หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 111

ได้ยินคำพูดเหล่านี้ ทุกคนก็โกรธจัดทันที แม้แต่สีหน้าวันชัยเองก็บึ้งตึง

“พระเจ้า ชัชนันท์ทำเกินไปหรือเปล่า? ถึงจะทะเลาะกับชลิตา ก็ไม่ควรเอาความโกรธไปลงกับเด็กหรือเปล่า?”

“นั่นสิ ยังไงก็เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ เด็กเป็นผู้บริสุทธิ์นะ”

“ไม่คิดเลยว่าคนอ่อนโยนอย่างชัชนันท์ จิตใจจะโหดเหี้ยมแบบนี้”

ฝูงชนโดยรอบเริ่มแสดงความคิดเห็นต่างๆ นานา ตอนนี้ในสายตาพวกเขา ชัชนันท์คือผู้หญิงร้ายกาจน่ารังเกียจ

ชลิตาน่าสงสารเกินไปแล้ว

ชลิตาครวญครางด้วยความเจ็บปวดต่อไปเรื่อยๆ ไม่หยุด เมื่อฟังเสียงรอบๆ อย่างตั้งใจ ก็สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงความรู้สึกของทุกคน

ในใจก็ภาคภูมิใจสุดขีด

เธอรู้ว่าชัชนันท์จบเห่แล้ว ชื่อเสียงป่นปี้สมบูรณ์แบบในวันนี้แหละ

หทัยก็เช่นกัน เธอแทบรอไม่ไหวอยากเห็นภาพชัชนันท์โดนไล่ออกจากบ้าน ถึงขั้นชื่อเสียงและศักดิ์ศรีโดนทำลายอย่างสมบูรณ์ด้วยซ้ำไป

เธออยากเห็นชัชนันท์ที่สวยงามเหมือนนกยูงตกลงไปในโคลนตมจากยอดไม้อันสูงส่งด้วยตาตัวเอง

ท่ามกลางเสียงก่นด่า ชัชนันท์เดินสบายๆ มาตรงหน้าทุกคน ยืนกลางขั้นบันไดชั้นหนึ่ง เอามือจับราวบันได มองมาวินแล้วพูดขึ้น “มาวิน วันนี้พวกเธอห้ามไปไหนทั้งนั้น ที่รัก รบกวนนายช่วยฉันจับสองคนนี้ไว้ที”

แทนไทมองชัชนันท์อย่างลึกซึ้ง แต่เหยียดแขนยาวออกไปขวางทางมาวินโดยไม่พูดไม่จา

เสียงการแสดงความคิดเห็นโดยรอบค่อนข้างแสลงหู เธออุดหูขวาตัวเองตัวเองเบาๆ แล้วสะบัดหางม้าที่ไหลขวาตนไปไว้ด้านหลังอย่างเป็นธรรมชาติ

“พวกเธอฟังดูสินี่ใช่คำพูดจะคนไหม? น้องสาวตัวเองเป็นขนาดนี้แล้ว เธอยังไม่ให้ไปอีก?”

“ไม่เคยเห็นคนขยะแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ ชลิตาเป็นถึงขนาดนี้แล้ว เธอยังยิ้มออกมาได้”

“นี่มันเสียสติไปแล้ว! สามีภรรยาสองคนนี้ไม่ใช่คน พวกมันต้องการฆ่าชลิตาเหรอ?”

ฝูงชนโดยรอบด่าขึ้นมาอีกครั้ง ทุกคนรู้สึกสะเทือนใจด้วยกัน แบ่งปันความเกลียดชังด้วยกัน

สีหน้าแทนไทบึ้งตึงขึ้นเรื่อยๆ เขามองมาวินอย่างเย็นชาแล้วขึ้นเสียงสูง “ก่อนทุกอย่างจะชัดเจน พวกคุณเงียบหน่อยดีกว่า”

ถึงแม้ชัชนันท์ไม่พูดอะไร แต่เขาเข้าใจแล้ว พอจะรู้คร่าวๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“แทนไท นายหลีกทางซะ! ไม่งั้นนายระวังฉันจะต่อยนาย!” มาวินตะคอกด้วยความโกรธ! คอมีเส้นเลือดปูดออกมา

“ก็มาสิ” แทนไทนมองมาวินอย่างไม่แยแส แรงอาฆาตคลุมเครือที่ออกมาจากนัยน์ตาเขา มันน่าอึดอัดหายใจไม่ออก

ทั้งๆ ที่เสียงเขาไม่ดัง แต่ออร่าแข็งแกร่งมาก สามารถข่มทุกคนที่นั่นได้

“พ่อแทน นายบ้าไปแล้วเหรอ? นายถอยไป!” วันชัยตำหนิด้วยเสียงเย็นชา จากนั้นก็หันไปมองชัชนันท์อย่างโหดเหี้ยม “นันท์ เธอก็บ้าไปแล้วเหรอ? ไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้?”

เหตุการณ์ครั้งนี้ ทำลายความประทับใจที่เขามีต่อชัชนันท์อย่างแท้จริง เธอทำแบบนี้กับชลิตาได้ยังไง? ถึงแม้เมื่อก่อนชลิตาจะชั่วร้าย เธอก็ไม่ควรไปลงมือกับเด็กไหม?

“…………” แต่แทนไทไม่พูดอะไรสักคำ ขวางพวกเขาต่อไป

ท่ามกลางผู้คน เริ่มมีคนแจ้งตำรวจ มีคนโทรเรียกรถพยาบาล มีคนกำลังก่นด่า

สายตาทุกคนจับจ้องไปที่ร่างชัชนันท์เหมือนกับมีด

เธอคิดว่าถ้าหากดวงตาฆ่าคนได้ ตัวเองคงรูพรุนไปหมดแล้วมั้ง?

มาวินดวงตาแดงฉาน มองแทนไทอย่างโหดเหี้ยม “แกถอยไปซะ!”

แทนไทยังคงไม่พูดอะไรสักคำ ขวางทางมาวินต่อไป ออร่าทรงพลังนั้นทำให้ผู้คนยอมจำนน

มาวินยกเท้าขึ้นเตรียมจะเตะร่างเขาทันที

แทนไทหลบอย่างคล่องแคล่ว แล้วเตะหลังเขาอย่างว่องไว

ต่อมาร่างมาวินก็ล้มไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ชลิตาอยู่บนพื้นตั้งแต่แรก ร่างเขาล้มทับร่างเธอ ชลิตาหายใจหอบด้วยความเจ็บปวดทันที “เจ็บ……เจ็บมาก ฉันอยากไปโรงพยาบาล พี่เขย ทำไมพี่ต้องทำกับฉันแบบนี้?”

แทนไทไม่ใส่ใจราวกับเป็นคนนอก ราวกับว่าสิ่งที่ทำลงไปเมื่อครู่นี้ตนไม่ได้ทำ

“ช่วยด้วย……ทุกคนช่วยฉันด้วย”

“ช่วยด้วย!” ชลิตายังคงพูดต่อไป

“แทนไท นายทำเกินไปหรือเปล่า? ตอนนี้เมียนายกำลังฆ่าคนอยู่นะ! ขนาดนี้แล้วนายยังชินอยู่อีกเหรอ?” ท่ามกลางผู้คน ลุงของชลิตาก็ตำหนิด้วยเสียงเย็นชา และแววตากำลังอาฆาต

สายตาแทนไทมองหน้าเขาอย่างเอื่อยเฉื่อย “อืม ถึงเธอจะฆ่าคน ผมก็ชิน”

ประโยคเดียว ทำให้อีกฝ่ายโกรธจนพูดไม่ออก

“ไร้กฎเกณฑ์แล้ว! สองผัวเมียไร้มนุษยธรรม! สมควรตายทั้งหมด!” ไม่รู้ใครพูดอีกประโยคขึ้นมาท่ามกลางผู้คน

หทัยรีบตะโกนออกไปข้างนอก “มานี่หน่อย! ใครก็ได้มาพาคุณหนูออกไปเดี๋ยวนี้!”

แต่ชัชนันท์กำลังยิ้ม ยิ้มสดใสละลานตา

วินาทีต่อมา เธอก้าวขายาวเดินไปตรงหน้าชลิตาและมาวิน ผลักมาวินออกไปข้างๆ

วินาทีต่อมาอีก มือข้างหนึ่งเธอกระชากชลิตาให้ตัวตรงอย่างไร้ความปรานี มืออีกข้างก็รีบเอื้อมไปใต้กระโปรงสีขาวซึ่งเต็มไปด้วยเลือดของเธอ

ชลิตาดิ้น อุทานออกมา “พี่……พี่จะทำอะไร?”

ความไม่สบายใจคลุมเครือ แพร่กระจายในหัวใจเธอ

หทัยที่อยู่ข้างๆ ตกใจกลัวจนหน้าซีดเซียว มือที่แนบข้างลำตัวก็ค่อยๆ กำแน่น ก้าวเท้าไปข้างหน้าดึงชัชนันท์อย่างรุนแรง “เธอบ้าไปแล้วเหรอ? เธอจะทำอะไร? ปล่อยน้องสาวเธอซะ!”

ชัชนันท์ฝึกกังฟูมา

หทัยจะทำอะไรได้?

ชัชนันท์ไม่สนใจเธอ ปล่อยให้เธอดึงอยู่ข้างๆ ตน ขณะที่มือก็คลำหาอะไรบางอย่างใต้กระโปรงชลิตา

เธอคลำเจอสิ่งที่ตัวเองต้องการอย่างรวดเร็ว แค่นเสียงเฮอะออกมาทันที ดึงมันออกมาอย่างแรง ยืนขึ้นมา โชว์ถุงแตกที่เปื้อนเลือดเต็มไปหมดในมือต่อหน้าทุกคน

ชลิตาตื่นตระหนกแล้ว!

หทัยยิ่งไปกว่านั้น

ในตอนนี้สองแม่ลูก ตื่นตกใจพร้อมกัน……!

ทำไม ทำไมชัชนันท์รู้กลอุบายของพวกเธอ? ทำไม? ทั้งๆ ที่ทุกอย่างไร้ช่องว่างขนาดนั้น

กลอุบายของพวกเธอ แม้แต่คนที่สถานกักกันในตอนนั้นยังถูกหลอกเลย ทำไมหลอกชัชนันท์ไม่ได้?

เกิดปัญหาตรงไหนกันแน่?

คิดไม่ออก! ไม่รู้!

“อ๊ะ……ปวดท้อง……พี่วินรีบพาฉันไปโรงพยาบาลเร็ว!”

“ฉันเจ็บมาก ฉันจะตายอยู่แล้ว……ฉันอยากนอน……” ชลิตาหดตัวดิ้นต่อไป พยายามให้มาวินรีบมาพาตัวเองออกไป

ตอนนี้แค่รีบไปโรงพยาบาล เธอถึงจะมีโอกาสปลอดภัยไร้กังวล

แต่ชัชนันท์จะให้โอกาสนี้กับเธอซะที่ไหน?

ชัชนันท์เหลือบมองเธออย่างเย็นชา ใช้มือที่เต็มไปด้วยเลือดสดเหวี่ยงถุงในมือ จากนั้นก็เอามาดมที่ปลายจมูก “ไม่คิดว่าจะใช้เลือดจริงด้วย นี่เธอไปเอาเลือดมาจากไหน? เลือดที่ซื้อมาจากโรงพยาบาล? หรือเลือดหมูที่ตัวเองไปเอามาจากไหน? หรือเลือดไก่?”

“ไม่ ฉันว่าสีเลือดแบบนี้ ไม่เหมือนเลือดไก่หรือเลือดหมู มันเหมือนเลือดคน ใช่เปล่า?” สิ้นคำพูด ชัชนันท์ก็ย่อตัวลงข้างๆ ชลิตา มุมปากยกยิ้มไม่มีพิษมีภัย

รอยยิ้มนี้ ดูอ่อนโยนสำหรับคนนอก แต่กลับน่าสะพรึงกลัวสำหรับชลิตา!