หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 142

“ทำไมจะไม่มี รอบตัวคุณมีเยอะแยะไม่ใช่เหรอ คนที่แต่งงานแล้วอย่างฉันมีดีอะไรกัน” ชัชนันท์ยังคงรักษามารยาทและรอยยิ้มบนใบหน้าตั้งแต่ต้นจนจบ

“แล้วทำไมผมถึงไม่เห็นใครล่ะ ผมคิดว่าเธอดีที่สุดแล้ว ในเมื่ออยากที่จะหย่าตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ทิ้งสถานะไว้ให้ผมไม่ดีกว่าเหรอ รอคุณหย่าเรียบร้อยแล้ว ผมก็ค่อยใช้สถานะนั้น” ความลึกล้ำในดวงตาของเขาแข็งกร้าวขึ้น

“ฉันคิดกับคุณแค่เพื่อนร่วมงานมาตลอด เป็นแค่เพื่อนกัน”

“งั้นต่อไปเธอไม่ต้องให้ผมเป็นเพื่อนก็ได้ เป็นตัวสำรองก็ยังดี”

ยากที่จะจินตนาการ คนที่ถูกอุ้มชูอยู่บนฟ้าจากผู้คนนับไม่ถ้วน กลายเป็นดวงดาวที่คนทั่วไปต้องเงยหน้ามอง ไม่นึกเลยว่าจะพูดคำว่าตัวสำรองแบบนี้ออกมา

เขาเป็นถึงธันวาเลยนะ

เป็นดวงดาวที่ผู้หญิงไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่เอื้อมไม่ถึง

อย่างไรก็ตาม เธอยังคงนิ่งเฉย “ฉันไม่ได้มีนิสัยชอบเก็บตัวสำรองนะ ธันวา คุณดีมาก ๆ แถมยังเป็นคนเก่ง ฟังฉันแล้วมองไปข้างหน้า อย่าแขวนคอตัวเองอยู่กับต้นไม้อย่างฉันเลย”

“ผมจะรอเธอ” ธันวาไม่อยากที่จะยอมแพ้เพียงเท่านี้ “สิ่งนี้เป็นคุณสมบัติของรักแรกของผม ผมจะเก็บมันไว้เพื่อคุณเสมอ”

รักแรกเหรอ

คำสองคำนี้ ทำให้ชัชนันท์ตกใจ

คนที่ยอดเยี่ยมเฉิดฉายเช่นนี้ ไม่เคยมีความรักมาก่อนเลยจริง ๆ เหรอ

ก่อนที่จะตัดสินใจเซ็นสัญญากับเขา เธอให้นลินตรวจสอบข้อมูลของเขาแล้ว พื้นเพของเขานั้นใสสะอาดมาก และไม่พบประวัติเรื่องความรักใด ๆ

แต่ในตอนนั้น เธอแค่คิดว่าเขาคงจะปกปิดมันไว้อย่างดี เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะไม่เคยมีความรักมาก่อนจริง ๆ

สิ่งที่คาดไม่ถึงคือข้อมูลนั้นใช่ข้อมูลเท็จ เขาใสสะอาดกว่าที่เธอคิดไว้มาก

“ไม่ต้องแล้วจริง ๆ โอกาสดี ๆ แบบนี้เก็บไว้ให้คนอื่นเถอะ”

“บอกไปแล้ว ผมจะรอเธอ” เขาคล้ายกับคนดื้อรั้น ยังคงไม่คิดที่จะยอมแพ้ “เธอเป็นรักแรกที่ผมชอบตั้งแต่เด็กจนโต ไม่เคยมีใครทำให้ผมใจสั่นได้มาก่อนเลย ผมจะไม่ยอมแพ้”

“เธอรู้หรือเปล่า ตอนที่มองเห็นเธอครั้งแรก ผมก็รู้สึกดีกับเธอแล้ว แต่ความรู้สึกดี ๆ ในตอนนั้นมันยังไม่เกิดเป็นความรัก แต่ต่อมาพอสายตาของผมได้ตามเธอนานวันเข้า ผมก็เริ่มชอบเธอ ความชอบนี้ก็เลยพัฒนากลายเป็นความรัก”

“ชัชนันท์เธอเก่งมาก เธอคือผู้หญิงที่ผมอยากมีไว้ครอบครอง” ธันวาสารภาพรักต่อไปเป็นฉาก ๆ ด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง

การเลือกใช้คำของเขานั้น ทำให้คนต่างประทับใจ

ก้นบึ้งหัวใจของเธอรู้สึกอบอุ่นไปชั่วขณะ

แต่ก็แค่ความประทับใจ แค่เพียงเท่านั้น

“หยุดโง่ได้แล้วธันวา”

“ผมจะรอเธอ ผมบอกแล้วว่าจะรอเธอ...”

“ธันวา เธออย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม” เป็นแบบนี้แล้วเธอรู้สึกกดดัน

“เธอต้องการปฏิเสธผม เป็นสิทธิ์ของเธอ ผมต้องการรักเธอต่อไป มันก็เป็นสิทธิ์ของผม เมื่อทุ่มเทกับสิ่งที่เรียกว่าความรักออกไปแล้ว อยู่ดี ๆ จะมาเอาคืนได้ยังไง หากได้ละก็ บนโลกใบนี้ก็คงไม่มีเรื่องราวความรักที่สวยงามและโศกเศร้าหรอก”

ในเวลานี้ ชัชนันท์ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี

“เธอไม่ต้องรู้สึกกดดัน แค่เธอรู้ไว้ว่าผมรักเธอก็พอ ไม่ว่าเวลาไหน แค่เธอต้องการผม ผมจะมาอยู่ข้างเธอในทันที”

“แล้วเธอก็ไม่ต้องกังวลว่าคำปฏิเสธของเธอจะทำให้ผมไม่มีดีใจ ไม่เลยสักนิด ผมก็ไม่ออกจากXเอนเตอร์เทนเมนท์เพราะเรื่องนี้ ขอเพียงเธออยู่ที่นี่ ผมก็จะอยู่ที่นี่ตลอดไป”

เขายังคงพูดคำแล้วคำเล่าอย่างไม่หยุดหย่อน ทุกคำพูดของเขาล้วนไพเราะเสนาะหู ซาบซึ้งกินใจ

สิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้เลยคือเขาเป็นคนที่ดีมากจริง ๆ

มีบางคนอบอุ่นจนถึงด้านใน อย่างเช่นธันวา

“ธันวา คะ คุณอย่าทำแบบนี้ได้ไหม...”

“ก๊อก ๆ ...” ในเวลานี้นั้น เสียงเคาะประตูก็ได้ดังขึ้น

ไม่รอให้ธันวาตอบโต้ ชายชุดดำกลุ่มใหญ่ก็ปรี่บุกเข้ามา