หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 160

แทนไททนการถูกถามมากมายไม่ไหวอีกต่อไป เขาจึงยืนขึ้นช้าๆ “ผมจะออกไปสูบบุหรี่ พวกเธอคุยกันไปก่อนนะ”

เมื่อพูดจบ เขาก็พยักหน้าอย่างสุภาพให้ทุกคน แล้วเดินออกจากประตูไป เขาเอนตัวพิงเสาไฟตรงใต้บันได ค่อยๆจุดบุหรี่และเริ่มสูบบุหรี่

แสงอันอบอุ่นส่องลงมาจากเหนือศีรษะของเขา ปกคลุมเขาด้วยแสงระยิบระยับ

ห้องนั่งเล่นด้านหลังเขาสว่างไสว เสียงหัวเราะของทุกคนยังคงดำเนินต่อไป

ลมหยุดแล้ว ในคืนนี้ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว

“พี่เขย ฉันขอยืมบุหรี่ได้ไหม”

น้ำเสียงที่ไพเราะ ดึงดูดสายตาของเขา

เป็นลูกสาวคนที่สองของลุงของชลิตา ชื่ออะไรเขาจำไม่ได้แล้ว

ใบหน้ายิ้มแย้มของหญิงสาวตัวน้อยกำลังเบ่งบาน ดวงตาของเธอดูเป็นประกาย

แทนไทไม่ได้ตอบ เขาเพียงหยิบบุหรี่ออกจากกล่องบุหรี่เงียบๆ แล้วโยนให้เธอ จากนั้นเขาก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และหายใจออกช้าๆ ขณะมองดูดวงดาวที่สว่างไสว

เขาไม่มองเธออีกเลย เขาไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยหางตา

ร่างกายเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือกที่คนแปลกหน้าไม่ควรเข้าใกล้

ยิ่งเขาเย็นชาและหยิ่งทะนงมากเท่าไร เขาก็ยิ่งมีเสน่ห์ต่อผู้หญิงมากขึ้นเท่านั้น

เหตุผลที่คนชอบยกย่องความงามของดอกบัวหิมะเทียนซาน ไม่ใช่แค่เพราะมันสวยงาม แต่ยังเป็นเพราะมันเติบโตบนหน้าผาที่เหนือระดับน้ำทะเลหลายพันเมตร คนธรรมดาไม่สามารถสัมผัสได้โดยง่าย

ยิ่งหาได้ยาก ก็ยิ่งมีค่า

แทนไททำแบบนี้กับเธอ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นผู้ชายที่มีแฟนแล้ว แต่เธอก็ไม่สนใจ เธออยากจะนอนกับผู้ชายที่หล่อเหลาแบบนี้จริงๆ

“พี่เขย ฉันขอใช้ไฟแช็คด้วยได้ไหม?” เธอถาม

เขาขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด แล้วโยนไฟแช็คสีดำให้เธอโดยไม่ได้มองเธอเลยสักนิด

เธอรับไว้ได้ทันที

“พี่เขย ไออุ่นของคุณยังอยู่ที่ไฟแช็คอยู่เลยนะ…” เธอพูดขึ้นอีกครั้ง

แทนไทไม่ได้ตอบ

“พี่เขยฉันชื่อหทยาพี่คงจะจำฉันได้ใช่ไหม? ฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องคนที่สองของชลิตา” เธอถาม

พูดจบเธอก็จุดบุหรี่และขยับเข้าไปใกล้เขา จากนั้นก็ใส่ไฟแช็คลงในกระเป๋าเสื้อของเขา แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆเอนตัวพิงกับเสาไฟ “คืนนี้ดาวสวยมาก เหมือนกับพี่เขยเลย”

เขาขมวดคิ้วอย่างเย็นชาแล้วก้าวไปข้างหน้าให้ห่างจากเธอ ความรังเกียจล้นออกมาจากดวงตา

แต่เธอยังไม่ยอมแพ้ เธอเดินไปที่ด้านหน้าของแทนไท ตั้งใจสะดุดล้ม และทั้งตัวก็ล้มมาที่แทนไท

ชัชนันท์ที่ออกมาเห็นภาพนี้เข้าพอดี คิ้วสวยขมวดเล็กน้อย เธอก็รู้สึกหัวใจเธอราวกับว่าถูกเม็ดทรายลูบ และมีความรู้สึกแปลกๆ ขึ้นอยู่ในใจ

เธอรู้หทยาเป็นน้องนู๋มานาน จะเห็นเธออ่อยผู้ชายคนนี้ก็ไม่แปลกอะไร เพราะเธอก็เคยพยายามติดต่อกับมาวินมาก่อน

แทนไทขมวดคิ้วแน่น ร่างกายมีความคล่องตัวในการหลบหลีก

วินาทีถัดมา เธอล้มลงกับพื้นอย่างแรง

“โอ๊ย...” เธออุทานขึ้น แล้วมองขึ้นไปที่ใบหน้าของแทนไท

แทนไทยังคงเย็นชาเช่นเคย เขาไม่มองเธอ หันหลังกลับและจากไป

ชัชนันท์ยืนอยู่บนขั้นบันได มองลงมาเห็นทั้งหมด มุมปากของเธอก็อดยกยิ้มไม่ได้

เธอไม่เคยเห็นผู้ชายที่ตรงไปตรงมาเช่นนี้มาก่อน เธอคิดว่าตอนนี้หทยาคงจะโมโหแล้ว

แทนไทชายตาขึ้น แล้วเห็นรอยยิ้มบนมุมปากของเธอ

เธอยืนอยู่ในที่ที่มีแสงสลัว ร่างกายของเธอก็ดูเปล่งประกาย

คืนนี้ดวงดาวพร่างพราย แต่กลับสู้เธอไม่ได้เลย

มุมปากของเขายังมีรอยยิ้มส่วนโค้งดูเหมือนจะหายไป ความเฉยเมยในดวงตาของเขาค่อยๆ ละลายหายไป เขาเดินตรงไปหาเธอ

เมื่อหทยาเห็นชัชนันท์ เธอก็รู้สึกขายหน้าเป็นอย่างมาก