หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 117

เห็นว่าสถานการณ์แย่แล้ว หทัยก็ล้มตึงทันที คุกเข่าลงกับพื้นกุมหัวใจหายใจกระหืดกระหอบ แสดงสีหน้าเจ็บปวดอย่างยิ่ง

วันชัยได้ยินเสียง ก็หันศีรษะกลับมาฉับพลัน

เมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้า เขาก็ก้าวเท้ายาวกลับมาตรงหน้าเธอทันที ประคองเธอขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แล้วพูดเป็นห่วง “เธอเป็นยังไงบ้าง?”

หทัยกุมตำแหน่งหัวใจตัวเองขณะส่ายหน้า “ไม่……ไม่โอเค แผลฉันเจ็บอีกแล้ว อาจจะเป็นเพราะเมื่อกี้สะเทือนอารมณ์เกินไป”

วันชัยใจอ่อนแล้ว “งั้นฉันจะพยุงเธอกลับไปพักผ่อน”

หทัยส่ายหน้า ร้องไห้ขณะพูด “ฉันไม่อยากกลับไปพักผ่อน ฉันคิดว่าฉันตายไปซะดีกว่า ตาเป็นแบบนี้แล้ว ฉันอยู่ไปจะมีความหมายอะไรอีก?”

“ที่รัก ตอนนี้ฉันเข้าใจหลายเรื่องแล้วจริงๆ ในมุมมองฉัน มุมหนึ่งฉันก็เกลียดเธอมากจริงๆ ทำไมเธอถึงน่าผิดหวังแบบนี้นะ? ทั้งๆ ที่ตกลงกันแล้วว่าจะไม่เล่นงานนันท์อีก ทำไมเธอต้องทำเกินไปแบบนี้ด้วย? ฉันคิดว่าเธอควรรับโทษทางกฎหมาย”

“แต่อีกมุมหนึ่ง ฉันก็รู้สึกแย่มาก ไม่อยากเลย ยังไงเธอก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขฉัน ออกมาจากร่างกายฉัน……ฉันจะปล่อยไปโดยที่ไม่สนใจไม่ได้”

“ฉันรู้สึกแย่มากเลย สู้ตายไปเลยซะดีกว่า จริงๆ ฉันคิดว่าฉันน่าจะตายไปซะตั้งแต่วันนั้นที่ขวางมีดให้คุณ ตายแล้วจะได้ไม่มีปัญหามากมาย”

หทัยเอ่ยปากเน้นย้ำสะอึกสะอื้น

ได้ยินคำว่าขวางมีดสองคำ วันชัยก็ปวดใจขึ้นมา น้ำเสียงก็อ่อนโยนตาม “แต่เรื่องนี้เธอทำเกินไปแล้ว ฉันต้องสั่งสอนเธอหน่อย ไม่งั้นต่อไปเธอก็จะรนหาที่ตายอีก”

“งั้นหาวิธีให้ตำรวจลดโทษเธอสักหน่อย ตอนนี้ฉันไม่ขอร้องขอให้พาเธอออกมาหรอก แค่ให้เธออยู่ในนั้นน้อยลงก็ยังดี คุณว่าแบบนี้โอเคไหม?” หทัยพูดอีกครั้ง

ในเมื่อเขาไม่ยอม งั้นก็ถอยออกมาหนึ่งก้าว เธอมั่นใจว่าคำพูดหลั่งน้ำตาของตัวเองจะต้องทำให้วันชัยใจอ่อนได้แน่นอน

ยังไงตอนนี้ในใจเขาก็รู้สึกผิดกับเรื่องที่เธอขวางมีดอยู่ตลอด

“ฉันจะลองคิดดูแล้วกัน” วันชัยขมวดคิ้วอย่างหมดหนทาง

“จริงเหรอ? ที่รัก?” หทัยรีบกอดวันชัยทันที แล้วถามอย่างตื่นเต้น

สิ้นคำพูด เธอก็พิงร่างวันชัยอย่างไร้เรี่ยวแรงขณะหายใจหอบ “ที่รัก ฉันไม่มีแรงแล้วจริงๆ คุณพยุงฉันกลับห้องได้ไหม?”

วันชัยพยักหน้า ประคองหทัยเดินไปข้างนอกอย่างระมัดระวัง

หทัยขาอ่อนทันที มือข้างหนึ่งกุมหน้าผาก “โอ๊ย ไม่ได้ ฉันเดินไม่ได้ ข้างหน้าตาลายไปหมด อาจจะเพราะแผลยังไม่หายดี วันนี้ขยับเยอะเกินไปอีก”

วันชัยอุ้มเธอขึ้นมาเดี๋ยวนั้นในท่าเจ้าสาว สีหน้าอ่อนโยนมากขึ้น “ฉันอุ้มเธอเอง”

หทัยยิ้มอ้อนและไร้เรี่ยวแรง อิงแอบแนบชิดเขาไปทั้งร่าง “ขอบคุณค่ะที่รัก คุณไม่ได้อุ้มฉันแบบนี้นานมากแล้ว มีความสุขมากเลย”

วันชัยยิ้ม จากนั้นก็อุ้มหทัยออกไปจากห้องทำงาน

หทัยก็ยิ้มเช่นกัน มุมปากวาดโค้งร่าเริงและภูมิใจ

เมื่อชัชนันท์และแทนไทขึ้นมาข้างบน ก็เห็นภาพสามีภรรยาเฒ่ารักใคร่กัน

เห็นท่าทางออดอ้อนของหทัย ในใจชัชนันท์ก็แค่นยิ้ม

เธอตีหน้าตายควงผู้ชายข้างกายเดินไปตรงหน้าพวกเขาทันที แล้วทักทายอย่างมีมารยาท “พ่อคะ คุณป้าคะ”

เดิมทีแล้วเพราะเธอยังเป็นห่วงคุณพ่อตัวเอง เลยอยากกลับมาดูสักหน่อย

เห็นเขาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้ว เธอก็รู้ว่าตัวเองไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้ว

ตอนนี้สิ่งที่เธอต้องเป็นห่วง ควรจะเป็นทางสถานีตำรวจ

เกรงว่าหทัยคงโน้มน้าวคุณพ่อให้ช่วยชลิตาแล้ว

เสียเปรียบไปตั้งมากมาย เห็นได้ชัดว่าหทัยฉลาดขึ้น

ในใจก็เข้าใจทุกอย่างไปหมด แต่เธอสงบเยือกเย็น ทำหน้าสุขุมเหมือนเคย

เพราะเธอจะไม่ให้หทัยสมหวัง