หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 114

ชัชนันท์ไม่พูดจา แค่กอดวันชัยเงียบๆ

“แค่รู้สึกผิดกับพ่อมากๆ” ชัชนันท์เบ้าตาแดงเล็กน้อย

“ไม่ต้องพูดแบบนี้แล้ว” วันชัยปล่อยชัชนันท์เบาๆ “เธอว่าในเมื่อหล่อนท้องปลอม ทำไมตอนเข้าสถานีตำรวจตรวจไม่เจอ?”

เรื่องนี้วันชัยคิดไม่ออก อยู่ข้างนอกยัดเงินให้หมอได้ แต่ไปสถานีตำรวจภายในระยะเวลาสั้นๆ แบบนั้น เธอยัดเงินให้หมอได้ยังไง?

“คงยัดเงินให้คนที่มีหน้าที่เจาะเลือด” ปัญหานี้ตอนนั้นเธอคิดแบบนี้

เพราะหลังจากชลิตาขึ้นรถตำรวจไปก็ไม่มีโอกาสติดต่อกับโลกภายนอก เลยเป็นไปไม่ได้ที่จะขอความช่วยเหลือจากบุคคลภายนอก

ความเป็นไปได้เพียงหนึ่งเดียวคือ เธอสัญญากับใครสักคนที่มีหน้าที่เจาะเลือดตรวจในตอนนั้น และใครคนนั้นก็คงถูกเธอเสนอสิ่งล่อใจอันยิ่งใหญ่

หลังจากชลิตาออกมา เธอแอบบุกรุกโทรศัพท์ชลิตา พบว่าหลังจากออกจากคุก เธอโอนเงินหนึ่งล้านห้าแสนเข้าบัญชีหนึ่ง

ดังนั้นเธอจึงมั่นใจความคิดตัวเองอย่างแท้จริง

“หล่อนมีความสามารถจริง!” วันชัยแค่นเสียงเฮอะ จากนั้นก็เลิกทำหน้าเย็นชา มองชัชนันท์ด้วยความรักใคร่ “เธอทำดีแล้ว ถ้าเป็นคนทั่วไปต้องแจ้งแล้วว่าหล่อนท้องปลอม แต่เธอไม่ทำมัน”

“มีเรื่องน้อยก็ทุกข์น้อย” ชัชนันท์ยิ้ม

แต่เหตุผลที่แท้จริงคือ เธอคิดว่าการเปิดเผยทุกอย่างจะทำให้ชลิตาติดคุกตลอด สู้ไม่พูดอะไรเลย ปล่อยให้เธอก่อเรื่องออกมาก่อนดีกว่า

โวยวายจบแล้ว ค่อยส่งเธอเข้าไปอีกครั้งก็พอ

ไม่ได้มีผลกระทบอะไรทั้งนั้น

อีกอย่างการยัดเงินและการหลอกลวงผู้บังคับใช้กฎหมาย การลงโทษยิ่งทวีคูณ

“แล้วพ่อล่ะ?” ชัชนันท์ถาม

“ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพัก”

“ฉันอยู่เป็นเพื่อนพ่อนะ”

“อย่า ฉันอยากอยู่เงียบๆ” ตอนนี้ชลิตาทำให้เขาจิตใจว้าวุ่น แค่อยากอยู่คนเดียวสักพักหนึ่ง

“งั้นก็ได้ มีอะไรพ่อเรียกฉันนะ” ชัชนันท์พูด

วันชัยพยักหน้าเบาๆ

ชัชนันท์ลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า แล้วออกไปข้างนอก

ชลิตาแอบฟังนอกประตูได้ยินทุกอย่างชัดเจน หน้าบวมแดงมีแรงอาฆาตวนเวียนไปมา

นังบัดซบชัชนันท์ แกล้งทำเป็นผู้บริสุทธิ์เก่งจริงนะ รู้นานแล้วแต่ไม่เปิดโปง ทั้งๆ ที่เพราะเดาได้ว่าเธอจะใส่ร้ายหล่อน เลยจงใจรอเธอก่อเรื่อง จากนั้นก็ขายขี้หน้าอย่างสงบเยือกเย็น

เธอเริ่มพยายามนึกย้อน ตัวเองโดนชัชนันท์ตรวจชีพจรเมื่อไรกันแน่?

คิดไปคิดมา จู่ๆ ความทรงจำหนึ่งก็ทำให้เธอรู้แจ่มแจ้ง เธอรู้แล้ว วันนั้นที่เธอกับมาวินกำหนดวันแต่งงาน คืนนั้นเธอประท้วงต่อหน้าชัชนันท์ แล้วชัชนันท์ก็แตะข้อมือเธอ

ตอนนั้นเธอไม่รู้สึกว่ามีอะไรแปลก ตอนนี้คิดแล้วก็กลัว! ชัชนันท์โคตรหน้าไม่อายเลย!

ได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา เธอผละออกมาจากบานประตู แล้วหลบข้างๆ ประตู

พอชัชนันท์ออกมา ทั้งสองก็สบตากัน

แรงอาฆาตในสายตาชลิตายิ่งน่ากลัวมากขึ้น

ชัชนันท์แค่เหลือบมองเธออย่างเย็นชา มองข้ามแล้วหันหลังเดินลงไปข้างล่าง

ชลิตารีบตามไป ดึงมือเธออย่างแรงตรงปากทางบันได กดเสียงต่ำแล้วกัดฟันกรอด “เธอแกล้งเป็นผู้บริสุทธิ์ต่อหน้าพ่อเก่งจริงๆ เลยนะ ไม่เปิดโปงเพื่อครอบครัวอะไรนั่นน่ะ?”