หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 110

“จะหาเรื่องอีกเหรอ?” ชัชนันท์แค่นเสียงเฮอะ

ขณะที่มองหน้าชลิตา ในใจเธอก็รู้สึกหงุดหงิดมาก

“ใช่ ฉันอยากหาเรื่อง มีปัญญาเธอก็ตบฉันสิ” ชลิตามองชัชนันท์อย่างโหดเหี้ยม และท่าทีจองหองที่สุด

สิ้นคำพูดเธอก็ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เอานิ้วจิ้มไหล่ชัชนันท์อย่างแรงซ้ำๆ “ถึงฉันจะไม่มีหลักฐานว่าทุกอย่างที่ฉันกับพี่วินรวมถึงแม่ฉันประสบพบเจอคือสิ่งที่เธอทำ แต่ชัชนันท์อย่างฉันรู้ดีว่าเป็นเธอ”

“บนโลกนี้ไม่มีใครแสบไปกว่าเธออีกแล้ว ทั้งๆ ที่เป็นคนเลวหน้าไม่อาย แต่ยังเสแสร้งวางมาดทุกวัน เธอไม่เหนื่อยจริงเหรอ?”

“เธอรู้ไหมว่าคนแบบเธอควรเรียกว่าอะไร? เธอควรถูกเรียกว่านังแรด วิธีการแย่ๆ ของเธอยังทำอะไรฉันกับแม่ฉันไม่ได้เลย”

“ตราบใดที่เธอไม่ตาย ฉันกับแม่ฉันก็จะไม่มีวันล้ม ไม่มีทางให้เธอได้ดั่งใจหรอก”

“ชัชนันท์ ตอนแรกฉันแย่งแฟนเธอไปไม่ใช่เหรอ? เธอเลยทำให้ฉันกับพี่วินเป็นแบบนี้เชียว? ก็ตอนแรกเธอมันโง่ ฉันแย่งแฟนเธอผิดตรงไหน?”

“เธอบริจาคไตให้แม่พี่วินไม่ใช่เหรอ? บริจาคไตแล้วเกิดผลกระทบเสียโฉม? ก็เพราะรักพี่วินมาตั้งหลายปีไม่ใช่หรือไง?”

“มีอะไรน่าภูมิใจ? บริจาคไตก็ดี รักเขาก็ดี เขาบังคับเธอหรือไง? ทั้งหมดเธอเต็มใจเองนี่หน่า?”

“เธอมีสิทธิ์อะไรมาแก้แค้น? ชายหญิงไม่ว่าจะแต่งงานหรือยังไม่แต่ง ทุกคนมีสิทธิ์เปลี่ยนคู่สมรส ความรักไม่เคยมีการมาก่อนได้ก่อน!”

ชลิตาพูดต่อด้วยท่าทางดุเดือดขึ้น กัดฟันกรอดทุกคำ ยืนด้วยท่าทางมีคุณธรรมสูงส่ง

เธอผิดตรงไหนล่ะ? ตอนแรกโดนชัชนันท์บังแสงสว่างมาตั้งนาน กว่าตัวเองจะมีโอกาสเปล่งประกาย หรือว่าเปล่งประกาย ส่องถูกมาวินแล้วมีอะไรไม่ถูกต้องงั้นเหรอ?

ก็แค่แย่งแฟนไม่ใช่หรือไง? เธอไม่จบไม่สิ้นขนาดนี้เชียว?

คำพูดที่เข้าหู เหมือนน้ำมันเบนซิน เทลงบนความโกรธในก้นบึ้งจิตใจเธอถังแล้วถังเล่า ในขณะนั้นเปลวไฟที่กลั้นไว้ก็ลอยขึ้นสูงในพริบตาเดียว

เธอรู้สึกว่าหน้าอกตัวเองเหมือนมีหม้อน้ำที่กำลังจะระเบิดเพราะแรงดันเกินขนาด

บนโลกนี้ทำไมถึงมีคนไร้ยางอายแบบนี้ด้วย? เป็นเมียน้อย แต่รู้สึกชอบธรรม

คนคนหนึ่งต้องน่ารังเกียจแค่ไหน ถึงได้พูดความชั่วร้ายที่ตัวเองเคยทำด้วยท่าทีสบายๆ แบบนี้?

“พูดอะไรต้องมีหลักฐานด้วยชลิตา” ชัชนันท์แค่นเสียงเฮอะ “อีกอย่างนะชลิตา ถึงแม้ความรักจะไม่มีมาก่อนได้ก่อน แต่มันต้องมีความละอายเรื่องศีลธรรม เข้าใจไหม?”

สิ้นคำพูด ชัชนันท์ก็ยืดแขนยาวกดชลิตาเข้ากับกำแพงอย่างแรง มืออีกข้างก็บีบคางเรียวแหลมที่เธอเพิ่งไปฉีดมาอย่างแรง

“ฮ่าๆๆๆ ……ละอายในศีลธรรมเหรอ? นั่นมันอะไร? ในโลกของฉัน ฉันไม่รู้จักสิ่งที่เรียกว่าละอายในศีลธรรมหรอก ฉันแค่รู้ว่าผู้ชนะคือราชา คนที่ไม่ถูกรักในความรักก็คือมือที่สาม สมควรตาย!”

ชลิตาแค่นหัวเราะ ขณะที่พูดต่อ “ฉันรู้ด้วยนะว่าคนน่าเกลียดไม่สมควรมีความรักมากกว่าคนอ้วนอีก”

สิ้นคำพูด เธอก็พยายามดิ้นให้หลุดออกจากการควบคุมของชัชนันท์

แต่ชัชนันท์เพิ่มแรงที่มือทันที กดร่างชลิตาไว้อย่างโหดเหี้ยม ไม่ให้โอกาสเธอหนีไปได้เลยแม้แต่นิด

ทุกคำของชลิตา มันล้ำเส้นเธอของเธอ เหมือนทั้งร่างเธอใกล้เผาไหม้จนหมดเพราะความโกรธ

“ทำไม? โกรธมาก? เธอคิดสิ เธอลองคิดให้ดี……ฉันพูดผิดตรงไหน? ชัชนันท์เธอมันโง่” ชลิตาดิ้นอีกครั้ง ความเจ็บปวดทำให้สีหน้าเธอบิดเบี้ยวน่าเกลียด

“มีสิ่งสิ่งหนึ่ง เมื่อสามปีก่อนฉันอยากให้เธอ แต่ตอนนั้นฉันไม่ได้ให้เธอ” ชัชนันท์ระงับความโกรธเอาไว้ ขณะพูดขึ้นอย่างเย็นชา

ทั้งๆ ที่พูดสบายๆ แต่ความกดดันในออร่า ทำให้อากาศแทบจะควบแน่น

ชลิตาเงยหน้าขึ้นมาไร้ซึ่งความกลัว เหลือบมองชัชนันท์ด้วยใบหน้าไม่เกรงกลัว “ของอะไร?”

ชัชนันท์ไม่พูด ยกมือขึ้นตบหน้าเธออย่างแรง “นี่ไง”