หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 140

ดวงพรพยักหน้าอีกครั้ง “แค่กลัวว่า เขาจะไม่ยินยอมร่วมงานกับเราแล้วสิ รู้งี้เราไม่น่าพูดเรื่องถอนทุนเลย ถ้าไม่พูดถึง ไม่ฉีกหน้าเขาคงดีกว่านี้”

ตอนนี้เธอเสียใจจะแย่แล้ว

ถ้าทั้งสองตระกูลร่วมงานกัน งั้นโอกาสที่จะได้พบหน้ากันก็จะมากขึ้น ความสัมพันธ์น่าอึดอัดที่ ชลิตา มาวิน มารีญาสร้างขึ้นมาก็จะผ่อนคลายลงได้บ้าง

ถึงเวลานั้นถ้าตระกูลรัตนากรกุลยอดเยี่ยมขึ้นมา วงศ์ดีประสิทธิ์กรุ๊ปของพวกเขาจะได้พึ่งพาใบบุญไปด้วย

............

ชัชนันท์เข้ามาในห้องหนังสือกับวันชัย

หลังจากสองพ่อลูกเข้าไปในห้องหนังสือแล้ว วันชัยได้จูงมือเธอ ไปนั่งที่โต๊ะน้ำชาข้างเตียง

บนโต๊ะน้ำชาวางชุดน้ำชาลายครามราคาแพงชุดหนึ่งเอาไว้

ชาในกา ยังร้อนอยู่ ตอนนี้มีไอร้อนๆลอยออกมา

กลิ่นหอมอ่อนๆของเถี่ยกวนอิน ไอร้อนที่ลอยขึ้นมาแตะปลายจมูก ให้ความรู้สึกสดชื่นสุดๆ

ชัชนันท์รินน้ำชาใส่แก้วให้วันชัยอย่างสบายๆ แล้วใช้สองมือวางไว้ที่ด้านหน้าเขา “ขอบคุณนะคะพ่อ”

“ขอบคุณทำไม? ปกป้องแก เป็นสิ่งที่พ่อควรทำอยู่แล้ว” วันชัยพูด

ชัชนันท์ตาแดงขึ้นมาด้วยความซาบซึ้งอีกครั้ง “พ่อ ดีจัง”

วันชัยลูบผมของเธออย่างเอ็นดู “เด็กเอ๊ย แกเป็นลูกรักของพ่อ พ่อไม่ดีกับแก จะดีกับใครล่ะ?”

ชัชนันท์ยิ้ม น้ำตาร่วงเผลาะ

“ดูท่าทีเด็กเอ๊ยๆของแกสิ ร้องไห้ทำไม? เลิกร้องได้แล้ว เช็ดน้ำตาซะ” วันชัยดึงกระดาษทิชชู พลางเช็ดน้ำตาให้เธอพลางพูดไปด้วย

แสงอาทิตย์อุ่นๆที่สาดเข้ามาจากด้านข้าง ทำให้ฉากนี้ยิ่งอบอุ่นขึ้น

ชัชนันท์สูดๆจมูก กลับมาพูดเรื่องประเด็นสำคัญ “ใช่สิ พ่อคะ ทำไมจู่ๆเซ็นเทอรี่ลองถึงมาหาพวกเราถึงที่เลยล่ะ? ทำไมถึงได้ลาภลอยโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลย? พ่อว่าพวกเขาคิดจะทำอะไร?”

วันชัยส่ายหัว “ไม่แน่ใจ แต่ชัดเจนว่า พวกเขาคิดจะช่วยรัตนากรกุลกรุ๊ปของพวกเรานะ”

“แต่ ทำไมพวกเขาถึงมาช่วยเราล่ะคะ? ยิ่งไปกว่านั้น วิธีช่วยพวกเรายังไม่ธรรมดาอีก เหมือนทำการกุศลเลย” ชัชนันท์หน้าตาไม่เข้าใจ เท่าที่เธอรู้ ตระกูลของพวกเขากับเซ็นเทอรี่ลองไม่ได้สนิทสนมกันแม้แต่นิดเดียว

“ไม่รู้สิ แต่ว่า พวกเขาจะช่วยเราจริงๆ” วันชัยพลางครุ่นคิด พลางพูดขึ้น

“ทำไมเรื่องดีๆอย่างนี้ ถึงหล่นใส่เราได้ล่ะคะ? พ่อ ไม่ได้รู้จักคนใหญ่คนโตของเซ็นเทอรี่ลองจริงๆใช่ไหม?” ชัชนันท์หน้าตาสงสัย

เรื่องพวกนี้ หลังจากเธอคิดมาตั้งหลายรอบแล้วก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

“ไม่รู้จักจริงๆ” วันชัยตอบตามความจริง

“งั้นก็แปลกแล้วนะคะ......” ชัชนันท์ยิ่งสงสัย “คนที่โทรมา เดิมทีคงไม่ใช่ผู้ช่วยประธานของเซ็นเทอรี่ลองหรือเปล่า? แต่เป็นนักต้มตุ๋นอะไรพวกนั้น? พวกเขาคงคิดจะเล่นลูกไม้อะไร หลอกเงินพวกเราล่ะมั้ง?”

วันชัยรู้สึกว่ามีเหตุผล จึงโทรไปหาผู้ช่วยของตนเองทันที “คนๆนั้นที่โทรมาหาเธอ ใช้เบอร์อะไรโทรมา?”

“ใช้เบอร์โทรศัพท์ตั้งโต๊ะของเซ็นเทอรี่ลองกรุ๊ปค่ะ” ปลายสายพูด

“โทรศัพท์ตั้งโต๊ะของเซ็นเทอรี่ลองงั้นเหรอ?” วันชัยถาม มองตาของชัชนันท์โดยไม่รู้ตัว

ชัชนันท์ก็กำลังมองเขา

โทรศัพท์ตั้งโต๊ะของเซ็นเทอรี่ลอง

งั้นก็แสดงว่า คนที่โทรมา เป็นคนของเซ็นเทอรี่ลองจริงๆ ไม่ใช่พวกนักต้มตุ๋น

“ใช่ค่ะ เบอร์มือถือของเขา ฉันส่งไปให้ท่านแล้ว ท่านประธาน อย่าลืมโทรไปนะคะ”

“เข้าใจแล้ว”

วันชัยวางสายไปทันที มองชัชนันท์อีกครั้ง “เหมือนจะไม่ใช่การหลอกลวงนะ อีกเดี๋ยว พ่อจะโทรไปหาผู้ช่วยประธานคนนั้น แกวางใจเถอะ พ่อจะดำเนินการอย่างระมัดระวัง ไม่ยอมให้ใครหลอกแน่นอน”