หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 159

ในเวลานั้นเอง ประตูก็ถูกเปิดออก

ชัชนันท์กำหมัดของเธอโดยไม่รู้ตัว ขนทั่วร่างกายของเธอก็ลุกชัน

เธอตามเสียงไปและโจมตีตรงประตู

แต่ทว่าก่อนที่หมัดจะเหวี่ยงออกไป ก็ถูกมืออุ่นๆขนาดใหญ่จับไว้อย่างแน่น

หลังจากนั้น ร่างกายของเธอก็ถูกกดแนบกับผนัง และเจลอาบน้ำที่มีกลิ่นมินต์ก็ลอยผ่านจมูกของเธอ

ในความมืดมิดที่มองไม่เห็นแม้แต่นิ้วทั้งห้านิ้ว ร่างกายของอีกฝ่ายก็แนบชิดเธออย่างสนิทสนม

กลิ่นมินต์และบุหรี่จางๆกระทบจมูกของเธอ ทำให้หัวใจของเธอค่อยๆ สงบลง

“จะทำอะไร? หืม?” เสียงทุ้มต่ำราวกับเชลโลดังขึ้นข้างหู

ลมหายใจที่ร้อนระอุลอยอยู่เหนือศีรษะของเธอและตกลงบนหนังศีรษะของเธอ ราวกับกระแสไฟฟ้าที่กระจายไปทั่วร่างกายของเธอ และหัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้นอย่างบ้าคลั่ง

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆโดยไม่รู้ตัว แล้วเอามือแตะหน้าอกของอีกฝ่าย "ฉันคิดว่าเป็นคนไม่ดีซะอีก"

สัมผัสที่ชื้นและอบอุ่น ทำให้ฝ่ามือของเธอร้อนผ่าว

ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สวมเสื้อผ้าเลย และเขาเหมือนเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ เธอกำลังสัมผัสกล้ามเนื้อหน้าอกของเขา

เธอเกร็งตัวขึ้นทันทีและรีบดึงมือกลับ

ชายคนนั้นเปลี่ยนเป็นหัวเราะ “ดีมาก รู้สึกถึงอันตรายรุนแรงมาก”

“คุณห้า กลับมาเมื่อไหร่? ทำไมไม่มีเสียงเลย?”

“กลับมาตั้งนานแล้ว กลับมาถึงก็อาบน้ำ คงเพราะว่าเธอยุ่งเลยไม่ได้ยินเสียง” เขาพูดอีก “ไฟดับ ฉันกลัวว่าเธอจะกลัว เลยจะมาดูเธอก่อน”

เมื่อได้ยินแบบนี้ หัวใจของชัชนันท์ก็อบอุ่นขึ้นทันที

แทนไทยังคงรักษาท่าทางเดิมของเขา ดังนั้นลมหายใจของเขาทั้งหมดก็ตกลงบนหนังศีรษะของเธออย่างเท่าเทียมกัน

ในความมืดมิด เธอรู้สึกราวกับว่าตนเองถูกโยนลงไปในเตาไฟ ผิวหนังทั่วร่างกายของเธอร้อนระอุ

“คุณห้า โทรศัพท์ของคุณมีไฟไหม? เปิดไฟฉายแล้วไปตรวจสอบมิเตอร์จ่ายไฟดูซิว่าเกิดอะไรขึ้น”

“คงจะเป็นเพราะเบรคเกอร์น่ะ”

“งั้นคุณไปดู”

“รับคำสั่ง”

พูดจบแล้ว เขาก็ปล่อยเธอ และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

ในวินาทีถัดมา โลกก็กลับมาสว่างอีกครั้ง

แสงโทนเย็นแสดงให้เห็นกล้ามหน้าอกที่แข็งแรง กล้ามท้องแปดแพ็คสุดเซ็กซี่ ซิกแพคที่สมบูรณ์แบบที่สุด แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนและเต็มตา

มีเพียงผ้าเช็ดตัวสีขาวพันรอบตัวเขา ผ้าเช็ดตัวคาดอยู่ต่ำมาก เอววีเชฟของเขาก็เผยออกมาเช่นกัน

บนผิวที่ละเอียดและเย็นเยียบ มีหยดน้ำที่ยังไม่ได้เช็ดให้แห้ง ภายใต้แสงนั้นทำให้ดูราวกับว่าเป็นเพชรราคาแพงที่แขวนอยู่บนตัวเขา

ประกอบกับใบหน้าที่สวยงามราวกับรูปปั้นของเทพเจ้า แม้แต่คำว่าหล่อที่สุดในโลกก็ไม่เพียงพอที่จะบรรยายถึงเขา

ชัชนันท์ก้มศีรษะลงทันทีโดยไม่รู้ตัว "กลับไปใส่เสื้อผ้าซะ"

“มากับฉัน...” เขาจับข้อมือเธอเบาๆ แล้วพาเธอออกไป

ชัชนันท์หยุดเดิน "ฉันจะรอคุณอยู่ในห้อง"

“เธอไม่กลัวความมืด?”

“ค่อยยังชั่วแล้ว”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เขาก็ลากเธอออกไปนอกประตู โดยแสดงท่าทีครอบงำและเด็ดขาด

ในความสิ้นหวัง ชัชนันท์สามารถติดตามเขาได้เพียงลำพัง

เธอพยายามดิ้นรนจะหลุดจากมือของเขา แต่ก็ทำไม่ได้ ในที่สุดเธอก็ทำได้เพียงปล่อยให้เขาจับมือเธอเอาไว้

เขาพาเธอไปที่ด้านหน้าของเบรกเกอร์ไฟฟ้าในห้องนั่งเล่นชั้นล่าง แล้วตรวจสอบอย่างละเอียด

จากนั้นก็มองเห็นสวิตช์สีดำ แล้วดันขึ้นเบาๆ โลกทั้งใบก็สว่างขึ้นมา

แสงจ้าที่ฉับพลันทำให้เธอหรี่ตาลงตามสัญชาตญาณ

“ได้แล้ว...” เขาค่อยๆปิดไฟฉายแล้วมองไปที่เธอ

แสงสุดท้ายที่กระจัดกระจาย ทำให้ซิกแพคส่วนบนของเขาชัดเจนขึ้น

ชัชนันท์ผลักข้อมือของเขาออก และก้มหัวลง แล้วเดินไปที่โซฟา

“คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเราไปทานข้าวเย็นที่บ้านพ่อฉันด้วยกัน...” ชัชนันท์พูด

เขาไม่พูดอะไร แค่ขึ้นไปชั้นบนอย่างเงียบๆ

………………

เมื่อชัชนันท์ออกไปกับเขา ทั้งถนนก็เต็มไปด้วยโคมไฟสีแดง ราวกับทะเลสีแดงที่กว้างใหญ่

ตลอดทางเขาขับรถไปโดยไม่รีบและเข้าไปในบ้านตระกูลรัตนากรกุล

โคมไฟสีเดียวกันในลานบ้านตระกูลรัตนากรกุลเป็นสีแดงเจิดจ้า

มีรถจอดอยู่หน้าประตูบ้านหลายคัน ราวกับว่าเป็นลานจอดรถ

ประตูเปิดออก เสียงหัวเราะภายในส่งไปถึงบริเวณลานได้อย่างชัดเจน

วันส่งท้ายปีเก่าของทุกปี ญาติๆจากบ้านของหทัยจะมาที่นี่เพื่อทานอาหารเย็นส่งท้ายปีเก่าด้วยกัน เธอเคยชินกับสิ่งนี้

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ชอบคนพวกนั้น แต่ภายนอกเธอไม่สามารถแสดงออกแบบนั้นได้

เมื่อทั้งสองเข้ามาที่ประตู บ้านอบอุ่นมาก หทัย วันชัย และกลุ่มชายหนุ่ม หญิงสาว คนแก่ เด็กๆทุกวัยล้อมวงอยู่ด้วยกัน

เมื่อมองไป อย่างน้อยคงจะมีสักสามสิบคน และทุกคนเป็นคนที่เธอคุ้นเคย

ทุกคนต่างแทะเมล็ดแตง พูดคุย ดื่มชา และความครึกครื้นทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นคนนอก

เมื่อญาติพวกนั้นมองเห็นชัชนันท์รอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไป แววตาของพวกเขาเย็นชาและห่างเหิน

ชัชนันท์เลือกที่จะไม่สนใจ โดยเกาะแขนของผู้ชายที่อยู่ข้างเธอ และเดินไปหาทุกคน

ลุงและลูกพี่ลูกน้องของชลิตาเองก็อยู่ที่นั่นด้วย โดยนั่งอยู่ระหว่างป้ากับลุงของชลิตา

เด็กผู้หญิงทั้งสองคนตกตะลึงเมื่อเห็นแทนไท

ความงดงามหล่อเหลาทำให้ตาพร่า เพราะตอนงานแต่งงานของชลิตาพวกเขาไม่ได้มา ดังนั้นนี่จึงเป็นครั้งแรกที่พวกเขาที่เขาเจอแทนไท

เธอได้ยินจากพ่อและแม่มาตลอดว่าแทนไทหน้าตาดี แต่ก็คิดไม่ถึงว่าจะดีขนาดนี้ ดีกว่าดาราไอดอลที่พวกเธอตามอีก

เด็กผู้หญิงคนอื่นๆที่เป็นญาติพี่น้องต่างตกตะลึงเมื่อเห็นแทนไท และหลายคนพึ่งเคยเห็นเขาเป็นครั้งแรก

รูปร่างหน้าตาของเขาราวกับว่าได้รวมความชอบของผู้หญิงทุกคนเป็นหนึ่งเดียว คนเห็นหน้าของเขา มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถไม่ชำเลืองมอง

"นันท์ พ่อแทน พวกเธอมาแล้ว... รีบนั่งลงเร็วเข้า" วันชัยย้ายไปด้านข้าง ลุกออกจากที่สำหรับทั้งสองคน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

หทัยแสร้งยิ้มอย่างมีความสุข แกล้งทำเป็นกระตือรือร้น “นันท์ พ่อแทน รีบนั่งลงเร็ว อีกสักพักพวกเราจะไปทานอาหารเย็นกัน ตอนนี้คนรับใช้กำลังเตรียมอยู่”

ชัชนันท์และแทนไทพยักหน้าอย่างสุภาพแล้วนั่งลงด้วยกัน

แล้วหลังจากนั้น วันชัยก็ลากแทนไทไปแนะนำให้เขารู้จักกับคนที่ไม่เคยเจอเขา

แทนไทยังคงสุภาพตลอด

ถึงแม้ว่าเขาจะผงกหัวเพื่อทักทาย แต่ดวงตาของเขากลับไม่จ้องหน้าของใครนานเกินหนึ่งวินาที

ชัชนันท์นั่งข้างเขา กินผลไม้อย่างไม่ใส่ใจ และไม่มีส่วนร่วมในการสนทนา

หลังจากแนะนำทุกคนให้รู้จักกับแทนไท สาวๆวัยรุ่นก็เริ่มถามแทนไทเยอะแยะไปหมด

ถามอายุ ถามราศี ถามกรุ้ปเลือด ถามไปเรื่อยๆ ราวกับว่าเห็นไอดอลของตัวเอง

สาวๆวัยรุ่นทำตัวห่างเหินกับชัชนันท์อย่างมาก แต่ไม่ใช่กับแทนไท

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ตอนนี้ในใจของชัชนันท์รู้สึกแปลกมาก

ถึงแม้ว่าเขาจะตอบอย่างสุภาพตลอด เธอก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ