หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 156

“ได้เลยค่ะ ฉันจะใส่ถุงให้คุณเดี๋ยวนี้” พนักงานพยักหน้าด้วยความเคารพ จากนั้นจึงถอดเสื้อผ้าของหุ่นอย่างรวดเร็วและพาเธอไปที่เคาน์เตอร์เพื่อเช็คบิล

ท่าทางของพวกเขาทางนี้สร้างความวุ่นวายให้กับพนักงานคนอื่นๆในร้าน และพนักงานบางคนสามารถเห็นชัชนันท์ได้อย่างรวดเร็ว

รีบเข้ามาห้อมล้อมพนักงานที่กำลังเช็คบิลให้ชัชนันท์ทันที

พนักงานที่เช็คบิลให้ชัชนันท์ ขณะที่จัดเสื้อผ้าของเธอก็ดูบัตรสีดำข้างๆเธอแล้วพูดว่า "ดูไม่ออกเลยว่าเธอจะรวยขนาดนี้"

“เธอคือคุณชัชนันท์ เป็นVVIPของร้านของเรา และเธอก็เป็นลูกสาวของรัตนากรกุลกรุ๊ปด้วย เมื่อกี้ฉันยุ่งมากไม่ได้สังเกตเลย”

“ฉันก็ยุ่งเหมือนกัน คงเป็นเพราะเสื้อผ้าของเธอธรรมดาเกินไป ฉันไม่สามารถเชื่อมโยงคนที่ใส่ชุดนี้กับคุณชัชนันท์ได้เลย ฉันเลยแค่เหลือบมองชุดนั้นผ่านๆ ไม่สนใจจะดูหน้าเธออย่างละเอียดเลยสักนิด"

พนักงานที่เช็คบิลให้ชัชนันท์ ตกตะลึงมาก "ใช่คุณชัชนันท์จริงๆเหรอ? ฉันไม่รู้จักเธอ ฉันรู้จักแค่คนเดียวตรงหน้าประตู เธอเป็นนักแสดงหญิงหน้าใหม่ชื่อกชนารี"

“เธอพึ่งมาใหม่จะไม่รู้ก็ไม่แปลก แต่คราวหน้าคราวหลังก็ระวังหน่อย” พนักงานคนหนึ่งพูด

อีกฝ่ายพยักหน้าอย่างระมัดระวังในทันที “ดูเหมือนว่าเราไม่สามารถดูถูกลูกค้าทุกคนได้จริงๆ”

กชนารีที่ตรงประตูได้ยินเสียงกระซิบของพนักงาน ก็รู้สึกว่าตัวเองโง่เขลาจริงๆ

คนที่เธอเพิ่งดูถูกคือลูกสาวของรัตนากรกุลกรุ๊ป? ชัชนันท์?

เธอกล้าดูถูกทายาทรุ่นที่สองที่ร่ำรวยอย่างชัชนันท์ได้ยังไง? ไม่รู้ว่าเธออยู่สูงกว่าตัวเองเท่าไหร่

เมื่อคิดว่าเธอหัวเราะเยาะคนที่ไม่มีเงินซื้อชุดที่ราคาแค่แปด​แสนหยวน เธอก็รู้สึกว่าตัวเองโง่จริงๆ

เธอเดินเลี่ยงผ่านชัชนันท์ทันทีแล้วเข้าไปในร้าน เดินไปในมุมที่ชัชนันท์เข้ามาไม่ถึงแล้วไปดูเสื้อผ้าตัวอื่น

เมื่อกชนิภพากลุ่มบอดี้การ์ดเดินเข้ามาจากข้างๆ เธอบังเอิญเห็นชัชนันท์ที่ประตู

ในตอนนั้นเอง สีหน้าของกชนิภก็ยิ้มแฉ่งอย่างดีใจ

กชนิภหยุดทันที เธอจัดชุดกี่เพ้าผ้าไหมสีม่วงอ่อนของเธออย่างตั้งใจ จากนั้นจึงหันไปมองที่บอดี้การ์ดและถามว่า “เครื่องสำอางของฉันเรียบร้อยดีไหม?”

บอดี้การ์ดพยักหน้า

จากนั้นเธอก็เดินไปหาชัชนันท์อย่างวางใจ เธอจับมือของชัชนันท์ไว้แน่น "หนูนันท์บังเอิญจริงๆ"

ประกายแห่งความสุขเปล่งประกายในดวงตาของชัชนันท์ เธอไม่คิดว่าจะได้พบกันที่นี่ เป็นโชคชะตาจริงๆ

เมื่อพนักงานในร้านเห็นภรรยาของประธานจึงเตรียมจะออกมาทักทายทันที

กชนิภรีบส่งสายตาปราม และโบกมือให้พวกเธอบอกเป็นนัยว่าไม่ต้องพูดอะไร

ทุกคนจึงเงียบไป

หลังจากนั้นกชนิภมองไปที่ชัชนันท์ด้วยความรักและถามสารทุกข์ "ดูเหมือนหนูจะผอมลงนะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ? งานกดดันเกินไปรึเปล่า? หรือว่าจะมีเรื่องไม่สบายใจ?"

ชัชนันท์ส่ายหัว "ไม่ค่ะ คุณกชนิภ หนูสบายดี"

กชนิภยิ้มอย่างใจดี "จริงเหรอ? งั้นก็ดีมาก หนูมาซื้อเสื้อผ้าเหรอ?"

“ค่ะ” ชัชนันท์ตอบ

“มีที่ถูกใจรึยัง?” กชนิภถาม

“ค่ะ เสื้อผ้าฤดูใบไม้ผลิที่นี่สวยมาก” ชัชนันท์ตอบ

เมื่อได้ยินแบบนี้กชนิภก็จับมือชัชนันท์แล้วมายืนอยู่ที่ใจกลางร้าน โบกมือให้พนักงาน

พนักงานมาหาพวกเขาด้วยความเคารพทันที "ท่านต้องการอะไรคะ?"

“เอาเสื้อฤดูใบไม้ผลิที่พึ่งออกใหม่ทั้งหมดในร้านมาใส่ถุงให้คุณนันท์หมดเลย” กชนิภยื่นบัตรสีดำให้พนักงาน “ไม่มีรหัสผ่าน รูดได้เลย”

ชัชนันท์ตกตะลึง

คุณกชนิภร่ำรวยที่อยู่ตรงหน้าเธอ เธอเพิ่งเคยเจอแค่ไม่กี่ครั้ง และไม่ได้สนิทกันถึงขนาดที่จะซื้อเสื้อผ้าฤดูใบไม้ผลิใหม่ของทั้งร้านให้เธอ

เธอจะทำแบบนี้ทำไม?

เมื่อย้อนนึกดูดีๆแล้ว เธอก็รู้สึกว่าตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอเจอคุณกชนิภท่านนี้ที่สำนักงานขายพาราวิหค อีกฝ่ายก็ใจดีกับเธอมาโดยตลอด

พนักงานทุกคนที่ได้ยินก็ตกตะลึงเช่นกัน

กชนารีที่กำลังซื้อเสื้อผ้าก็เช่นกัน

เสื้อผ้าฤดูใบไม้ผลิทั้งหมด? ราคาเท่าไหร่กัน?การซื้อคอลเลคชั่นใหม่ทั้งหมดในร้านชาแนลพร้อมกันคือความปรารถนาสูงสุดของเธอ

คิดไม่ถึงเลยว่าความปรารถนานี้จะเป็นจริงกับคนที่เธอพึ่งดูถูก? น่าอิจฉาจริงๆ!

ชัชนันท์เลิกสนใจกชนารี แล้วมองตรงไปยังพนักงานที่ถือบัตรสีดำของกชนิภตรงหน้าเธอแล้วพูดว่า "น้องครับ กรุณารอสักครู่นะคะ"

จากนั้นเธอก็มองไปที่กชนิภอย่างอ่อนโยนและพูดว่า "ขอบคุณคุณกชนิภมากนะคะ แต่คุณกชนิภไม่ต้องเสียเงินเยอะขนาดนี้ก็ได้ หนูเองก็ไม่ได้ชอบทุกตัว เดี๋ยวหนูซื้อตัวที่หนูชอบเองก็ได้ค่ะ"

ไม่มีทางที่เธอจะรับของขวัญล้ำค่าแบบนี้จากกชนิภแน่นอน

ข้อแรกพวกเขาไม่ใช่คนคุ้นเคยกัน

ข้อสอง ถึงแม้ว่าจะเป็นคนคุ้นเคยกันอยู่แล้วก็ตาม ก็ไม่มีใครทำแบบนี้

การซื้อเสื้อผ้าของฤดูใบไม้ผลิทั้งหมดที่นี่ไม่ใช่จำนวนเงินน้อยๆ

“ตกลงตามนี้แหละ หนูเขียนที่อยู่บ้านของหนูแล้วให้พวกเขาส่งไปให้หนู” กชนิภยืนกรานโดยจับมือของชัชนันท์ไว้แน่น

ชัชนันท์ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงใจดีกับตัวเองขนาดนี้?

เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้ที่พวกเขาไปซื้อตึกที่เธอ ก็ไม่ได้มีความข้องเกี่ยวอะไรกันอีก

สำหรับเธอกชนิภเป็นเพียงลูกค้ารายใหญ่ที่พูดจาได้ดี

“ไม่ต้องจริงๆค่ะคุณกชนิภ อย่าทำให้หนูลำบากใจเลย” ชัชนันท์ยืนกรานที่จะปฏิเสธ

“เอาตามนี้แหละ รีบไปเช็คบิลมา” กชนิภมองไปยังพนักงานที่ถือบัตรของเธอด้วยท่าทีแน่วแน่

พนักงานไม่กล้าขัดความตั้งใจของเธอ รีบตรงไปที่เค้าท์เตอร์คิดเงิน

ชัชนันท์กำลังจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุด แต่กชนิภยังคงจับมือชัชนันท์ไว้แน่น "หนูนันท์ อย่าเกรงใจฉันเลย หนูไม่ต้องกลัว ฉันไม่ได้มีความหมายอื่น ฉันแค่ชอบหนูมาก อยากจะเป็นเพื่อนกับหนู"

“ตอนที่ฉันเห็นหน้าหนูป้าก็รู้สึกว่าชอบมาก แต่หนูอย่าพึ่งเข้าใจฉันผิดนะ ฉันชอบหนูแบบผู้อาวุโสเอ็นดูเด็กๆนั่นแหละจ้ะ ไม่ใช่ความชอบในทางที่ผิดอะไรแบบนั้นนะ” กชนิภพูดเสริม

ชัชนันท์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขบขันกับคำอธิบายของเธอ "หนูทราบค่ะ แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นเพื่อนกัน ท่านก็ไม่จำเป็นต้องใจกว้างขนาดนี้นะคะ"

เธอเคยเห็นคนใจกว้าง แต่ไม่เคยเห็นคนใจกว้างขนาดนี้

“นี่เรียกว่าใจกว้างเหรอ?” กชนิภดูไม่พอใจ

นี่เรียกว่าใจกว้างเหรอ? เธอไม่เห็นว่ามันจะกว้างตรงไหนเลย

เมื่อมองดูลูกสะใภ้สุดที่รักของเธอ เธอแทบรอไม่ไหวอยากจะเอาสิ่งที่ดีที่สุดในโลกมาให้เธอ

นี่นับเป็นอะไร?

บทสนทนานี้พวกพนังานฟังแล้วก็รู้สึกงุนงง ทุกคนล้วนไม่เข้าใจโลกของคนรวย

แค่นี้ ทุกคนก็รู้สึกว่าใจกว้างมาก

“นี่ยังไม่ใจกว้างเหรอ?” แววตาของชัชนันท์เต็มไปด้วยความตกตะลึง

“นี่แค่เรื่องเล็กๆ เสื้อผ้าเล็กๆน้อยๆแบบนี้จะนับเป็นอะไรกัน?” กชนิภยังยิ้มต่อไปโดยไม่ปิดบังความรักในดวงตาของเธอ

“คุณกชนิภ อย่าทำให้หนูลำบากใจเลยค่ะ” ชัชนันท์พูด “หรือว่าคุณกชนิภจะเอาเลขธนาคารของคุณกชนิภให้หนู แล้วหนูจะได้โอนเงินให้ทีหลัง”

เสื้อผ้าเล็กน้อย? นี่เล็กน้อยแล้วเหรอ?