หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 154

สำหรับคนอย่างเธอ นอกจากเรียนรู้ที่จะอ่อนน้อมถ่อมตน ไม่สร้างปัญหา ไม่อิจฉาริษยา ยังมีเรื่องสำคัญกว่านั้นคือไม่พูดถึงความรักกับเสี่ย

ทั้งสองคนเมื่ออยู่บนเตียงจะเล่นยังไงก็ได้ จะมีกันและกันยังไงก็ได้ แต่เมื่อลุกจากเตียงแล้วก็ต้องเอาหัวใจกลับคืนมา

ถึงแม้ว่าเธอจะพึ่งเข้ามาทำงานกลางคืน ก็ถูกเขาซื้อตัวไป

แต่เธอก็ยังเข้าใจกฎบางอย่าง เพราะเมื่อเข้าวงการ ผู้จัดการก็สอนพวกเธอหลายอย่าง

คนอื่นจะจำได้หรือเปล่าเธอไม่รู้

แต่เธอจำได้

เมื่อเห็นว่าเธอเชื่อฟัง คมสันก็ลูบหัวเธออย่างพอใจ “เด็กดี ไปเถอะ”

ขจีลงรถไปอย่างเงียบๆ

คมสันเอนตัวไปพิงพวงมาลัย ก้มศีรษะลง และมองดูเธอ “ขจี”

เธอหันกลับมาและเอนตัวไปมองเขา

เขารีบโยนบัตรเครดิตให้เธอ "ฉันเอาให้ อยากซื้ออะไรเธอก็ซื้อ"

เธอมองลงมา

มันคือบัตรสีดำแบบไม่จำกัดวงเงิน ของแบบนี้ไม่ใช่ว่ามีเงินก็ครอบครองได้

เธอบีบบัตรของเขาแน่นและยิ้ม “ขอบคุณค่ะ”

จากนั้นก็ปิดประตูและไปข้างถนนเพื่อเรียกแท็กซี่

ในคืนฤดูหนาวอันหนาวเหน็บลมจากทิศเหนือพัดมา ถึงแม้ว่าเธอจะสวมเสื้อโค้ทนวม แต่เธอก็ยังไม่สามารถต้านทานการโจมตีอันหนาวเหน็บ เธอยืนตัวสั่นอยู่ริมถนน

คมสันขับรถสปอร์ตสุดหรูของเขาออกไปต่อหน้าเธอโดยไม่สนใจเธอเลย

เธอไม่สนใจเรื่องพวกนี้และยังคงรอแท็กซี่ต่อไป

เมื่อจิตรินออกมา เขาบังเอิญเห็นขจียืนอยู่ข้างถนนเนื้อตัวสั่นเทา

เขากระชับเสื้อสูทสีดำของเขา และขึ้นไปบนรถลัมโบกินีสีดำของตัวเอง แล้วไปหยุดตรงหน้าเธอ เขากดหน้าต่างด้านข้างลง แล้วบีบแตรใส่เธอ

เมื่อเห็นว่าเป็นจิตริน ขจีก็ก้าวไปข้างหน้าทันที เธอเอนตัวลง และมองดูเขาในรถ

เขากดกระจกรถลง “เขาล่ะ?”

ขจียิ้ม “เขาเหรอ มีธุระน่ะ ออกไปแล้ว”

จิตรินโบกมือให้เธอ “ขึ้นมาเถอะ ฉันไปส่งเอง”

เธอก้าวขึ้นรถอีกฝั่งหนึ่งทันทีอย่างระมัดระวัง ไฟถนนสาดเข้ามาจากด้านข้างของเธอ ใบหน้าที่ไร้เดียงสาไม่มีพิษมีภัยนั้นสวยมาก

“ขอบคุณค่ะ” ขจีรัดเข็มขัดนิรภัยแล้วพูดเบาๆ

กลิ่นหอมที่ลอยอยู่ในรถคือกลิ่นไม้จันทน์ที่เธอโปรดปราน

“เกรงใจไปแล้ว” จิตรินพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา จากนั้นดับก้นบุหรี่ในมือแล้วขับไปข้างหน้า

“โอเคไหม?” จิตรินถาม

“อะไรคะ?”

“ที่ถูกทิ้งไว้ข้างถนน”

“สบายมาก ไม่มีอะไรนี่” เห็นท่าทางเธอแบบนี้ คมสันเต็มใจที่จะใช้กรงทองกักขังเธอไว้ข้างกาย ทั้งซื้อบ้าน ซื้อรถให้เธอก็ดีถมเถแล้ว เธอไม่มีสิทธิ์บ่นอะไรทั้งนั้น

“เธอแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆรอบตัวเขา” จิตรินพูดคุยกับเธออย่างเป็นกันเอง

“งั้นเหรอ?”

“อืม…”

ขจีเพียงแค่ยิ้ม ไม่ได้เอ่ยปากถามอะไรอีก

จิตรินก็ไม่ได้คุยกับเธออีก เขาขับรถอย่างจริงจัง ไม่มีรถอยู่บนถนน ความเร็วของเขาเร็วมาก เร็วเกินไปด้วยซ้ำ

เขามองดูขจี เธอดูเก็บอะไรไว้ในใจ ถ่อมตัว ไม่เถียง ไม่แย่งชิง หรือเสแสร้ง ราวกับกระต่ายน้อยสีขาวบริสุทธิ์ไร้ที่ติ แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากผู้หญิงข้างกายของคมสันที่เขาเคยเจอมาก่อน

เมื่อรถขับไปด้านข้างของตำรวจจราจร จิตรินก็เมินเฉย และความเร็วก็เริ่มเร็วขึ้นเรื่อยๆ

ขจีเคยเจอเรื่องแบบนี้เมื่ออยู่เคียงข้างคมสัน ครั้งแรกเธอตกใจมาก แต่หลังจากมีประสบการณ์มากขึ้นเธอก็ชินชา