หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 157

กชนิภขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจทันที “สิ่งที่ฉันให้ไปแล้วไม่มีเหตุผลที่จะเอาคืน”

“คุณกชนิภ หนูรับไว้ไม่ได้จริงๆค่ะ” ชัชนันท์รู้สึกหมดหนทางอย่างมาก

“งั้นก็ถือว่าป้าให้หนูเป็นของขวัญปีใหม่แล้วกัน” กชนิภพูดขึ้นอีกครั้ง

“…………”

ของขวัญปีใหม่ชิ้นนี้ จะใหญ่เกินไปหน่อยมั้ง

ตอนนี้เหล่าพนักงานรู้สึกตื่นเต้นมาก

ทุกคนต่างมีความสุขกับการส่งเสื้อผ้าไปที่เคาน์เตอร์ จากนั้นก็คิดเงินทีละชิ้น

คนที่เพิ่งเข้าไปในร้านต่างตกตะลึงเมื่อเห็นสิ่งที่เอิกเกริกขนาดนี้

ชัชนันท์พยายามที่จะสลัดออกจากกชนิภ อีกครั้งโดยตั้งใจจะหยุดคนเหล่านั้น แต่กชนิภกลับดึงเธอไว้อย่างเอาเป็นเอาตาย

ในความสิ้นหวัง เธอทำได้แค่เลือกที่จะยอมแพ้

ดูท่าอีกฝ่ายจะใจแข็งมาก ต้องการจะซื้อของให้เธอจริงๆ หากเธอยังคงไม่เชื่อฟังอีกฝ่าย ดูเหมือนว่าเธอจะเพิกเฉยต่อคำชมจากเธอเกินไป

เธอมำได้แค่รับไว้ในชั่วคราว แล้วครั้งต่อไปค่อยให้ของขวัญที่มีค่าเท่ากันกับเธอ อย่างนี้จะเป็นการดีสำหรับทั้งคนสองคนที่จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

ถึงแม้ว่าจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่กชนิภก็สร้างความประทับใจให้เธอมาก และเธอก็เต็มใจที่จะสนิทสนมด้วย

กชนารียืนอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าอิจฉาริษยาและเกลียดชัง เสื้อผ้าส่วนใหญ่ที่เธอต้องการถูกพนักงานเอาไปหมด เธอไม่มีอารมณ์จะดูต่อ ดังนั้นเธอจึงเดินออกจากร้านไป

“หนูนันท์ ให้พวกเขาจัดการใส่ถุงไป ส่วนพวกเราไปเดินเล่นที่อื่นกันเถอะ หนูไปดูกับฉันไหม?” กชนิภพูดอีกครั้ง

ชัชนันท์เหลือบมองไปยังพนักงานที่กำลังวุ่นวายอย่างอึดอัด แล้วพยักหน้า

กชนิภยิ้มแล้วพูดว่า “งั้นป้าให้พนักงานมาบันทึกที่อยู่หนูก่อนนะ”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ที่นี่มีที่อยู่ของหนูอยู่แล้ว” ชัชนันท์พูด

เมื่อได้กชนิภได้ยินแบบนี้ เธอก็เหลือบมองไปที่บอดี้การ์ดข้าง “นายสองคนอยู่ที่นี่คอยเขาแพ็คของ คนอื่นๆ มากับฉัน”

ทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็จับมือชัชนันท์แล้วเดินออกจากร้าน

บอดี้การ์ดตามหลังพวกเขาตามหลังติดๆ

หลังจากที่พวกเขาจากไป พนักงานในร้านก็พากันวิพากษ์วิจารณ์มากมาย:

“พระเจ้า เมื่อกี้เพราะฉันไม่รู้จักคุณชัชนันท์ ก็เลยทำกับเธออย่างสองมาตรฐาน เธอจะมาแก้แค้นฉันไหมเนี่ย?”

“คงจะไม่หรอกมั้ง? ฉันรู้สึกว่าชัชนันท์คนนี้ค่อนข้างเป็นคนดี แต่คราวหน้าคราวหลังอย่าทำแบบนี้อีก”

“พระเจ้า ฉันอิจฉาคุณชัชนันท์จริงๆที่ถูกภรรยาประธานของพวกเราไว้ในอุ้งมือได้”

“กรี๊ดดดดดด ฉันละอิจฉาคุณชัชนันท์อยู่จริงๆ นั่นน่ะเป็นฉากใหญ่ที่ฉันไม่กล้าฝันถึงด้วยซ้ำ”

บอดี้การ์ดมองพวกเขาด้วยแววตาเอาจริงเอาจัง“อย่าให้ผู้หญิงคนนั้นรู้ตัวตนของภรรยาท่านประธานเด็ดขาดเข้าใจไหม”

ถึงแม้ว่าพนักงานจะไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไม แต่พวกเขาก็ยังพยักหน้า

ชัชนันท์และกชนิภเข้าไปใน เข้าไปในร้านหลุยส์วิตตองที่อยู่ติดกัน

เมื่อพนักงานเห็นกชนิภพวกเขาก็เตรียมที่จะทักทายทันที แต่สายตาของกชนิภกลับจ้องเขม็ง

กชนิภเลือกดูเสื้อผ้ากับชัชนันท์อย่างใจเย็น

พวกพนักงาน ติดตามอย่างใกล้ชิด และดูแลพวกเขาอย่างจริงจัง

“หนูนันท์ หนูคิดว่าเสื้อผ้าฤดูใบไม้ผลิในร้านนี้เทียบกับเสื้อผ้าร้านที่อยู่ข้างๆเป็นยังไงบ้าง?” กชนิภถาม

“อืม ก็ต่างกันไม่มากเท่าไหร่นะคะ ดูดีหมดเลย” ชัชนันท์ตอบอย่างเป็นกันเอง เธอเอื้อมมือไปแตะเสื้อคลุมไหมสีดำบนไม้แขวน

“หนูชอบเสื้อโค้ทกันลมตัวนี้เหรอ? ฉันจะซื้อให้” กชนิภกล่าว

ชัชนันท์รีบพูดทันทีว่า "หนูไม่ชอบค่ะ"

กชนิภโบกมือให้พนักงานข้างๆเธอทันที “ฉันซื้อเสื้อผ้าฤดูใบไม้ผลิทั้งหมดในร้าน ยกเว้นเสื้อกันลมตัวนี้ อย่างอื่นเอาหมด”

ทันทีที่กชนารีเดินเข้าไปที่เคาน์เตอร์ เธอก็ได้ยินสิ่งที่กชนิภพูด

เธอหยุดโดยไม่รู้ตัวทันที แล้วมองไปที่ใบหน้าของกชนิภอย่างว่างเปล่า และคาดเดาตัวตนของกชนิภในใจ

ในใจของเธอ ความอิจฉาของเธอที่มีต่อชัชนันท์เพิ่มขึ้นเล็กน้อย

เมื่อรู้ว่ารูปแบบเสื้อผ้าสวยๆต้องถูกชัชนันท์ซื้อไปหมด เธอจึงเดินออกจากไปเคาน์เตอร์ไปอย่างเงียบ ๆและไปที่ร้านอื่นต่อไป

ชัชนันท์ถูกเธอทำให้ตกตะลึงอีกครั้ง รู้สึกกระอักกระอ่วนอยู่เล็กน้อย

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้รับการปฏิบัติแบบนี้จากคนที่เจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง

“ไม่ต้องหรอก คุณกชนิภของฉันพูดเล่นน่ะ” ชัชนันท์มองไปที่พนักงานแล้วพูดด้วยรอยยิ้มลำบากใจ

“ฟังฉัน เร็วเข้า...” กชนิภออกคำสั่ง

ถ้าเธอออกคำสั่ง คนอื่นไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟัง จึงรีบห่อของใส่ถุงในทันที

ชัชนันท์มีสีหน้าลำบากใจ “คุณกชนิภคะ คุณกชนิภอย่าทำแบบนี้ได้ไหมคะ? หนูไม่อยากได้จริงๆค่ะ”

“ถ้าหนูปฏิเสธ แสดงว่าหนูไม่ได้เห็นฉันเป็นเพื่อน ฉันจะโกรธนะ” กชนิภเริ่มเอาจริงเอาจัง

“คุณกชนิภคะ พวกเราหยุดก่อนดีไหม?” ชัชนันท์ถาม

โลกนี้เป็นอะไรกันเนี่ย? ใครสามารถบอกเธอได้บ้างว่าเธอเผชิญกับสถานการณ์แบบนี้ได้ยังไง?

"หลังจากซื้อที่นี่เสร็จ พวกเราหยุดกันเถอะนะคะ"

"หนูไม่ได้สามหัวหกแขน เสื้อผ้าเยอะขนาดนี้หนูใส่ไม่หมดหรอกค่ะ" ชัชนันท์กำลังจะร้องไห้อย่างช่วยไม่ได้

“แหมๆ เด็กสาววัยรุ่นหุ่นดีแบบนี้ ควรจะใส่เสื้อผ้าสวยๆให้เยอะๆนะ เสื้อผ้าแค่นี้ทำไมจะใส่ไม่หมด? เธอก็ใส่เช้าชุดนึง กลางวันชุดนึง เย็นอีกชุดนึง แบบนี้ก็ได้แล้วไม่ใช่รึไง?” กชนิภพูด

“...” ชัชนันท์พูดไม่ออกครู่หนึ่ง

ถึงแม้ว่าพฤติกรรมของกชนิภจะทำให้เธองงงวยมาก แต่ลึกๆเธอก็รู้สึกได้ว่ากชนิภดีกับตัวเอง

หัวใจของเธอรู้สึกอบอุ่นมาก

เมื่อพนักงานฟังการสนทนานี้ พวกเขาก็อิจฉากันแทบตาย อยากจะสิงร่างของชัชนันท์แล้วเอาของไปให้หมด

เดิมทีชัชนันท์วางแผน ว่าอีกสักครู่จะพากชนิภไปซื้อเครื่องประดับ เธอต้องการให้ชุดเครื่องประดับที่มีมูลค่าเท่ากันกับอีกฝ่าย เพื่อตอบแทนความใจดี

แต่ตอนนี้กชนิภทำแบบนี้ เธอตัดสินใจยอมแพ้โดยสมบูรณ์ เธอวางแผนที่จะรออีกสักพักหลังจากแยกกับเธอแล้วค่อยไปซื้อด้วยตัวเอง แล้วค่อยหาโอกาสดีๆมอบให้กชนิภ

เพราะเธอกลัวว่าถ้าตัวเองพากชนิภไปด้วยจริงๆ กชนิภจะรู้สึกว่าเธอชอบเครื่องประดับ แล้วจะซื้อเครื่องประดับทั้งหมดให้เธออีก

ถึงแม้ว่าความคิดนี้จะบ้าบอ แต่เธอก็รู้สึกว่ากชนิภจะทำอย่างนั้นจริงๆ

หลังจากนั้น กชนิภก็พาเธอไปเดินดูร้านค้าหรูหรามากมาย

อีกฝั่งทำตามคำพูดมาก ไม่ดื้อดึงซื้อของอะไรให้อีก ใจของเธอก็ค่อยๆสงบลง แล้วอยู่เป็นเพื่อนกชนิภด้วยความสบายใจ

กชนิภเป็นนักช้อปตัวยง เธอไม่รีรอที่จะซื้อของโดยไม่ต้องคิดเยอะ

หลังจากเดินเล่นในแถบเสื้อผ้าสตรีแล้ว ในมือของบอดี้การ์ดข้างตัวเธอก็เต็มไปด้วยสิ่งของต่างๆ มากมาย พวกเขาเดินอยู่ในห้างไม่รู้ดึงดูดสายตาที่อิจฉาริษยาได้มากเพียงใด

กชนิภให้เธอเป็นเพื่อนเดินดูจนถึงเที่ยง โดยซื้อเสื้อผ้าและเครื่องประดับสำหรับผู้หญิง และเครื่องประดับและผลิตภัณฑ์ดูแลผิว

จนกระทั่งกชนิภรู้สึกเหนื่อย เธอถึงบอกว่าอยากกลับบ้าน

ชัชนันท์แยกกับเธอที่หน้าห้างสรรพสินค้า

หลังจากที่กชนิภขึ้นรถ เธอยังส่งจูบมาให้ชัชนันท์ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวจากไป

หลังจากที่ชัชนันท์เห็นว่าเธอออกไปแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็หายไป แล้วเธอก็โทรหานลิน

นลินก็รีบรับสายเธอ