หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 116

เมื่อชลิตาถูกนำตัวไป สภาพจิตใจหทัยก็ระเบิดอย่างแท้จริง

เหล่าแขกหน้าประตูพากันออกความคิดเห็น ปากแต่ละคนไม่พูดดีสักประโยค ว่าร้ายชลิตากันหมด

หทัยกำหมัดแน่นสองข้าง แต่ไม่พูดอะไรสักคำ มองภายในรถชัชนันท์ด้วยความโหดเหี้ยม

ส่วนชัชนันท์เมินเฉยหทัยอย่างสมบูรณ์ หลับรถแล้วขับออกไป

“ทางด้านตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์ ก็คงโกรธมาก” แทนไทเอ่ยเรียบๆ พูดจบก็จุดบุหรี่สูบอย่างเอื่อยเฉื่อย จากนั้นก็ค่อยๆ พ่นออกมา พิงเบาะหลังอย่างเกียจคร้าน

“ก็ควรโกรธ” ชัชนันท์ยิ้ม

ระหว่างที่พูด รถขับมาถึงหน้าประตูแล้ว เธอก็เหยียบคันเร่งจนสุด

รถขับออกไปเหมือนลูกศรออกจากสายธนู

…………

อีกด้านหนึ่ง ณ ตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์ บรรยากาศภายในบ้าน หนาวเย็นจนแทบควบแน่น

ภายในห้องรับแขก

มาวิน เมธี ภราดร มารีญาและดวงพรกำลังนั่งเรียบร้อย

สีหน้าทุกคนย่ำแย่ถึงขีดสุด

“นายว่าไงนะ? ยัยนั่นท้องปลอมๆ เพื่อหลอกแต่งงาน? แถมตอนนี้ยังก่อเรื่องแบบนั้นในงานเลี้ยงอีก?” ภราดรกัดฟันกรอดขณะมองมาวินด้วยความขุ่นเคืองฉุนเฉียว

“ผมก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน เหมือนเธอจะรู้จักกับหมอสูตินรีเวชโรงพยาบาลราษฎร ไม่งั้นคงทำรายงานปลอมต่อหน้าเราไม่ได้หรอกครับ” มาวินพูดขณะที่สองมือกำหมัดแน่น

เพราะอารมณ์เขาจวนเจียนจะระเบิดแล้ว วันนี้เขากลายเป็นตัวตลกของทุกคนอีกครั้งเพราะชลิตา ถ้าเรื่องนี้เผยแพร่ออกไป ไม่รู้ว่าคนนอกจะหัวเราะเยาะมาวินอย่างเขายังไงบ้าง

ตอนแรกตาบอดไปชอบนังตัวแสบหน้าไม่อายแบบนี้ได้ยังไง? ทำไมหลงใหลผู้หญิงแบบนี้?

พอคิดว่าตัวเองเคยมีความสัมพันธ์กับคนแบบนี้ เขาก็รู้สึกสะอิดสะเอียนอย่างยิ่ง

“หย่า! หย่า! หย่าเดี๋ยวนี้! ผู้หญิงแบบนี้ไม่สมควรเป็นลูกสะใภ้ตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์เรา น่าสะอิดสะเอียนจะตายอยู่แล้ว” ดวงพรมองมาวินขณะเอ่ยสั่งด้วยน้ำเสียงทรงพลัง

เดิมทีเธอก็รู้สึกชลิตาขวางหูขวางตามากอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะหล่อนท้องเด็กตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์ เธอจะให้คนแบบนี้เข้าประตูใหญ่บ้านตัวเองได้ยังไง?

ตอนนี้ในเมื่อหล่อนไม่มีลูกแล้ว งั้นก็ไม่จำเป็นต้องให้เธออยู่ในตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์ต่อไป

“แม่ไม่พูด ผมก็ตั้งใจจะทำแบบนี้เหมือนกัน” มาวินเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา

“หย่าโดยไม่ให้ทรัพย์สินอะไรยัยนี่ทั้งนั้น! ให้เธอไสหัวไปซะ!” ท่าทีภราดรก็หนักแน่นเช่นกัน

“ครับ” มาวินพยักหน้าอย่างเคารพ

มาวินโทรหาชลิตาทันที เตรียมบอกเธอเรื่องหย่า

ไม่นานทางนั้นก็รับสาย

มาวินพูดอย่างตรงไปตรงมา “เรื่องของเรา ฉันบอกพ่อแม่แล้ว ตอนนี้ทุกคนในครอบครัวเราเห็นเป็นเอกฉันท์ว่าให้ฉันหย่า ถ้างั้นชลิตา เราหย่ากันเถอะ”

“ทุกคนจะได้จบกันด้วยดี เธอก็อย่ามายุ่งวุ่นวายอีก” มาวินพูดอีกครั้ง

“คุณมาวินใช่ไหม? สวัสดีครับ ตอนนี้ภรรยาคุณถูกแจ้งความเนื่องจากท้องปลอมหลอกลวงตำรวจ ตอนนี้ถูกเราพาตัวมาที่สถานีตำรวจ” ทางนั้นเป็นเสียงผู้ชายเย็นชาและเคร่งขรึม

ทุกอย่างคือสิ่งที่มาวินคาดคิดไว้แล้ว เขาไม่ได้ประหลาดใจเลยสักนิด สีหน้ายังคงไม่หวั่นไหว “เรื่องของเธอไม่ต้องบอกผม เธอจะเป็นหรือตายก็ไม่เกี่ยวกับผมทั้งนั้น”

“รบกวนช่วยผมบอกชลิตาหน่อยว่าข้อตกลงการหย่าผมจะส่งไปที่คุก ถึงตอนนั้นเซ็นชื่อด้วย” น้ำเสียงมาวินเย็นชาเหมือนกับสีหน้าของเขา

อีกด้านของโทรศัพท์ บนรถตำรวจที่วิ่งอยู่บนถนน ชลิตาที่นั่งข้างตำรวจที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ได้ยินทุกอย่างในโทรศัพท์อย่างชัดเจน

ถึงเธอจะคาดคิดไว้แล้วว่าจะมีผลลัพธ์เช่นนี้ แต่พอมาวินพูดออกมาเอง เธอก็ยังรู้สึกเหมือนเป็นวันโลกาวินาศ น้ำตาไหลลงมาทันที

“มาวิน ไม่ได้นะ ฉันไม่หย่ากับพี่เด็ดขาด!!! ฉันไม่อยากหย่ากับพี่!!!” เธอตะคอกและตะโกนเสียงดังใส่ปลายสาย

จากนั้นท่าทีเธอก็อ่อนลงอีกครั้ง เริ่มร้องไห้กระซิก อ้อนวอนอย่างต่ำต้อย “ฉันผิดไปแล้ว พี่ให้อภัยฉันได้ไหม? พี่วิน พี่ให้อภัยฉันนะ……ฉันไม่กล้าอีกแล้ว ฉันสัญญาต่อจากนี้ไป ฉันจะไม่ก่อเรื่องอีก จะไม่หลอกพี่อีกแล้วด้วย ให้อภัยฉันได้ไหม?”

ทางนั้นไม่มีการตอบรับใดๆ

จากนั้นก็เป็นเสียงตัดสายอันเฉยชา

ถึงเสียงจะเบามาก แต่เธอได้ยินอย่างชัดเจน ทั้งร่างเหมือนถูกผลักลงเหวแห่งความสิ้นหวังในพริบตาเดียว

เธอควรทำยังไงดี? เธอไม่อยากเสียมาวินไป เธอรักมาวิน รักความหล่องดงาม ความสง่าและความสุภาพบุรุษของเขา ยิ่งรักพื้นเพครอบครัวเขาอีกด้วย

กว่าจะแย่งผู้ชายยอดเยี่ยมมาได้ เธอจะปล่อยไปง่ายๆ ได้ยังไง?

หลายปีที่ผ่านมานี้ เธอทุ่มเทความรัก ความเยาว์ให้มาวินตั้งเท่าไร?

ทุกอย่างจะจบลงกะทันหันแบบนี้ได้ยังไง?

ถ้ามันจบแล้วจริงๆ เธอต้องการเป็นตัวตลก ผู้หญิงที่ถูกทอดทิ้งในสายตาทุกคน!

คนพวกนั้นที่แอบอิจฉาเธอ จะต้องฉวยโอกาสนี้ออกมาเหยียบย่ำเธออย่างหนัก!

คิดสักพัก เธอรู้สึกตัวเองจะพังทลายแล้ว น้ำตาก็ไหลหนักขึ้นเรื่อยๆ

ชัชนันท์!

ทุกอย่างมันเป็นเพราะชัชนันท์

ถ้าไม่ใช่นังชั้นต่ำนี่ เธอจะมาถึงจุดนี้ได้ยังไง? นังชั้นต่ำนี่! ต้องไม่ตายดี!

ตำรวจนายนั้นล็อกหน้าจอโทรศัพท์ใส่เข้ากระเป๋าตัวเองทันที เหลือบมองชลิตาด้วยความเหยียดหยาม จากนั้นก็หันหน้าไปข้างๆ อย่างหงุดหงิด

“กรี๊ด!!!!” ชัชนันท์คำรามเสียงแหบออกไปนอกหน้าต่างรถ ลำคอมีเส้นเลือดปูดขึ้นมา

เธออึดอัดแทบบ้าแล้ว เธอต้องระบายความรู้สึกที่อดกลั้นในใจตัวเองออกมา

“เธอเงียบๆ ให้ฉันหน่อย! เธอจะโวยวายหนวกหูใส่ใคร?” ตำรวจข้างๆ ตบหลังเธออย่างแรง แล้วเอ่ยห้ามเสียงดุดัน

…………

ทางด้านตระกูลรัตนากรกุล หลังจากหทัยปลอบโยนแขกอีกครั้ง ก็กลั้นความเจ็บปวดขณะขึ้นไปข้างบน

เดินตรงเข้าไปในห้องทำงาน ประตูก็ไม่ได้เคาะ

วันชัยทำหน้าเย็นชา นั่งสูบบุหรี่อยู่ตรงนั้นโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ

ทุกอย่างเมื่อครู่นี้ เขาเห็นหมดแล้ว แต่ไม่อยากสนใจเลย

หทัยรีบเดินไปข้างหน้าทันที มองวันชัยอย่างน่าสงสารแล้วพูดขึ้น “ที่รัก ขอโทษนะคะ ตาก่อเรื่องอีกแล้ว ฉันขอโทษแทนเธออีกครั้งนะ”

“คราวหน้า ฉันจะต้องสั่งสอนยัยนั่นให้หลาบจำ” ขณะที่พูด เบ้าตาหทัยก็ยิ่งแดง

“เรื่องนี้เธอไม่ได้เกี่ยวข้องจริงเหรอ?” วันชัยขมวดคิ้วกริ้วโกรธขณะมองหทัย

“ไม่จริงๆ ค่ะ ที่รัก ฉันสาบานเลยว่าฉันเปล่า ถ้าฉันเกี่ยวข้อง ฉันจะไม่ตายดี” หทัยเอ่ยคำสาบานน่าเชื่อถือ

“ไม่ก็ดีแล้ว งั้นไม่มีอะไรแล้ว เธอออกไปเถอะ” วันชัยพูด

“ที่รัก ตาเข้าสถานีตำรวจไปแล้ว เราไม่สนใจไม่ได้นะ ยังไงก็เป็นลูกของเรา คุณว่าจะช่วยหาเส้นสายไกล่เกลี่ย หาวิธีให้พวกเขาผ่อนปรนลดโทษได้ไหม?” หทัยพูด

“ไม่ได้……” วันชัยมีท่าทีแน่วแน่

“ที่รัก ฉันขอร้อง” หทัยน้ำตาไหลไม่หยุด พยายามทำให้วันชัยใจอ่อน

“ฉันตัดสินใจแล้ว” ขณะที่พูด วันชัยก็ลุกขึ้นเดินออกไปทันที