หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 157

กชนิภขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจทันที “สิ่งที่ฉันให้ไปแล้วไม่มีเหตุผลที่จะเอาคืน”

“คุณกชนิภ หนูรับไว้ไม่ได้จริงๆค่ะ” ชัชนันท์รู้สึกหมดหนทางอย่างมาก

“งั้นก็ถือว่าป้าให้หนูเป็นของขวัญปีใหม่แล้วกัน” กชนิภพูดขึ้นอีกครั้ง

“…………”

ของขวัญปีใหม่ชิ้นนี้ จะใหญ่เกินไปหน่อยมั้ง

ตอนนี้เหล่าพนักงานรู้สึกตื่นเต้นมาก

ทุกคนต่างมีความสุขกับการส่งเสื้อผ้าไปที่เคาน์เตอร์ จากนั้นก็คิดเงินทีละชิ้น

คนที่เพิ่งเข้าไปในร้านต่างตกตะลึงเมื่อเห็นสิ่งที่เอิกเกริกขนาดนี้

ชัชนันท์พยายามที่จะสลัดออกจากกชนิภ อีกครั้งโดยตั้งใจจะหยุดคนเหล่านั้น แต่กชนิภกลับดึงเธอไว้อย่างเอาเป็นเอาตาย

ในความสิ้นหวัง เธอทำได้แค่เลือกที่จะยอมแพ้

ดูท่าอีกฝ่ายจะใจแข็งมาก ต้องการจะซื้อของให้เธอจริงๆ หากเธอยังคงไม่เชื่อฟังอีกฝ่าย ดูเหมือนว่าเธอจะเพิกเฉยต่อคำชมจากเธอเกินไป

เธอมำได้แค่รับไว้ในชั่วคราว แล้วครั้งต่อไปค่อยให้ของขวัญที่มีค่าเท่ากันกับเธอ อย่างนี้จะเป็นการดีสำหรับทั้งคนสองคนที่จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

ถึงแม้ว่าจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่กชนิภก็สร้างความประทับใจให้เธอมาก และเธอก็เต็มใจที่จะสนิทสนมด้วย

กชนารียืนอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าอิจฉาริษยาและเกลียดชัง เสื้อผ้าส่วนใหญ่ที่เธอต้องการถูกพนักงานเอาไปหมด เธอไม่มีอารมณ์จะดูต่อ ดังนั้นเธอจึงเดินออกจากร้านไป

“หนูนันท์ ให้พวกเขาจัดการใส่ถุงไป ส่วนพวกเราไปเดินเล่นที่อื่นกันเถอะ หนูไปดูกับฉันไหม?” กชนิภพูดอีกครั้ง

ชัชนันท์เหลือบมองไปยังพนักงานที่กำลังวุ่นวายอย่างอึดอัด แล้วพยักหน้า

กชนิภยิ้มแล้วพูดว่า “งั้นป้าให้พนักงานมาบันทึกที่อยู่หนูก่อนนะ”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ที่นี่มีที่อยู่ของหนูอยู่แล้ว” ชัชนันท์พูด

เมื่อได้กชนิภได้ยินแบบนี้ เธอก็เหลือบมองไปที่บอดี้การ์ดข้าง “นายสองคนอยู่ที่นี่คอยเขาแพ็คของ คนอื่นๆ มากับฉัน”

ทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็จับมือชัชนันท์แล้วเดินออกจากร้าน

บอดี้การ์ดตามหลังพวกเขาตามหลังติดๆ

หลังจากที่พวกเขาจากไป พนักงานในร้านก็พากันวิพากษ์วิจารณ์มากมาย:

“พระเจ้า เมื่อกี้เพราะฉันไม่รู้จักคุณชัชนันท์ ก็เลยทำกับเธออย่างสองมาตรฐาน เธอจะมาแก้แค้นฉันไหมเนี่ย?”

“คงจะไม่หรอกมั้ง? ฉันรู้สึกว่าชัชนันท์คนนี้ค่อนข้างเป็นคนดี แต่คราวหน้าคราวหลังอย่าทำแบบนี้อีก”

“พระเจ้า ฉันอิจฉาคุณชัชนันท์จริงๆที่ถูกภรรยาประธานของพวกเราไว้ในอุ้งมือได้”

“กรี๊ดดดดดด ฉันละอิจฉาคุณชัชนันท์อยู่จริงๆ นั่นน่ะเป็นฉากใหญ่ที่ฉันไม่กล้าฝันถึงด้วยซ้ำ”

บอดี้การ์ดมองพวกเขาด้วยแววตาเอาจริงเอาจัง“อย่าให้ผู้หญิงคนนั้นรู้ตัวตนของภรรยาท่านประธานเด็ดขาดเข้าใจไหม”

ถึงแม้ว่าพนักงานจะไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไม แต่พวกเขาก็ยังพยักหน้า

ชัชนันท์และกชนิภเข้าไปใน เข้าไปในร้านหลุยส์วิตตองที่อยู่ติดกัน

เมื่อพนักงานเห็นกชนิภพวกเขาก็เตรียมที่จะทักทายทันที แต่สายตาของกชนิภกลับจ้องเขม็ง

กชนิภเลือกดูเสื้อผ้ากับชัชนันท์อย่างใจเย็น

พวกพนักงาน ติดตามอย่างใกล้ชิด และดูแลพวกเขาอย่างจริงจัง

“หนูนันท์ หนูคิดว่าเสื้อผ้าฤดูใบไม้ผลิในร้านนี้เทียบกับเสื้อผ้าร้านที่อยู่ข้างๆเป็นยังไงบ้าง?” กชนิภถาม

“อืม ก็ต่างกันไม่มากเท่าไหร่นะคะ ดูดีหมดเลย” ชัชนันท์ตอบอย่างเป็นกันเอง เธอเอื้อมมือไปแตะเสื้อคลุมไหมสีดำบนไม้แขวน

“หนูชอบเสื้อโค้ทกันลมตัวนี้เหรอ? ฉันจะซื้อให้” กชนิภกล่าว