอย่างอ่อนแอไร้เรี่ยวแรง น้ำตาไหลนองหน้า

“อ๊ะ……นั่นเลือด……ชลิตาเลือดไหล……เธอเลือดไหล!” ท่ามกลางฝูงชน หญิงวัยรุ่นคนหนึ่งชี้ไปที่คราบเลือดใต้ร่างชลิตา

หทัย มาวิน วันชัยวิ่งไปข้างๆ ชลิตาโดยทันที นัยน์ตาทุกคนเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

เห็นชลิตาเป็นแบบนี้ ทันใดนั้นหัวใจมาวินก็เจ็บปวดขึ้นมาอย่างแรง ไม่ได้สงสารเธอหรอก แต่สงสารเด็กในท้องเธอต่างหาก

ตัวเองคาดหวังกับเด็กคนนี้ตั้งแต่แรกแล้ว ให้ตัวเองได้รับความรักที่ได้เป็นพ่ออีกครั้ง

หากเป็นอะไร แผนการก็จะล้มเหลว

เขาอุ้มเธอขึ้นมาโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง “เราจะไปโรงพยาบาล!”

เด็กคนนี้ห้ามเป็นอะไรเด็ดขาด!

“ตา! ไม่ต้องกลัวเรื่องเด็ก เราจะไปโรงพยาบาลก่อน” หทัยพุ่งไปข้างตัวชลิตาอย่างร้อนรนใจทันที

วันชัยก็พุ่งเข้ามาติดๆ

“คนขับรถ!!! เตรียมรถเดี๋ยวนี้!!!” วันชัยตะโกนเสียงดังออกไปข้างนอก

แทนไทยืนหน้าสุดในฝูงชน เหลือบมองชลิตาก่อนอันดับแรก ต่อมาก็ละสายตาไปที่บันไดว่างเปล่านั้น

“พี่วิน ชัชนันท์ผลักฉัน ชัชนันท์ผลักฉันลงมา เธอบอกว่าจะทำให้ลูกฉันแท้ง ฉันแค่อยากขอโทษชัชนันท์กับสิ่งที่ฉันเคยทำในอดีต แต่เธอไม่ฟัง”

“เธอผลักฉันลงมา เธอบอกว่าจะฆ่าลูกฉัน จะฆ่าฉันด้วย ถึงฉันจะผิด แต่ลูกไม่เกี่ยวเลยนี่หน่า?” ขณะที่ชลิตาพูดอย่างอ่อนแรงต่อไป น้ำตาก็ยิ่งไหลนอง