หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 166

เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ขนาดนั้น เขาลงมือได้ยังไงกันนะ?

เธอยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกขยะแขยง หมัดสองข้างที่อยู่ใต้โต๊ะก็ระงับอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่และเริ่มสั่นเล็กน้อย

“เรื่องนี้ฉันคงรับปากกับคุณไม่ได้” นลินพูดอย่างเย็นชาและเปิดการบันทึกเสียง

ใบหน้าของอีกฝ่ายเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้น ปากยกขึ้นสแยะราวกับกำลังดูถูกเธอในทันที “อะไรนะ? คุณกล้าไม่รับปากผมหรอ? คุณเชื่อไหมว่าผมสามารถทำให้บริษัทของคุณต้องลำบากได้?”

เขาพยายามกดเสียงให้ต่ำลง แต่น้ำเสียงยังคงแสดงออกถึงความเคียดแค้น

“ผู้กำกับพงศ์พร ความหมายของคุณคือ ถ้าฉันไม่ยอมให้ภนิตาไปนอนกับคุณ คุณก็จะทำให้บริษัทของพวกเราต้องลำบากงั้นหรอ?” นลินพูดอย่างเย็นชา

“คุณพูดให้มันเบาๆ หน่อย ถูกต้องแล้วล่ะ ตำแหน่งของผมพงศ์พรในวงการบันเทิงสูงแค่ไหน คุณก็น่าจะรู้ดีนะ”พงศ์พรพูดเสียงเบาอย่างเด็ดขาด

“ฉันรู้ค่ะ แต่Xเอนเตอร์เทนเมนท์ของพวกเรา ก็ไม่ใช่บริษัทที่จะมาก่อเรื่องด้วยง่ายๆ นกันค่ะ” นลินกล่าวอย่างเย็นชา

“คุณหมายความว่าอะไร?”พงศ์พรถาม

นลินไม่พูดอะไรและแอบทำสำเนาบันทึกเสียงที่อัดเอาไว้ จากนั้นก็ส่งไปยังอีเมล์ของตัวเอง

จากนั้น เธอก็วางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะเบาๆ และเคาะเล็บยาวสีแดงลงบนเคสโทรศัพท์ที่มีสีแดงเช่นกัน “ฉันบันทึกเสียงไว้แล้วล่ะ”

“แก......แกพูดว่าอะไรนะ?”พงศ์พรตกใจ “แกกล้าทำแบบนี้ได้ยังไง นลิน?”

“สิ่งที่ฉันกล้าทำมีเยอะจะตายไป คุณอยากลองดูหน่อยไหมล่ะ?” นลินกล่าวด้วยความเย็นชา “อยากจะลองมีชื่อเสียงฉาวโฉ่ไปทั่วดูหน่อยไหม?”

“แกหมายความว่าอะไร?”

นลินถอนหายใจ จากนั้นเธอก็หยิบแก้วน้ำเปล่าที่อยู่ด้านข้างขึ้นมาแล้วสาดใส่หน้าของเขาอย่างไม่ลังเล “หมายความว่า คุณน่าจะใจเย็นลงหน่อยนะ”

อุณหภูมิของน้ำเย็นมาก เมื่อถูกสาดใส่หน้าเต็มๆ เช่นนี้ เขาก็สั่นขึ้นมาทันที

การกระทำนี้ไม่เพียงแต่กระตุ้นความโกรธของเขา แต่ยังทำให้ทุกคนในร้านกาแฟ จดจำภาพนี้ได้เป็นอย่างดี

ถึงแม้ว่าคนจะไม่เยอะนัก แต่พงศ์พรก็ยังรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่านลินจะทำเช่นนี้กับเขา

ในตอนที่กรรณพาคมสันกับขจีเข้ามาในร้านกาแฟ ก็ได้เห็นฉากนี้เข้าพอดี

เขาหยุดเดินและหรี่ตาลงในทันที จากนั้นก็มองไปทางนลินอย่างสนอกสนใจ

เขาอดคิดในใจไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนี้น่าสนใจจริงๆ การกระทำของเธอเจ๋งมากทุกครั้งที่ได้เจอ

ครั้งแรก เจอเธอกำลังมีเรื่องอยู่ที่ผับ ครั้งนี้ เจอเธอสาดน้ำใส่คนอื่นที่ร้านกาแฟ

และเบื้องหลังของคนที่ถูกสาด ก็ดูเลวร้ายอีกด้วย

นี่มันเรื่องอะไรกันนะ? ทำไมเขาถึงอธิบายไม่ได้ว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เจ๋งมาก

“เกิดอะไรขึ้น?” คมสันก็หยุดเดินและเหลือบมองกรรณ จากนั้นก็มองตามสายตาเขาไปด้วยความสงสัย

“เย็ดเข้ เมื่อผู้หญิงร้ายขึ้นมาแล้ว ผู้ชายก็อย่าหวังว่าจะเข้าไปยุ่งด้วยเลย โคตรเท่อ่ะ” คมสันเบิกตากว้างและมองไปยังนลิน แขนของเขาโอบขจีที่อยู่ด้านข้างโดยอัตโนมัติ

กรรณยกยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก้าวเท้าเดินไปยังโต๊ะด้านหลังนลินและนั่งลงตรงข้ามเขาและค้ำคางด้วยมือเดียวพร้อมทั้งมองไปยังนลิน

“แก......ไอ้นลิน แกบ้าไปแล้วหรือเปล่า? แกเชื่อไหมว่าฉันสามารถทำให้หนังทุกเรื่องที่นักแสดงบริษัทแกเล่น รวมถึงหนังที่บริษัทแกลงทุน ไม่มีทางได้ออกอากาศ?”

พงศ์พรใช้กระดาษทิชชู่เช็ดน้ำออกจากหน้า ผม และตัวด้วยความโกลาหล ในขณะเดียวกันก็ถามเบาๆด้วยความเคียดแค้น