หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 154

สำหรับคนอย่างเธอ นอกจากเรียนรู้ที่จะอ่อนน้อมถ่อมตน ไม่สร้างปัญหา ไม่อิจฉาริษยา ยังมีเรื่องสำคัญกว่านั้นคือไม่พูดถึงความรักกับเสี่ย

ทั้งสองคนเมื่ออยู่บนเตียงจะเล่นยังไงก็ได้ จะมีกันและกันยังไงก็ได้ แต่เมื่อลุกจากเตียงแล้วก็ต้องเอาหัวใจกลับคืนมา

ถึงแม้ว่าเธอจะพึ่งเข้ามาทำงานกลางคืน ก็ถูกเขาซื้อตัวไป

แต่เธอก็ยังเข้าใจกฎบางอย่าง เพราะเมื่อเข้าวงการ ผู้จัดการก็สอนพวกเธอหลายอย่าง

คนอื่นจะจำได้หรือเปล่าเธอไม่รู้

แต่เธอจำได้

เมื่อเห็นว่าเธอเชื่อฟัง คมสันก็ลูบหัวเธออย่างพอใจ “เด็กดี ไปเถอะ”

ขจีลงรถไปอย่างเงียบๆ

คมสันเอนตัวไปพิงพวงมาลัย ก้มศีรษะลง และมองดูเธอ “ขจี”

เธอหันกลับมาและเอนตัวไปมองเขา

เขารีบโยนบัตรเครดิตให้เธอ "ฉันเอาให้ อยากซื้ออะไรเธอก็ซื้อ"

เธอมองลงมา

มันคือบัตรสีดำแบบไม่จำกัดวงเงิน ของแบบนี้ไม่ใช่ว่ามีเงินก็ครอบครองได้

เธอบีบบัตรของเขาแน่นและยิ้ม “ขอบคุณค่ะ”

จากนั้นก็ปิดประตูและไปข้างถนนเพื่อเรียกแท็กซี่

ในคืนฤดูหนาวอันหนาวเหน็บลมจากทิศเหนือพัดมา ถึงแม้ว่าเธอจะสวมเสื้อโค้ทนวม แต่เธอก็ยังไม่สามารถต้านทานการโจมตีอันหนาวเหน็บ เธอยืนตัวสั่นอยู่ริมถนน

คมสันขับรถสปอร์ตสุดหรูของเขาออกไปต่อหน้าเธอโดยไม่สนใจเธอเลย

เธอไม่สนใจเรื่องพวกนี้และยังคงรอแท็กซี่ต่อไป

เมื่อจิตรินออกมา เขาบังเอิญเห็นขจียืนอยู่ข้างถนนเนื้อตัวสั่นเทา

เขากระชับเสื้อสูทสีดำของเขา และขึ้นไปบนรถลัมโบกินีสีดำของตัวเอง แล้วไปหยุดตรงหน้าเธอ เขากดหน้าต่างด้านข้างลง แล้วบีบแตรใส่เธอ

เมื่อเห็นว่าเป็นจิตริน ขจีก็ก้าวไปข้างหน้าทันที เธอเอนตัวลง และมองดูเขาในรถ

เขากดกระจกรถลง “เขาล่ะ?”

ขจียิ้ม “เขาเหรอ มีธุระน่ะ ออกไปแล้ว”

จิตรินโบกมือให้เธอ “ขึ้นมาเถอะ ฉันไปส่งเอง”

เธอก้าวขึ้นรถอีกฝั่งหนึ่งทันทีอย่างระมัดระวัง ไฟถนนสาดเข้ามาจากด้านข้างของเธอ ใบหน้าที่ไร้เดียงสาไม่มีพิษมีภัยนั้นสวยมาก

“ขอบคุณค่ะ” ขจีรัดเข็มขัดนิรภัยแล้วพูดเบาๆ

กลิ่นหอมที่ลอยอยู่ในรถคือกลิ่นไม้จันทน์ที่เธอโปรดปราน

“เกรงใจไปแล้ว” จิตรินพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา จากนั้นดับก้นบุหรี่ในมือแล้วขับไปข้างหน้า

“โอเคไหม?” จิตรินถาม

“อะไรคะ?”

“ที่ถูกทิ้งไว้ข้างถนน”

“สบายมาก ไม่มีอะไรนี่” เห็นท่าทางเธอแบบนี้ คมสันเต็มใจที่จะใช้กรงทองกักขังเธอไว้ข้างกาย ทั้งซื้อบ้าน ซื้อรถให้เธอก็ดีถมเถแล้ว เธอไม่มีสิทธิ์บ่นอะไรทั้งนั้น

“เธอแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆรอบตัวเขา” จิตรินพูดคุยกับเธออย่างเป็นกันเอง

“งั้นเหรอ?”

“อืม…”

ขจีเพียงแค่ยิ้ม ไม่ได้เอ่ยปากถามอะไรอีก

จิตรินก็ไม่ได้คุยกับเธออีก เขาขับรถอย่างจริงจัง ไม่มีรถอยู่บนถนน ความเร็วของเขาเร็วมาก เร็วเกินไปด้วยซ้ำ

เขามองดูขจี เธอดูเก็บอะไรไว้ในใจ ถ่อมตัว ไม่เถียง ไม่แย่งชิง หรือเสแสร้ง ราวกับกระต่ายน้อยสีขาวบริสุทธิ์ไร้ที่ติ แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากผู้หญิงข้างกายของคมสันที่เขาเคยเจอมาก่อน

เมื่อรถขับไปด้านข้างของตำรวจจราจร จิตรินก็เมินเฉย และความเร็วก็เริ่มเร็วขึ้นเรื่อยๆ

ขจีเคยเจอเรื่องแบบนี้เมื่ออยู่เคียงข้างคมสัน ครั้งแรกเธอตกใจมาก แต่หลังจากมีประสบการณ์มากขึ้นเธอก็ชินชา

เธอยังคงจำได้ว่าครั้งแรกที่เขาขับเร็วขนาดนี้ เธอเห็นตำรวจจราจรอยู่ไกลๆ เธอตื่นตระหนกและบอกให้เขาลดความเร็วลง แต่คมสันแค่ยกยิ้ม จากนั้นเขาก็ขับรถเร็วขึ้นและผ่านไปต่อหน้าต่อตาอีกฝ่ายอย่างเย่อหยิ่ง

อย่างไรก็ตาม ก็ไม่มีข้อความอะไรตามมา

ในตอนนั้นคมสันบอกเธอว่าทะเบียนรถของเขาไม่มีใครกล้าหยุด

นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอตระหนักได้ว่าสิทธิพิเศษคืออะไร

คนเหล่านี้พูดตรงๆว่าตอนที่พวกเขาเกิดมานั้นต่างจากคนอย่างเธอลิบลับ

…………

หลังจากการโดนทรมานสองวันสองคืน มาวินนอนนิ่งอยู่บนเตียงราวกับปลาตาย

ใบหน้าของเขาซีดเผือด ริมฝีปากของเขาเปลี่ยนเป็นสีม่วง และรูม่านตาของเขาก็ขยายออกราวกับว่าเขาสูญเสียการโฟกัสไปแล้ว

คางเต็มไปด้วยตอหนวดและผมเผ้ายุ่งเหยิง ทำให้ความสภาพของของเขาดูแย่ลงมาก

ในตอนนี้ หัวใจของเขาเต้นเร็วมาก ราวกับว่าหัวใจของเขากำลังจะกระโดดออกจากอก

ทุกครั้งที่หายใจเข้า เนื้อบนร่างกายของรู้สึกราวกับโดนเข็มทิ่ม โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่องท้องส่วนล่าง เจ็บเหมือนมีดมากรีด

กลิ่นหอมจางๆที่หลงเหลือจากกลิ่นหอมในห้อง รวมกับกลิ่นคาวฉุนๆ ช่างน่าขยะแขยง

ผ้าปูที่นอนใต้ร่างเขาเปียก นอนบนนั้นเขารู้สึกอึดอัดมาก เขาไม่อยากจะนอนที่นี่ แต่ตอนนี้เขาไม่มีแรงจะขยับแล้ว

ภาพเหล่านั้นที่เกิดขึ้นทั้งสองวันสองคืนยังคงเล่นซ้ำต่อหน้าเขา ทำให้เขารู้สึกคลื่นไส้

เขาไม่เคยคิดว่า มาวินคนอย่างเขาจะตกอยู่ในมือของผู้หญิงพวกนี้

ในเวลานี้เขาอยากจะลอกผิวหนังทั้งหมดออกจากร่างกายแล้วล้างให้หมด

เขาสกปรกมาก สกปรกเกินไป

“ปั้ง...” ประตูถูกถีบเปิดออกจากด้านนอก

ทันใดนั้น ชายชุดดำกลุ่มหนึ่งก็วิ่งเข้ามา ยืนเรียงเป็นสองแถวข้างเตียงทั้งสองข้าง ทุกคนปิดปากและจมูกด้วยความรังเกียจ

ชายชุดดำหัวเกรียนเปิดวิดีโอบนโทรศัพท์มือถือของเขาอย่างรวดเร็วและวางไว้ข้างหน้ามาวิน

ในภาพสามารถเห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นบนเตียงนี้ได้อย่างชัดเจน

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ท้องของมาวินก็คลื่นใส้มากขึ้นเรื่อยๆ

เขาอยากให้คนพวกนี้ไสหัวออกไปให้พ้นๆ

แต่ว่าเมื่อเขาเปิดปากพูดขึ้น เขาก็พบว่าเขาไม่มีแรงจะพูด

“เจ้านายของพวกเราบอกว่าถ้านายกล้าทำร้ายชัชนันท์อีก เขาจะแพร่คลิปนี้ออกไปแน่” ชายชุดดำหัวเกรียนพูดขู่

เมื่อมาวินได้ยิน เขาก็เอื้อมมือออกไปคว้าบางอย่างทันที แต่เขาไม่มีแรงเลย และเขาก็ยกมือไม่ขึ้นเลย

แม้ว่าชายคนนี้จะไม่ได้ระบุชื่อเจ้านาย แต่เขาก็รู้ว่าเป็นแทนไท

คนที่พาเขามาที่นี่ในวันนั้นตาม มีหลายคนตามแทนไทไปที่บ้านของเขาเพื่อช่วยชัชนันท์

แทนไท!

นายจะอำมหิตเกินไปแล้ว!!!

เดิมทีเขาวางแผนหลังจะออกไปสั่งสอนบทเรียนดีๆให้กับคนๆนี้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอดทน

ถ้าของพวกนี้แพร่ออกไปเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

แล้วพ่อก็จะเกลียดเขามากขึ้นไปอีก

อะไรเรียกว่าน้ำท่วมปาก ทุกข์ใจแต่พูดไม่ได้? ตอนนี้เขาก็เป็นแบบนั้นแหละ

“คุณชายมาวินช่วงสองวันสองคืนที่ผ่านมาคุณมีความสุขรึเปล่า? คุณชายห้าของเราสั่งไว้ว่า เพราะตอนนั้นคุณชอบหาความสุขจากร่างกายผู้หญิง อย่างงั้นก็ต้องทำให้คุณมีความสุขจนถึงที่สุด” ชายชุดดำหัวเกรียนพูดอีก

“แทนไท โมโหชิบหาย” มาวินสาปแช่งในใจ หอบหายใจหนักและหลับตาลง

เขาในตอนนี้ มีความหลังจากสิ่งผู้หญิงพวกนี้ไปแล้ว หาความสุข? เขาคิดว่าทั้งชีวิตนี้เขาคงหาความสุขจากร่างกายผู้หญิงไม่ได้อีกแล้ว

ชายชุดดำหัวเกรียนพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา มองไปที่มาวินอย่างดูถูก เขาปิดปากและจมูกของเขาอีกครั้ง และโบกมือไปทางคนที่อยู่ข้างๆ เขา

ในไม่ช้าคนพวกนั้นก็ถอยกลับไป

ตาของมาวินแดงก่ำด้วยความโกรธ แต่เขาไม่มีแม้แต่วิธีที่จะระบาย ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่นอนต่อเท่านั้น