หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 166

เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ขนาดนั้น เขาลงมือได้ยังไงกันนะ?

เธอยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกขยะแขยง หมัดสองข้างที่อยู่ใต้โต๊ะก็ระงับอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่และเริ่มสั่นเล็กน้อย

“เรื่องนี้ฉันคงรับปากกับคุณไม่ได้” นลินพูดอย่างเย็นชาและเปิดการบันทึกเสียง

ใบหน้าของอีกฝ่ายเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้น ปากยกขึ้นสแยะราวกับกำลังดูถูกเธอในทันที “อะไรนะ? คุณกล้าไม่รับปากผมหรอ? คุณเชื่อไหมว่าผมสามารถทำให้บริษัทของคุณต้องลำบากได้?”

เขาพยายามกดเสียงให้ต่ำลง แต่น้ำเสียงยังคงแสดงออกถึงความเคียดแค้น

“ผู้กำกับพงศ์พร ความหมายของคุณคือ ถ้าฉันไม่ยอมให้ภนิตาไปนอนกับคุณ คุณก็จะทำให้บริษัทของพวกเราต้องลำบากงั้นหรอ?” นลินพูดอย่างเย็นชา

“คุณพูดให้มันเบาๆ หน่อย ถูกต้องแล้วล่ะ ตำแหน่งของผมพงศ์พรในวงการบันเทิงสูงแค่ไหน คุณก็น่าจะรู้ดีนะ”พงศ์พรพูดเสียงเบาอย่างเด็ดขาด

“ฉันรู้ค่ะ แต่Xเอนเตอร์เทนเมนท์ของพวกเรา ก็ไม่ใช่บริษัทที่จะมาก่อเรื่องด้วยง่ายๆ นกันค่ะ” นลินกล่าวอย่างเย็นชา

“คุณหมายความว่าอะไร?”พงศ์พรถาม

นลินไม่พูดอะไรและแอบทำสำเนาบันทึกเสียงที่อัดเอาไว้ จากนั้นก็ส่งไปยังอีเมล์ของตัวเอง

จากนั้น เธอก็วางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะเบาๆ และเคาะเล็บยาวสีแดงลงบนเคสโทรศัพท์ที่มีสีแดงเช่นกัน “ฉันบันทึกเสียงไว้แล้วล่ะ”

“แก......แกพูดว่าอะไรนะ?”พงศ์พรตกใจ “แกกล้าทำแบบนี้ได้ยังไง นลิน?”

“สิ่งที่ฉันกล้าทำมีเยอะจะตายไป คุณอยากลองดูหน่อยไหมล่ะ?” นลินกล่าวด้วยความเย็นชา “อยากจะลองมีชื่อเสียงฉาวโฉ่ไปทั่วดูหน่อยไหม?”

“แกหมายความว่าอะไร?”

นลินถอนหายใจ จากนั้นเธอก็หยิบแก้วน้ำเปล่าที่อยู่ด้านข้างขึ้นมาแล้วสาดใส่หน้าของเขาอย่างไม่ลังเล “หมายความว่า คุณน่าจะใจเย็นลงหน่อยนะ”

อุณหภูมิของน้ำเย็นมาก เมื่อถูกสาดใส่หน้าเต็มๆ เช่นนี้ เขาก็สั่นขึ้นมาทันที

การกระทำนี้ไม่เพียงแต่กระตุ้นความโกรธของเขา แต่ยังทำให้ทุกคนในร้านกาแฟ จดจำภาพนี้ได้เป็นอย่างดี

ถึงแม้ว่าคนจะไม่เยอะนัก แต่พงศ์พรก็ยังรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่านลินจะทำเช่นนี้กับเขา

ในตอนที่กรรณพาคมสันกับขจีเข้ามาในร้านกาแฟ ก็ได้เห็นฉากนี้เข้าพอดี

เขาหยุดเดินและหรี่ตาลงในทันที จากนั้นก็มองไปทางนลินอย่างสนอกสนใจ

เขาอดคิดในใจไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนี้น่าสนใจจริงๆ การกระทำของเธอเจ๋งมากทุกครั้งที่ได้เจอ

ครั้งแรก เจอเธอกำลังมีเรื่องอยู่ที่ผับ ครั้งนี้ เจอเธอสาดน้ำใส่คนอื่นที่ร้านกาแฟ

และเบื้องหลังของคนที่ถูกสาด ก็ดูเลวร้ายอีกด้วย

นี่มันเรื่องอะไรกันนะ? ทำไมเขาถึงอธิบายไม่ได้ว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เจ๋งมาก

“เกิดอะไรขึ้น?” คมสันก็หยุดเดินและเหลือบมองกรรณ จากนั้นก็มองตามสายตาเขาไปด้วยความสงสัย

“เย็ดเข้ เมื่อผู้หญิงร้ายขึ้นมาแล้ว ผู้ชายก็อย่าหวังว่าจะเข้าไปยุ่งด้วยเลย โคตรเท่อ่ะ” คมสันเบิกตากว้างและมองไปยังนลิน แขนของเขาโอบขจีที่อยู่ด้านข้างโดยอัตโนมัติ

กรรณยกยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก้าวเท้าเดินไปยังโต๊ะด้านหลังนลินและนั่งลงตรงข้ามเขาและค้ำคางด้วยมือเดียวพร้อมทั้งมองไปยังนลิน

“แก......ไอ้นลิน แกบ้าไปแล้วหรือเปล่า? แกเชื่อไหมว่าฉันสามารถทำให้หนังทุกเรื่องที่นักแสดงบริษัทแกเล่น รวมถึงหนังที่บริษัทแกลงทุน ไม่มีทางได้ออกอากาศ?”

พงศ์พรใช้กระดาษทิชชู่เช็ดน้ำออกจากหน้า ผม และตัวด้วยความโกลาหล ในขณะเดียวกันก็ถามเบาๆด้วยความเคียดแค้น

“ถ้าคุณกล้าทำกับฉันแบบนี้ ฉันก็จะเปิดเผยคุณ แล้วก็ตายไปพร้อมกันเลยแล้วกัน คุณประเมินฉันต่ำเกินไปแล้วสิล่ะ ถ้าจะเล่นงานบริษัทฉันก็ทำให้มันเร็วๆ หน่อยแล้วกันนะ แล้วเรามาดูกันว่าถึงตอนนั้นใครจะตายก่อนกัน” นลินเองก็พูดเสียงเบา แต่น้ำเสียงของเธอกลับเต็มไปด้วยความหนักแน่น

เธอมีหลักฐานสำคัญอยู่ในมือ ถึงแม้ว่าเขาจะเก่งแค่ไหนก็คงไม่กล้าก่อเรื่องอะไรตามอำเภอใจ

เขาคงไม่กล้าพูดสิ่งที่เขาถูกปฏิบัติในวันนี้ออกไป

กรรณยกขาขึ้นมานั่งไขว่ห้างช้าๆ และค่อยๆยิ้มมากขึ้นเรื่อยๆ ท่าทางการด่าคนของเธอนั้น ทำให้เขารู้สึกมีอารมณ์ร่วมไปด้วย

ตอนนี้ นลินแค่เห็นพงศ์พรก็อยากจะอาเจียนแล้วและเธอก็ไม่อยากจะเผชิญหน้ากับคนอย่างเขาอีก

เธอหยิบกระเป๋าหลุยส์ของตัวเองขึ้นมาสะพายแล้วหมุนตัวเดินจากไป

ในช่วงที่เธอหมุนตัว เธอก็สบตาเข้ากับกรรณ

กรรณจึงเป็นฝ่ายเริ่มโบกมือทักทายเธอ

เธอยังคงเดินจากไปโดยไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย ฝีเท้าของเธอนั้นเร็วมาก และในตอนที่เธอเดินผ่านไป เขาก็ได้กลิ่นฝิ่นดำจากน้ำหอม YSL ลอยมา

พงศ์พรก็ออกไปอย่างไม่พอใจนัก

ที่หน้าร้านกาแฟพงศ์พรก็จับแขนของนลินไว้พร้อมทั้งตำหนิอย่างเย็นชา “มึงลบบันทึกเสียงให้กูซะ ไม่งั้นกูเอามึงตายแน่”

“ฉันตายไปตั้งแต่วินาทีที่แล้วแล้วล่ะ ส่วนเรื่องของคุณ เดี๋ยวก็จะได้รับการเปิดเผยออกมาแล้ว ทางที่ดี คุณขอพรให้ฉันอยู่ได้นานอีกหน่อยดีกว่า เพราะถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับฉัน ของพวกนั้นก็จะไหลออกมาเองโดยอัตโนมัติ” นลินจ้องเขาอย่างเย็นชา แต่ยิ่งมองก็ยิ่งอยากอาเจียน

เธอไม่เคยคิดว่าคนคนนี้น่าขยะแขยงมาก่อน แต่หลังจากที่รู้ความคิดสกปรกในใจของเขา เธอก็รู้สึกว่าคนคนนี้ทั้งทุเรศและน่าขยะแขยง

พงศ์พรทำท่าจะแย่งโทรศัพท์

นลินจึงหลบด้วยใบหน้าที่เย็นชาและผลักเขาออกอย่างแรง “ไม่มีประโยชน์หรอก ฉันทำสำเนาเอาไว้แล้วก็ส่งออกไปยังที่ที่ปลอดภัยหลายๆ ที่เรียบร้อยแล้ว......คุณลบไปอันนึงก็ยังอันที่สองอีกอยู่ดี”

“มึง......มึงมึงมึง......กูเตือนมึงไว้ก่อนนะ มึงอย่าทำอะไรหุนหันพลันแล่น”

นลินยกกระเป๋าหลุยส์ในมือขึ้นโดยไม่ได้สนใจเขา จากนั้นจึงทุบหัวพงศ์พรอย่างแรง เธอทุบไปด่าไป “ไอ้สถุล สกปรก ไม่นานได้ไปลงนรกแน่ๆ”

เพียงแค่นึกถึงว่ามีเด็กๆ มากแค่ไหนที่โดนทำลายโดยผู้ชายคนนี้ เธอก็แทบอยากจะลากเขาไปกลางถนนให้รถชนตาย

เด็กๆ ที่ถูกเขาทำลายล้วนเป็นลูกรักสำคัญที่สุดของพ่อแม่พวกเธอ！

พงศ์พรถูกเธอทุบตีจนร้องออกมาไม่หยุด และใช้แรงทั้งหมดที่มีปิดหัวตัวเองเอาไว้

ที่ด้านนอกร้านกาแฟในเวลานี้ก็มีคนกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวขึ้นพงศ์พรมองนลินด้วยความเกลียด จากนั้นจึงรีบหนีออกไปจากจุดนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงความขายหน้า

ร้านกาแฟแห่งนี้เป็นร้านที่โปร่งใส และพวกเขาก็ยืนอยู่ที่ด้านข้างโต๊ะของพวกกรรณพอดี จึงทำให้พวกกรรณมองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดนี้อย่างชัดเจน

คมสันแสดงความยกย่องออกมา “นลินคนนี้คือคนที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาผู้บริหารระดับสูงของวงการบันเทิงที่ผมเคยเจอ ฟังคำที่เธอพูดและเจาะจงรายละเอียดลงไปแล้ว ดูเหมือนกับว่าพงศ์พรจะเรียกร้องอะไรสักอย่างกับเธอมากเกินไป? หรือว่าเธอจะออกตัวแทนนักแสดงหญิงของ Xเอนเตอร์เทนเมนท์กันนะ?”

กรรณยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย “คนที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาผู้บริหารระดับสูงของวงการบันเทิงไม่ใช่คุณหรอ? จัดการอะไรไปซะทุกอย่าง”

“ก็ใช่ งั้นนลินเป็นที่สองแล้วกัน” คมสันเอ่ย

“เธอเจ๋งจังเลย” ขจีเอ่ยเบาๆ

“น่าตื่นเต้นจริงๆ” สายตาของกรรณยังคงจับจ้องอยู่ที่นลิน

“คุณไม่ต้องคิดหรอกน่า เธอไม่เหมือนกับพวกผู้หญิงที่ปกติเราเจอหรอก เธอไม่สนใจคุณหรอกน่า” คมสันแสดงใบหน้าหนักแน่นและยกมือขึ้นวางบนพนักพิงเก้าอี้ด้านหลังของขจี

“คุณรู้อีกแล้วหรอ?” กรรณไม่อยากจะเชื่อ

“ผมรู้แค่ว่า นลินมีชื่อเสียงในวงการบันเทิงว่าไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่ายๆ โอเค๊? เธออยู่ข้างกายพี่สะใภ้ของพวกเรา แล้วพี่สะใภ้ก็มองพวกเราเป็นพวกอันธพาล...... นลินเองก็ต้องคิดแบบนั้นแน่ๆ คุณคิดว่าเธอจะสนใจพวกอันธพาลหรอ?” คมสันเอ่ย

“คุณรู้ได้ยังไงว่าเธอจะไม่สนใจ?” กรรณกล่าว