หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 156

“ได้เลยค่ะ ฉันจะใส่ถุงให้คุณเดี๋ยวนี้” พนักงานพยักหน้าด้วยความเคารพ จากนั้นจึงถอดเสื้อผ้าของหุ่นอย่างรวดเร็วและพาเธอไปที่เคาน์เตอร์เพื่อเช็คบิล

ท่าทางของพวกเขาทางนี้สร้างความวุ่นวายให้กับพนักงานคนอื่นๆในร้าน และพนักงานบางคนสามารถเห็นชัชนันท์ได้อย่างรวดเร็ว

รีบเข้ามาห้อมล้อมพนักงานที่กำลังเช็คบิลให้ชัชนันท์ทันที

พนักงานที่เช็คบิลให้ชัชนันท์ ขณะที่จัดเสื้อผ้าของเธอก็ดูบัตรสีดำข้างๆเธอแล้วพูดว่า "ดูไม่ออกเลยว่าเธอจะรวยขนาดนี้"

“เธอคือคุณชัชนันท์ เป็นVVIPของร้านของเรา และเธอก็เป็นลูกสาวของรัตนากรกุลกรุ๊ปด้วย เมื่อกี้ฉันยุ่งมากไม่ได้สังเกตเลย”

“ฉันก็ยุ่งเหมือนกัน คงเป็นเพราะเสื้อผ้าของเธอธรรมดาเกินไป ฉันไม่สามารถเชื่อมโยงคนที่ใส่ชุดนี้กับคุณชัชนันท์ได้เลย ฉันเลยแค่เหลือบมองชุดนั้นผ่านๆ ไม่สนใจจะดูหน้าเธออย่างละเอียดเลยสักนิด"

พนักงานที่เช็คบิลให้ชัชนันท์ ตกตะลึงมาก "ใช่คุณชัชนันท์จริงๆเหรอ? ฉันไม่รู้จักเธอ ฉันรู้จักแค่คนเดียวตรงหน้าประตู เธอเป็นนักแสดงหญิงหน้าใหม่ชื่อกชนารี"

“เธอพึ่งมาใหม่จะไม่รู้ก็ไม่แปลก แต่คราวหน้าคราวหลังก็ระวังหน่อย” พนักงานคนหนึ่งพูด

อีกฝ่ายพยักหน้าอย่างระมัดระวังในทันที “ดูเหมือนว่าเราไม่สามารถดูถูกลูกค้าทุกคนได้จริงๆ”

กชนารีที่ตรงประตูได้ยินเสียงกระซิบของพนักงาน ก็รู้สึกว่าตัวเองโง่เขลาจริงๆ

คนที่เธอเพิ่งดูถูกคือลูกสาวของรัตนากรกุลกรุ๊ป? ชัชนันท์?

เธอกล้าดูถูกทายาทรุ่นที่สองที่ร่ำรวยอย่างชัชนันท์ได้ยังไง? ไม่รู้ว่าเธออยู่สูงกว่าตัวเองเท่าไหร่

เมื่อคิดว่าเธอหัวเราะเยาะคนที่ไม่มีเงินซื้อชุดที่ราคาแค่แปด​แสนหยวน เธอก็รู้สึกว่าตัวเองโง่จริงๆ

เธอเดินเลี่ยงผ่านชัชนันท์ทันทีแล้วเข้าไปในร้าน เดินไปในมุมที่ชัชนันท์เข้ามาไม่ถึงแล้วไปดูเสื้อผ้าตัวอื่น

เมื่อกชนิภพากลุ่มบอดี้การ์ดเดินเข้ามาจากข้างๆ เธอบังเอิญเห็นชัชนันท์ที่ประตู

ในตอนนั้นเอง สีหน้าของกชนิภก็ยิ้มแฉ่งอย่างดีใจ

กชนิภหยุดทันที เธอจัดชุดกี่เพ้าผ้าไหมสีม่วงอ่อนของเธออย่างตั้งใจ จากนั้นจึงหันไปมองที่บอดี้การ์ดและถามว่า “เครื่องสำอางของฉันเรียบร้อยดีไหม?”

บอดี้การ์ดพยักหน้า

จากนั้นเธอก็เดินไปหาชัชนันท์อย่างวางใจ เธอจับมือของชัชนันท์ไว้แน่น "หนูนันท์บังเอิญจริงๆ"

ประกายแห่งความสุขเปล่งประกายในดวงตาของชัชนันท์ เธอไม่คิดว่าจะได้พบกันที่นี่ เป็นโชคชะตาจริงๆ

เมื่อพนักงานในร้านเห็นภรรยาของประธานจึงเตรียมจะออกมาทักทายทันที

กชนิภรีบส่งสายตาปราม และโบกมือให้พวกเธอบอกเป็นนัยว่าไม่ต้องพูดอะไร

ทุกคนจึงเงียบไป

หลังจากนั้นกชนิภมองไปที่ชัชนันท์ด้วยความรักและถามสารทุกข์ "ดูเหมือนหนูจะผอมลงนะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ? งานกดดันเกินไปรึเปล่า? หรือว่าจะมีเรื่องไม่สบายใจ?"

ชัชนันท์ส่ายหัว "ไม่ค่ะ คุณกชนิภ หนูสบายดี"

กชนิภยิ้มอย่างใจดี "จริงเหรอ? งั้นก็ดีมาก หนูมาซื้อเสื้อผ้าเหรอ?"

“ค่ะ” ชัชนันท์ตอบ

“มีที่ถูกใจรึยัง?” กชนิภถาม

“ค่ะ เสื้อผ้าฤดูใบไม้ผลิที่นี่สวยมาก” ชัชนันท์ตอบ

เมื่อได้ยินแบบนี้กชนิภก็จับมือชัชนันท์แล้วมายืนอยู่ที่ใจกลางร้าน โบกมือให้พนักงาน

พนักงานมาหาพวกเขาด้วยความเคารพทันที "ท่านต้องการอะไรคะ?"

“เอาเสื้อฤดูใบไม้ผลิที่พึ่งออกใหม่ทั้งหมดในร้านมาใส่ถุงให้คุณนันท์หมดเลย” กชนิภยื่นบัตรสีดำให้พนักงาน “ไม่มีรหัสผ่าน รูดได้เลย”

ชัชนันท์ตกตะลึง