หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 159

ในเวลานั้นเอง ประตูก็ถูกเปิดออก

ชัชนันท์กำหมัดของเธอโดยไม่รู้ตัว ขนทั่วร่างกายของเธอก็ลุกชัน

เธอตามเสียงไปและโจมตีตรงประตู

แต่ทว่าก่อนที่หมัดจะเหวี่ยงออกไป ก็ถูกมืออุ่นๆขนาดใหญ่จับไว้อย่างแน่น

หลังจากนั้น ร่างกายของเธอก็ถูกกดแนบกับผนัง และเจลอาบน้ำที่มีกลิ่นมินต์ก็ลอยผ่านจมูกของเธอ

ในความมืดมิดที่มองไม่เห็นแม้แต่นิ้วทั้งห้านิ้ว ร่างกายของอีกฝ่ายก็แนบชิดเธออย่างสนิทสนม

กลิ่นมินต์และบุหรี่จางๆกระทบจมูกของเธอ ทำให้หัวใจของเธอค่อยๆ สงบลง

“จะทำอะไร? หืม?” เสียงทุ้มต่ำราวกับเชลโลดังขึ้นข้างหู

ลมหายใจที่ร้อนระอุลอยอยู่เหนือศีรษะของเธอและตกลงบนหนังศีรษะของเธอ ราวกับกระแสไฟฟ้าที่กระจายไปทั่วร่างกายของเธอ และหัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้นอย่างบ้าคลั่ง

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆโดยไม่รู้ตัว แล้วเอามือแตะหน้าอกของอีกฝ่าย "ฉันคิดว่าเป็นคนไม่ดีซะอีก"

สัมผัสที่ชื้นและอบอุ่น ทำให้ฝ่ามือของเธอร้อนผ่าว

ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สวมเสื้อผ้าเลย และเขาเหมือนเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ เธอกำลังสัมผัสกล้ามเนื้อหน้าอกของเขา

เธอเกร็งตัวขึ้นทันทีและรีบดึงมือกลับ

ชายคนนั้นเปลี่ยนเป็นหัวเราะ “ดีมาก รู้สึกถึงอันตรายรุนแรงมาก”

“คุณห้า กลับมาเมื่อไหร่? ทำไมไม่มีเสียงเลย?”

“กลับมาตั้งนานแล้ว กลับมาถึงก็อาบน้ำ คงเพราะว่าเธอยุ่งเลยไม่ได้ยินเสียง” เขาพูดอีก “ไฟดับ ฉันกลัวว่าเธอจะกลัว เลยจะมาดูเธอก่อน”

เมื่อได้ยินแบบนี้ หัวใจของชัชนันท์ก็อบอุ่นขึ้นทันที

แทนไทยังคงรักษาท่าทางเดิมของเขา ดังนั้นลมหายใจของเขาทั้งหมดก็ตกลงบนหนังศีรษะของเธออย่างเท่าเทียมกัน

ในความมืดมิด เธอรู้สึกราวกับว่าตนเองถูกโยนลงไปในเตาไฟ ผิวหนังทั่วร่างกายของเธอร้อนระอุ

“คุณห้า โทรศัพท์ของคุณมีไฟไหม? เปิดไฟฉายแล้วไปตรวจสอบมิเตอร์จ่ายไฟดูซิว่าเกิดอะไรขึ้น”

“คงจะเป็นเพราะเบรคเกอร์น่ะ”

“งั้นคุณไปดู”

“รับคำสั่ง”

พูดจบแล้ว เขาก็ปล่อยเธอ และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

ในวินาทีถัดมา โลกก็กลับมาสว่างอีกครั้ง

แสงโทนเย็นแสดงให้เห็นกล้ามหน้าอกที่แข็งแรง กล้ามท้องแปดแพ็คสุดเซ็กซี่ ซิกแพคที่สมบูรณ์แบบที่สุด แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนและเต็มตา

มีเพียงผ้าเช็ดตัวสีขาวพันรอบตัวเขา ผ้าเช็ดตัวคาดอยู่ต่ำมาก เอววีเชฟของเขาก็เผยออกมาเช่นกัน

บนผิวที่ละเอียดและเย็นเยียบ มีหยดน้ำที่ยังไม่ได้เช็ดให้แห้ง ภายใต้แสงนั้นทำให้ดูราวกับว่าเป็นเพชรราคาแพงที่แขวนอยู่บนตัวเขา

ประกอบกับใบหน้าที่สวยงามราวกับรูปปั้นของเทพเจ้า แม้แต่คำว่าหล่อที่สุดในโลกก็ไม่เพียงพอที่จะบรรยายถึงเขา

ชัชนันท์ก้มศีรษะลงทันทีโดยไม่รู้ตัว "กลับไปใส่เสื้อผ้าซะ"

“มากับฉัน...” เขาจับข้อมือเธอเบาๆ แล้วพาเธอออกไป

ชัชนันท์หยุดเดิน "ฉันจะรอคุณอยู่ในห้อง"

“เธอไม่กลัวความมืด?”

“ค่อยยังชั่วแล้ว”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เขาก็ลากเธอออกไปนอกประตู โดยแสดงท่าทีครอบงำและเด็ดขาด

ในความสิ้นหวัง ชัชนันท์สามารถติดตามเขาได้เพียงลำพัง

เธอพยายามดิ้นรนจะหลุดจากมือของเขา แต่ก็ทำไม่ได้ ในที่สุดเธอก็ทำได้เพียงปล่อยให้เขาจับมือเธอเอาไว้

เขาพาเธอไปที่ด้านหน้าของเบรกเกอร์ไฟฟ้าในห้องนั่งเล่นชั้นล่าง แล้วตรวจสอบอย่างละเอียด