หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 113

“นามสกุลรัตนากรกุลเหมือนกัน ทำไมพวกเธอต่างกันมากขนาดนี้? ชัชนันท์ทำตัวเหมาะสม แต่ชลิตายังไงก็นิสัยไม่ดี?”

“อาจจะเพราะฐานะทางสังคมของแม่แต่ละคนแตกต่างกันล่ะมั้ง”

“ชัชนันท์บุคลิกดี ใส่ใจในมารยาทและทำตัวสุภาพ”

คำพูดพวกนี้ของผู้ชม ยิ่งทำให้ปอดหทัยจะระเบิดแล้ว แต่คัดค้านไม่ได้

เธอทำได้แค่กัดฟัน พยายามแสดงท่าทางโกรธออกมาให้มากที่สุด ดึงชลิตาขึ้นมา แล้วยกมือตบหน้าเธออย่างโหดเหี้ยม

เมื่อตบไปแล้ว ชลิตาเจ็บ เธอยิ่งเจ็บ

ชลิตาไม่ได้ต่อต้านเลย ปล่อยให้หทัยตบไป เธอรู้ดีว่าครั้งนี้ ครั้งนี้แม่ไม่ตบเธอไม่ได้

“นังบัดซบ ฉันไม่คิดเลยจริงๆ ว่าเธอจะทำเรื่องแบบนี้ เธอสัญญากับเราแล้วไม่ใช่เหรอ? ว่าต่อไปจะคุยดีกับๆ นันท์”

“สิ่งที่เคยพูด ผ่านไปนานแค่ไหนเธอก็ลืมแล้วเหรอ? เธอทำให้ฉัน ทำให้ทั้งตระกูลรัตนากรกุลเราขายขี้หน้า!”

“ชลิตา มีอะไรที่เธอไม่กล้าทำอีกไหม?”

สิ้นคำพูด หทัยก็ทนความเจ็บปวดยกมือขึ้นตบหน้าชลิตาแรงๆ หลายทีอย่างต่อเนื่อง

ตบจนถึงตอนจบ มุมปากชลิตามีแต่เลือด ใบหน้าบวมกลายเป็นหมั่นโถวเลือด

ชัชนันท์ยืนดูละครข้างๆ แทนไทเหมือนผู้ชมปกติ ภายในใจสบายอารมณ์เหลือเกิน

รู้สึกดี

รู้สึกดีจริงๆ

ระบายความโกรธ

เป็นการระบายความโกรธจริงๆ

แบบนี้รู้สึกดีกว่าตัวเองลงมือเยอะเลย

ชลิตาไม่พูดอะไรสักคำ ปล่อยให้หทัยจัดการ น้ำตาล้นไหลออกมาเหมือนลูกปัดที่เส้นขาด

มุมหนึ่งเพราะเจ็บ อีกมุมหนึ่งเพราะเสียหน้า และน้อยใจ

ทำไมเทพแห่งโชคไม่ยืนข้างตนเลยทุกครั้ง? ทำไมโชคชะตาไม่ยุติธรรมแบบนี้?

รู้สึกว่าตบไปพอสมควรแล้ว หทัยก็เหวี่ยงชลิตาลงพื้น ชี้เธอขณะหายใจหอบ “นังนี่ ไสหัวขึ้นไปข้างบนเดี๋ยวนี้ แล้วพิจารณาความผิดของตนให้ดีๆ!”

ภายนอกคือความโกรธเกรี้ยว แต่ในใจเธอกำลังโศกเศร้า

ชลิตาปิดหน้าตัวเองอย่างอับอาย ก้มหน้าวิ่งขึ้นไปข้างบนอย่างรวดเร็ว

ดูละครจบแล้ว

ชัชนันท์ควงผู้ชายข้างตนเบาๆ มองทุกคนรอบๆ “ขอโทษนะคะ เพราะการแสดงที่ไม่ควรเกิดขึ้นทำลายความสนุกของทุกคน เดี๋ยวฉันจะขอโทษทุกคนด้วยการดื่มลงโทษสามแก้วค่ะ”

“ถึงวันนี้จะไม่สนุกเลย แต่หวังว่าตอนนี้ทุกคนจะกลับที่เดิมนะคะ เรามากินมื้อนี้ให้เสร็จกันดีกว่า” ชัชนันท์ยิ้มสุภาพเรียบร้อยอยู่ตลอด

ตอนนี้ทุกคนเริ่มให้เกียรติชัชนันท์มากขึ้น ในใจแต่ละคน ยกนิ้วโป้งให้เธอ

“นันท์ เธอไม่จำเป็นต้องขอโทษเราหรอก ยังไงคนก่อเรื่องก็ไม่ใช่เธอ” สุภาพสตรีคนหนึ่งในฝูงชนพูดขึ้น

“เอาล่ะ เชิญทุกคนเดินกลับไปที่ตัวเองดีกว่า เรื่องในวันนี้ฉันขออภัยเป็นอย่างยิ่ง” วันชัยยังคงสีหน้าเคร่งขรึม

ทุกคนได้ยินดังนั้น ก็วิจารณ์เรื่องทุกอย่างพร้อมเดินไปยังที่ของตัวเอง

วันชัยมองหทัยด้วยความเย็นชา “เธอไปต้อนรับแขก”

พูดจบ สายตาเขาก็มองร่างชัชนันท์ ยังคงทำหน้าเคร่งขรึมอยู่ “นันท์ เธอตามฉันไปข้างบนหน่อย”