หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 115

“ยังไม่ได้สืบ” เสียงผู้หญิงดังมาจากปลายสาย

“ไปสืบให้ฉันต่อ!!! ก่อนหน้านี้ฉันบอกว่าสืบแล้วจะให้รางวัลเธอหนึ่งล้านห้าแสน ตอนนี้ฉันให้เธอสองล้านเลย!!!” จากนั้นเธอก็วางสาย

ต่อมาเธอโทรเบอร์มาวินอีกครั้ง ครั้งนี้บ่งบอกเธอว่าอีกฝ่ายปิดเครื่องไปแล้ว

เธอรู้มาวินบล็อกเธอแล้ว เธออยากกลับตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์เดี๋ยวนี้ แต่เธอก็รู้ว่าตอนนี้คนในตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์ต้องกำลังโกรธอยู่แน่ๆ กลับไปก็ไม่มีประโยชน์กับตัวเอง

ยิ่งไปกว่านั้น ยังไม่รู้ว่าเรื่องราวจะคืบหน้าไปยังไง เธอต้องเข้าคุกอีกไหม ตอนนี้เธอต้องหนีก่อน

จากนั้นให้แม่จัดการรับมือสิ่งที่เกิดขึ้นภายหลัง คิดหาวิธีจบเรื่องพวกนี้ให้ตัวเองก่อนค่อยว่ากัน

คิดถึงตรงนี้เธอก็เริ่มเก็บกระเป๋าเดินทางอย่างรวดเร็ว กระโปรงที่ตัวเต็มไปด้วยเลือด เธอก็ไม่สนอะไรทั้งนั้น

ถึงแม้กำลังเก็บกระเป๋าเดินทางอยู่ แต่ตรงหน้าเธอยังคงปรากฏภาพตัวเองโดนชัชนันท์จัดการเหมือนคนโง่เขลาอย่างต่อเนื่อง

คิดถึงเรื่องพวกนี้ ใจเธอก็ไม่มีทางสงบลงได้เลย ยิ่งหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ!

“อ๊าก!!!!” เธอพับเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ขณะที่คำรามเสียงต่ำ

เธอจะเป็นบ้าแล้ว!!! จะเป็นบ้าแล้วจริงๆ!!! ทำไมเธอซวยแบบนี้?

…………

เมื่อชัชนันท์เดินลงมาข้างล่าง ทุกอย่างก็กลับสู่ปกติแล้ว

เหล่าแขกแต่ละโต๊ะกำลังนั่งกินข้าว หทัยกำลังทักทายแขกเหมือนคนที่ไม่เป็นอะไร

ท่าทางของเธอ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน ใบหน้ายังคงยิ้มแย้ม

สำหรับความหน้าหนาของหทัย เธอก็ชินแล้วเช่นกัน

เนื่องจากสายตามองร่างชายคนนั้น

ถึงแม้ผู้คนจะมากมายแค่ไหนก็ยังเห็นชายคนนั้นเพียงมองแวบเดียว

ทุกคนกำลังกระซิบกระซาบ มีเขาคนเดียวที่โดดเดี่ยวเย็นชาเหมือนเคย มีความห่างเหินในตัวเอง

ในบรรดาทุกคนในงานท่านั่งของเขาเรียบร้อยเหมาะสมที่สุด การเคลื่อนไหวมือและเท้า เหมือนได้รับการเลี้ยงดูแบบผู้ดี

โต๊ะรอบข้าง เด็กผู้หญิงวัยรุ่นจำนวนหนึ่งจ้องมองเขาอยู่ เขาไม่ชายตามองเลยแม้แต่นิด

ในเวลานี้เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา สายตามองหน้าเธอผ่านฝูงชน

เขาวางตะเกียบลง เดินไปหาเธอท่ามกลางจุดสนใจของทุกคน มองตาเธอเพียงผู้เดียว

“เสร็จแล้วเหรอ?” เขาถาม

“อืม” ชัชนันท์พยักหน้าเบาๆ “กินอิ่มหรือยัง?”

“อืม” เขาตอบเรียบๆ

“ไปนั่งในรถเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ ผ่อนคลายอารมณ์” ชัชนันท์พูด แล้วก้มหน้าส่งไลน์หานลิน “ไปดำเนินเถอะ”

“ไม่กินข้าว?” แทนไทถาม

“เดี๋ยวค่อยกิน ตอนนี้ไม่อยากอาหาร”

ชัชนันท์ยิ้ม ดึงเสื้อโค้ตขนเฟอร์หางจิ้งจอกขาวบนไหล่ตัวเอง ก่อนจะเดินไปข้างนอก

เมื่อเธอหันหลังไป สายตาหทัยมองหน้าเธอพอดี หน้าหทัยเย็นยะเยือกทันที ในใจด่าเธอว่านังชั้นต่ำไม่หยุดหย่อน

แทนไทก้าวเท้าตามไปอย่างรวดเร็ว ทั้งคู่เดินเคียงข้างกัน ชายหล่อหญิงสวย ไม่รู้มีคนอิจฉากี่คน

ข้างนอกยังคงเงียบสงบ ท้องฟ้าแจ่มใส

ถึงแม้อุณหภูมิยังต่ำมาก แต่ฤดูหนาวในเมืองสินธุไม่ค่อยมีสภาพอากาศที่ดี

เธอสวมถุงน่องโปร่งข้างล่าง พอออกประตูมาก็ยิ่งหนาวรีบเข้าไปในมาเซราติสีแดง จากนั้นก็เปิดฮีตเตอร์

ไม่นานเขาก็ขึ้นรถอีกฝั่ง ลดกระจกรถลงครึ่งหนึ่งแล้วจุดบุหรี่หนึ่งมวน

ไม่ได้สูบ แค่คีบไว้ระหว่างปลายนิ้วเรียวยาว ปล่อยให้หมอกควันลอยวนเวียน ค่อยๆ หันมามองหน้าเธอ “รู้ตอนไหนว่าชลิตาไม่ได้ท้อง?”

“สงสัยตั้งแต่ตอนเธอประกาศว่าท้องแล้ว แล้วไปจับชีพจร” ชัชนันท์ยิ้มขณะพูด “นายจำตอนชลิตาเข้าสถานีตำรวจก่อนหน้านี้ได้ไหม? จริงๆ ตอนนั้นเธอไม่ได้ท้องเลย ฉันสงสัยว่าเธอยัดเงินให้เจ้าหน้าที่เลยหนีออกมาได้”