หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 137

“นันท์ การกระทำของมารีน่ะ ถึงจะเกินไป แต่ก็คงไม่ถึงขั้นที่จะต้องเข้าคุกหรอกจริงไหม?” ภราดรพูดต่อ

ชัชนันท์พูดเหน็บแนบ “ลุงคิดว่าไม่ถึงขั้นนั้นงั้นเหรอคะ?”

อีกฝ่ายจึงพูดต่อ “ลุงคิดว่ามันไม่ขนาดนั้น มารีแค่ปลุกปั่นคนในโลกออนไลน์ที่กำลังติดตามข่าวนี้ให้มาต่อว่าเธอ แต่ไม่ได้ทำร้ายเธออย่างหนักหนาสาหัสนี่นา”

สำหรับทัศนคติของเขา ชัชนันท์รู้สึกว่าตนเองก็มึนๆงงๆอยู่นะ

ไม่ได้ทำร้ายอย่างหนักหนาสาหัส? โดนโจมตีด้วยคำพูด โดนทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง นี่ไม่ถือเป็นการทำร้ายจริงๆงั้นเหรอ?

“แน่นอนว่ามีดเล่มนี้ไม่ได้แทงไปที่ตัวลุง ลุงถึงไม่รู้ว่ามันเจ็บขนาดไหน” ชัชนันท์ฝืนยิ้ม

“ก็ได้ๆๆ นันท์ ลุงเข้าใจแล้ว แต่เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ลุงขอโทษเธอแทนมารีแล้วกัน หวังว่าเธอจะเห็นแก่หน้าของลุงหน่อย ได้ไหม?” ภราดรพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ

แต่ เธอรู้ดีว่า ความจริงใจนี้เขาแสร้งทำออกมาทั้งหมด

คนของตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์เป็นยังไง เธอชัดเจนกว่าใครทั้งนั้น

สาเหตุที่เขาแสดงท่าทีอย่างนี้ออกมา แค่กลัวว่าลูกสาวสุดที่รักของตนเอง จะต้องเข้าไปอยู่ในสถานกักกันจริงๆน่ะสิ

“ขอโทษด้วยค่ะ หนูคงเห็นแก่ลุงไม่ได้ ถ้าลุงไม่มีเรื่องอะไรแล้ว หนูขอวางสายก่อนนะคะ”

พูดจบชัชนันท์ก็วางสายไป

แต่ในทันที ภราดรก็โทรเข้ามาอีก

เธอเห็นแล้วจึงตัดสายทิ้งอย่างไม่ลังเล จากนั้นจึงสตาร์ทรถ เลี้ยวออกไป

ในใจของชัชนันท์ชัดเจนดี การปฏิเสธภราดรอาจทำให้เธอต้องเผชิญหน้ากับผลที่จะตามมา บางทีอาจจะเป็นอย่างที่มารีญาบอกจริงๆก็ได้ ที่บอกว่าภราดรจะถอนทุนออกจากโครงการที่ร่วมงานกับรัตนากรกุลกรุ๊ป

โครงการนั้น เป็นบ้านเดี่ยวที่มีทัศนียภาพแสนหรูหรา ซึ่งรัตนากรกุลกรุ๊ปกับวงศ์ดีประสิทธิ์กรุ๊ปร่วมมือกันสร้างขึ้นมา ลงทุนไปทั้งหมดสองหมื่นล้าน ฝั่งรัตนากรกุลกรุ๊ปลงทุนไปหนึ่งหมื่นสองพันล้าน ส่วนฝั่งวงศ์ดีประสิทธิ์กรุ๊ปลงทุนไปแปดพันล้าน

พวกเขาทั้งสองตระกูลตกลงร่วมงานกันได้สำเร็จ ก่อนที่เซ็นเทอรี่ลองจะถอนทุนออกไปจากวงศ์ดีประสิทธิ์กรุ๊ป

ถ้าพวกเขาถอนแปดพันล้านออกไปอย่างกะทันหัน โครงการนั้นต้องหยุดลงชั่วคราวแน่ๆ

แม้รัตนากรกุลกรุ๊ปจะมีเงิน แต่ถ้าจะเอาเงินแปดพันล้านมาเติมลงไปในทันที ก็ยากเอาเรื่องเช่นกัน

แต่ถ้าจะหาคนมาลงทุนอีกครั้ง ก็คงไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น ถึงยังไงแปดพันล้านก็ไม่ใช่จำนวนน้อยๆนี่นา

แต่เธอไม่กลัวสักนิด

เพราะ เธอมีเงิน

ถึงเงินจะไม่สามารถทำได้ทุกอย่าง แต่มันกลับต่อลมหายใจให้มนุษย์เราได้

............

ในขณะเดียวกัน ทางฝั่งห้องทำงานของประธานเซ็นเทอรี่ลองกรุ๊ป

“คุณชายห้า เรื่องของคุณผู้หญิง เธอจัดการด้วยตัวเองแล้วนะครับ ตอนนี้คำค้นหายอดฮิตทั้งหมดต่างกำลังก่นด่ามารีญาอยู่ทั้งนั้น”

เกริกมองชายหนุ่มที่กำลังจดจ่ออยู่กับการอ่านเอกสารอย่างนอบน้อม รายงานสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างกระตือรือร้น

เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำ คู่กับกางเกงสีดำ แขนเสื้อเชิ้ตม้วนขึ้นเล็กน้อย ท่ามกลางความเป็นระเบียบที่ปะปนไปด้วยความสบายๆ

อวัยวะบนใบหน้าที่ราวกับใช้มีดแกะสลัก ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดลงมา ทำให้ดูหล่อเหลา น่าหลงใหลเป็นพิเศษ

แสงอาทิตย์ที่แสนอบอุ่น กลับหลอมละลายความเย็นยะเยือกและท่าทีเผด็จการบนร่างกายของเขาออกไปไม่ได้เลย

แทนไทค่อยๆเงยหน้าขึ้น ปิดแฟ้มเอกสารสีดำที่ไร้ร่องรอยขีดข่วน ยิ้มมุมปากอย่างชื่นชม ยื่นมือออกไปหยิบมือถือที่อยู่ข้างๆ

“คุณชายห้า ตอนนี้คุณอย่าเพิ่งเข้าทวิตเตอร์จะดีที่สุดนะครับ” เกริกหน้าตากังวล

“............” เขาไม่พูด แต่มองไปที่ใบหน้าของเกริกอีกครั้ง แววตาค้นหา

สบเข้ากับสายตาของเขา เกริกจึงพูดต่อ “มีบางเนื้อหาที่อาจจะทำให้คุณรู้สึกไม่ดีน่ะครับ”

ได้ฟัง แทนไทก็ยิ่งอยากรู้