หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 115

“ยังไม่ได้สืบ” เสียงผู้หญิงดังมาจากปลายสาย

“ไปสืบให้ฉันต่อ!!! ก่อนหน้านี้ฉันบอกว่าสืบแล้วจะให้รางวัลเธอหนึ่งล้านห้าแสน ตอนนี้ฉันให้เธอสองล้านเลย!!!” จากนั้นเธอก็วางสาย

ต่อมาเธอโทรเบอร์มาวินอีกครั้ง ครั้งนี้บ่งบอกเธอว่าอีกฝ่ายปิดเครื่องไปแล้ว

เธอรู้มาวินบล็อกเธอแล้ว เธออยากกลับตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์เดี๋ยวนี้ แต่เธอก็รู้ว่าตอนนี้คนในตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์ต้องกำลังโกรธอยู่แน่ๆ กลับไปก็ไม่มีประโยชน์กับตัวเอง

ยิ่งไปกว่านั้น ยังไม่รู้ว่าเรื่องราวจะคืบหน้าไปยังไง เธอต้องเข้าคุกอีกไหม ตอนนี้เธอต้องหนีก่อน

จากนั้นให้แม่จัดการรับมือสิ่งที่เกิดขึ้นภายหลัง คิดหาวิธีจบเรื่องพวกนี้ให้ตัวเองก่อนค่อยว่ากัน

คิดถึงตรงนี้เธอก็เริ่มเก็บกระเป๋าเดินทางอย่างรวดเร็ว กระโปรงที่ตัวเต็มไปด้วยเลือด เธอก็ไม่สนอะไรทั้งนั้น

ถึงแม้กำลังเก็บกระเป๋าเดินทางอยู่ แต่ตรงหน้าเธอยังคงปรากฏภาพตัวเองโดนชัชนันท์จัดการเหมือนคนโง่เขลาอย่างต่อเนื่อง

คิดถึงเรื่องพวกนี้ ใจเธอก็ไม่มีทางสงบลงได้เลย ยิ่งหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ!

“อ๊าก!!!!” เธอพับเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ขณะที่คำรามเสียงต่ำ

เธอจะเป็นบ้าแล้ว!!! จะเป็นบ้าแล้วจริงๆ!!! ทำไมเธอซวยแบบนี้?

…………

เมื่อชัชนันท์เดินลงมาข้างล่าง ทุกอย่างก็กลับสู่ปกติแล้ว

เหล่าแขกแต่ละโต๊ะกำลังนั่งกินข้าว หทัยกำลังทักทายแขกเหมือนคนที่ไม่เป็นอะไร

ท่าทางของเธอ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน ใบหน้ายังคงยิ้มแย้ม

สำหรับความหน้าหนาของหทัย เธอก็ชินแล้วเช่นกัน

เนื่องจากสายตามองร่างชายคนนั้น

ถึงแม้ผู้คนจะมากมายแค่ไหนก็ยังเห็นชายคนนั้นเพียงมองแวบเดียว

ทุกคนกำลังกระซิบกระซาบ มีเขาคนเดียวที่โดดเดี่ยวเย็นชาเหมือนเคย มีความห่างเหินในตัวเอง

ในบรรดาทุกคนในงานท่านั่งของเขาเรียบร้อยเหมาะสมที่สุด การเคลื่อนไหวมือและเท้า เหมือนได้รับการเลี้ยงดูแบบผู้ดี

โต๊ะรอบข้าง เด็กผู้หญิงวัยรุ่นจำนวนหนึ่งจ้องมองเขาอยู่ เขาไม่ชายตามองเลยแม้แต่นิด

ในเวลานี้เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา สายตามองหน้าเธอผ่านฝูงชน

เขาวางตะเกียบลง เดินไปหาเธอท่ามกลางจุดสนใจของทุกคน มองตาเธอเพียงผู้เดียว

“เสร็จแล้วเหรอ?” เขาถาม

“อืม” ชัชนันท์พยักหน้าเบาๆ “กินอิ่มหรือยัง?”

“อืม” เขาตอบเรียบๆ

“ไปนั่งในรถเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ ผ่อนคลายอารมณ์” ชัชนันท์พูด แล้วก้มหน้าส่งไลน์หานลิน “ไปดำเนินเถอะ”

“ไม่กินข้าว?” แทนไทถาม

“เดี๋ยวค่อยกิน ตอนนี้ไม่อยากอาหาร”

ชัชนันท์ยิ้ม ดึงเสื้อโค้ตขนเฟอร์หางจิ้งจอกขาวบนไหล่ตัวเอง ก่อนจะเดินไปข้างนอก

เมื่อเธอหันหลังไป สายตาหทัยมองหน้าเธอพอดี หน้าหทัยเย็นยะเยือกทันที ในใจด่าเธอว่านังชั้นต่ำไม่หยุดหย่อน

แทนไทก้าวเท้าตามไปอย่างรวดเร็ว ทั้งคู่เดินเคียงข้างกัน ชายหล่อหญิงสวย ไม่รู้มีคนอิจฉากี่คน

ข้างนอกยังคงเงียบสงบ ท้องฟ้าแจ่มใส

ถึงแม้อุณหภูมิยังต่ำมาก แต่ฤดูหนาวในเมืองสินธุไม่ค่อยมีสภาพอากาศที่ดี

เธอสวมถุงน่องโปร่งข้างล่าง พอออกประตูมาก็ยิ่งหนาวรีบเข้าไปในมาเซราติสีแดง จากนั้นก็เปิดฮีตเตอร์

ไม่นานเขาก็ขึ้นรถอีกฝั่ง ลดกระจกรถลงครึ่งหนึ่งแล้วจุดบุหรี่หนึ่งมวน

ไม่ได้สูบ แค่คีบไว้ระหว่างปลายนิ้วเรียวยาว ปล่อยให้หมอกควันลอยวนเวียน ค่อยๆ หันมามองหน้าเธอ “รู้ตอนไหนว่าชลิตาไม่ได้ท้อง?”

“สงสัยตั้งแต่ตอนเธอประกาศว่าท้องแล้ว แล้วไปจับชีพจร” ชัชนันท์ยิ้มขณะพูด “นายจำตอนชลิตาเข้าสถานีตำรวจก่อนหน้านี้ได้ไหม? จริงๆ ตอนนั้นเธอไม่ได้ท้องเลย ฉันสงสัยว่าเธอยัดเงินให้เจ้าหน้าที่เลยหนีออกมาได้”

“เธอฉลาดจริงๆ” เธอไม่ต้องพูดอะไรเพิ่มเติม เขาก็เข้าใจความคิดเธอแล้ว

ไอคิวเธอดีกว่ารูปลักษณ์เธอมาก

รู้ว่าเขาเข้าใจแล้ว เธอก็ยิ้ม “นายก็ฉลาดเหมือนกัน หลายๆ เรื่อง แค่นิดเดียวก็เข้าใจ แค่เห็นก็รู้ทะลุปรุโปร่ง ผู้ชายที่ยังหนุ่มแต่เป็นผู้นำเคียงข้างพี่ใหญ่ได้ ไม่ธรรมดาจริงๆ นั่นแหละ”

ผู้ชายแบบนี้ หน้าตาและไอคิวดีทั้งคู่เลย

ถูกลิขิตไว้แล้ว สามารถเปล่งประกายทุกด้านไม่ว่าจะด้านไหน

เธอคิดว่าถ้าเขาเดินเส้นทางที่ถูกต้อง เป็นนักธุรกิจที่ซื่อสัตย์สุจริต จะต้องเก่งและยิ่งใหญ่เหนือทุกคนในแวดวงธุรกิจอย่างแน่นอน ชายหญิงที่ถูกอวดอ้างว่าเป็นนักธุรกิจหัวกะทิรุ่นใหม่ในตอนนี้ ไม่มีใครเป็นคู่แข่งเขาสักคน

“กำลังคิดอะไร?” เขาถาม

“กำลังคิดว่าถ้านายประกอบธุรกิจ จะมีสภาพยังไง?” ชัชนันท์พูด

“ตอนนี้ลองคิดอีกทีสิว่าฉันประกอบธุรกิจแล้วจะเป็นยังไง?” เขาสูบบุหรี่ก่อนจะค่อยๆ พ่นออกมา

ท่าทางสูบบุหรี่ของเขาก็สง่างามสุดยอด เขาคือผู้ชายที่สูบบุหรี่ดูดีที่สุดที่เธอเคยเห็นมา สง่างาม สูงส่งและดูแมน

เห็นแบบนี้แล้วเหมือนภาพวาดสละสลวยภาพหนึ่ง

แม้แต่พวกพระเอกหล่อเท่ในละครทีวีหรือภาพยนตร์ สูบบุหรี่แล้วก็ไม่ได้หล่อเหมือนเขา

“อืม……คงเป็นนักธุรกิจทรงอิทธิพลที่เด็กสุด” ชัชนันท์ตรงไปตรงมา

“ให้เกียรติฉันขนาดนี้เชียว?” ตาดำสนิทเขาหรี่เล็กน้อย มุมปากยกขึ้นนิดๆ

แค่ยิ้มเบาบาง ก็ทำให้จิตวิญญาณกระเพื่อมแล้ว

“อืม” ชัชนันท์ยิ้ม “ไม่คิดจะล้างบาปเหรอ? ประกอบธุรกิจต่างๆ”

“ไม่ให้ฉันไปทำวงการบันเทิงแล้วเหรอ?” เขาทำหน้าสนอกสนใจ

“ฉันคิดว่าอยู่วงการบันเทิงเสียดายความสามารถไปหน่อย อยู่แวดวงธุรกิจดีกว่า” ชัชนันท์พูด

เขาไม่พูด สูบบุหรี่อีกครั้ง ดับก้นบุหรี่ด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วโยนทิ้งถังขยะข้างนอก

การเคลื่อนไหวเท่เหมือนถ่ายภาพยนตร์เลย

“คุณห้า ขอบคุณที่วันนี้ช่วยฉันหยุดมาวินเอาไว้” นึกถึงภาพเขาหยุดมาวิน หล่อระเบิดจริงๆ ทุกภาพเหมือนภาพยนตร์แอคชั่นที่สร้างมาอย่างดี

เธอไม่เคยเห็นใครต่อสู้ได้โหดเหี้ยมและเท่มากกว่าเขา

แม้แต่หนุ่มหล่อตัวท็อปเท่เป็นพิเศษในละครทีวีเพื่อเอาใจคนผู้ชมเพศหญิงก็สู้เขาไม่ได้

“วี้หว่อ……วี้หว่อ……” ในเวลานี้ เสียงรถตำรวจก็ดังขึ้น

ชัชนันท์เลิกคิ้วเข้ม เห็นรถตำรวจขับอย่างรวดเร็วมาทางด้านหลังผ่านกระจกมองหลัง มุมปากยกยิ้มลุ่มลึก ก่อนนิ้วจะแตะพวงมาลัยเบาๆ โดยที่ตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจ

แทนไทเห็นรถตำรวจสองคันผ่านกระจกมองหลังเงียบๆ ความเย็นยะเยือกที่มุมปากทวีคูณอีกครั้ง

ในเวลานี้ ชลิตาถือกระเป๋าใบใหญ่ใบเล็ก วิ่งออกมาจากบ้านอย่างรีบร้อน

บนตัวยังสวมกระโปรงสีขาวที่เต็มไปด้วยเลือดอยู่

ตอนเธอวิ่งออกมา รถตำรวจก็จอดตรงหน้าเธอพอดี

ลางสังหรณ์ไม่ดีเลย เธอรีบถือกระเป๋าเดินทางเตรียมวิ่งไปตำแหน่งรถสปอร์ตตัวเองทันที

แต่ทว่า……

เพิ่งเดินไปถึงข้างๆ รถสปอร์ต ตำรวจสี่นายก็เร่งรีบมาตรงหน้าเธอ

ตำรวจหนึ่งในนั้นใส่กุญแจมือเธออย่างไร้ความปรานี “คุณชลิตา มีคนแจ้งว่าคุณท้องปลอมเพื่อหลอกตำรวจ เพื่อหลีกเลี่ยงทา ตอนนี้คุณต้องไปกับเรา”

ชลิตามองรถสปอร์ตชัชนันท์ด้วยความเย็นชาทันที แววตาอาฆาตทั่วทุกสารทิศ

สายตาทั้งสองปะทะกันอีกครั้ง ด้วยระยะห่างระดับหนึ่ง

คนหนึ่งไม่สะทกสะท้าน คนหนึ่งโกรธเกรี้ยว

จากนั้นชลิตาก็โดนบังคับให้เข้าไปในรถตำรวจ หทัยรวมถึงแขกทุกคนรีบวิ่งออกมา

หลังจากนั้นรถตำรวจก็ขับออกไป หายวับไปจากสายตาทุกคนท่ามกลางจุดสนใจของทุกคน