หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 168

ทันทีที่เธอพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นยืนและอุ้มเธอขึ้นมาวางไว้บนเก้าอี้โดยไม่พูดอะไรสักคำ

ไม่ง่ายเลยที่ใจของชัชนันท์จะตกลงไปแล้วก็พุ่งขึ้นมาอีกครั้ง “คุณ......คุณจะทำอะไร?”

มือข้างหนึ่งของแทนไทยันโต๊ะเอาไว้ ในขณะที่อีกข้างก็ยันพนักพิงของเก้าอี้ล้อมรอบเธอเอาไว้ จากนั้นก็ก้มตัวลงมามองใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ “เดี๋ยวผมไปเปิดประตูก่อน คุณเป็นเด็กดีนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ โอเค๊?”

ระยะห่างระหว่างพวกเขานั้นใกล้มากๆ ใกล้จนดูเหมือนว่าแค่เธอเงยหน้าก็จะจูบปากเขาได้แล้ว

ใบหน้าที่งดงามราวรูปปั้นของเหล่าเทพ ที่แม้ว่าจะขยายให้ใหญ่ขึ้นแค่ไหนก็ยังคงงดงามละเอียดอ่อนอยู่ และผิวของเขา ก็หาจุดด่างดำไม่เจอแม้แต่เล็กน้อย

“ติ๊งต่อง......ติ๊งต่อง......”

เสียงกริ่งของประตูบ้านดังขึ้นอีกครั้ง

เขามองเธออย่างลึกซึ้ง จากนั้นก็ยืดตัวขึ้นตรงอย่างไม่รีบร้อนและหมุนตัวเดินจากไป

เมื่อเห็นร่างของเขาไกลออกไปเรื่อยๆ เธอก็รู้สึกหายใจสะดวกขึ้นในทันที

และความรู้สึกถูกกดขี่อย่างรุนแรงที่อยู่รอบตัวเธอก็หายไปด้วยเช่นกัน

เธอรีบสูดหายใจเข้ายาวๆ จากนั้นก็หายใจเข้าไปลึกๆ เพื่อไม่ให้ตัวเองคิดถึงภาพที่ทำให้หัวใจเต้นเร็ว

แทนไทมองจอที่แสดงภาพหน้าประตูและเห็นนลินยืนอยู่ด้านนอก จากนั้นเขาจึงกดปุ่มปลดล็อค

“ใครมาหรอ?” ชัชนันท์ถามมาจากห้องอาหาร

“นลิน” เขาเอ่ย

ชัชนันท์จับมุมโต๊ะเพื่อลุกขึ้นยืนในทันที จากนั้นจึงเดินมายังทางเดินด้านนอกเพื่อรอนลิน

ถึงแม้ว่าสติจะกลับมาแล้วแต่เธอก็ยังคงรู้สึกมันหัวและขาก็ยังไม่ค่อยมีแรงอยู่

เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดอุบัติเหตุขึ้นอีกครั้ง เธอจึงพิงกำแพงเอาไว้

แทนไทยื่นมือออกมาประคองเธอในทันที

เธออยากจะขัดขืน แต่ก็ไม่ทันการ นลินได้เดินเข้ามาแล้ว

เมื่อเห็นเธอ แทนไทก็ก้มหัวเล็กน้อยอย่างมีมารยาท

นลินเองก็ก้มหัวให้เขาเล็กน้อยอย่างมีมารยาทเช่นกัน

“พวกคุณคุยกันเถอะ เดี๋ยวผมขึ้นไปข้างบนก่อน เธอดื่มมากไปหน่อย ฝากคุณช่วยดูแลเธอด้วยนะครับ” แทนไทกล่าว

“ได้ค่ะ” นลินยิ้ม

จากนั้นเธอก็เปลี่ยนรองเท้าแตะด้วยความรวดเร็ว พร้อมทั้งประคองชัชนันท์ไว้ “ทำไมคุณถึงดื่มเยอะขนาดนี้คะเนี่ย คุณนันท์?”

“วันปีใหม่ไง ก็ต้องมีความสุขสิ” ชัชนันท์พูดด้วยน้ำเสียงของคนเมาที่มีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก

แทนไทค่อยๆ ปล่อยเธอออกและหมุนตัวเดินขึ้นชั้นบน

นลินประคองชัชนันท์ด้วยความระมัดระวังและนั่งลงที่โซฟาในห้องรับแขกด้วยกัน

ชัชนันท์วางหัวพิงลงบนไหล่ของนลิน “นลิน ทำไมอยู่ๆ เธอก็คิดจะมาหาฉันล่ะ? ไม่อยู่เป็นเพื่อนคุณลุงคุณป้าที่บ้านหรอ?”

นลินขมวดคิ้วอย่างกลัดกลุ้ม “เมื่อตอนเย็นอยู่เป็นเพื่อนแล้วล่ะ แต่ตอนนี้ที่มาหาคุณก็เพราะมีเรื่องที่อยากจะบอก”

ชัชนันท์ไม่ได้พูดอะไรและหลับตาทั้งสองข้างลงเงียบๆ “เรื่องอะไรหรอ?”

นลินบรรยายเรื่องราวทั้งหมดระหว่างตัวเองกับพงศ์พรในวันนี้ให้ชัชนันท์ฟัง

เมื่อฟังจบ ชัชนันท์ก็ลืมตาทั้งสองข้างขึ้นในทันที ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตกใจและความโกรธแค้น “คุณว่ายังไงนะ? ที่จริงแล้วพงศ์พรก็เป็นคนประเภทนั้นหรอ?”

เขามองดูเหมือนเป็นคนดี นึกไม่ถึงว่าจริงๆ แล้วจะเป็นคนเลวที่เบี่ยงเบนทางเพศ

เธอรู้สึกราวกับว่าอวัยวะภายในของเธอกำลังจะระเบิดด้วยความโกรธ

“ใช่......ดังนั้นฉันกับเขาจึงมองหน้ากันไม่ติดอีกต่อไป คุณนันท์ ถ้าคุณจะโทษฉันก็โทษได้เลยนะคะ ฉันเต็มใจรับผิดชอบทุกสิ่งทุกอย่างค่ะ” นลินกล่าว “ฉันรู้ว่าการที่ฉันขัดใจเขามันไม่ใช่เรื่องดีเลย......เพราะเขามีแบ็คที่แข็งแกร่งมาก แต่ฉัน......อดทนไม่ไหวจริงๆ ค่ะ”

“ทำไมฉันต้องโทษเธอในเมื่อเธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแม้แต่นิดเดียว? ถ้าฉันอยู่ตรงนั้น ฉันคงทุบตีเขาหนักกว่าคุณแน่ๆ” พูดจบแล้วสองมือของชัชนันท์ก็กำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว

เหมือนกับตอนนี้นรกว่างเปล่า เพราะเหล่าปีศาจทั้งหลายต่างขึ้นมาอยู่บนโลกมนุษย์จริงๆ！

หลังจากที่หยิบคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คบนโต๊ะมาเปิดเครื่อง ชัชนันท์ก็เคาะคีย์บอร์ดพิมพ์ด้วยความรวดเร็ว

ไม่นาน เธอก็แฮ็คเข้าโทรศัพท์มือถือของพงศ์พรได้สำเร็จ

เธอเห็นว่ามีรูปภาพสองอัลบั้มที่เขาล็อครหัสเอาไว้ เธอจึงรีบเปิดหนึ่งในนั้นด้วยความรวดเร็ว

หลังจากนั้น ภาพทุเรศๆ ก็ผ่านเข้ามาในสายตาเธอ

ทั้งหมดในนั้นล้วนเป็นรูปภาพขนาดใหญ่ของพงศ์พรกับเด็กผู้หญิง เด็กผู้ชาย และหนุ่มหล่อวัยละอ่อนที่กำลังดังและเป็นตัวท็อปของวงการบันเทิง

พวกเด็กผู้หญิง เด็กผู้ชายในรูปล้วนแสดงสีหน้าของความเจ็บปวดออกมา และมีบางคน แม้แต่ผ้าปูที่นอนที่อยู่ใต้ตัวก็ยังเปื้อนเลือดอีกด้วย

ส่วนหนุ่มหล่อวัยละอ่อนพวกนั้น ทุกคนล้วนหลับตาลงและดูเหมือนคนไม่ได้สติ

เธอคุ้นเคยใบหน้าของทุกคนดีเพราะเธอเคยเห็นพวกเขาทั้งหมดในโทรทัศน์

แต่ละฉาก แต่ละตอนเปรียบเสมือนตะปูที่แทงเข้ามาในตาเธอ

คำว่าโรคจิตที่เธอเคยรู้จัก ได้ถูกทำลายไปเรียบร้อยแล้ว

ทั้งหมดนี้ล้วนทำให้เธอขนลุกขนพองและหวาดกลัวมาก

ในอัลบั้มรูปนี้ เป็นภาพของเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงรวมกันประมาณยี่สิบคน ส่วนพวกหนุ่มหล่อวัยละอ่อน มีอยู่สิบกว่าคน

นลินก็มองเห็นทั้งหมดอย่างชัดเจนเช่นกัน เธอมองนลินและพูดพร้อมทั้งกำหมัดทั้งสองข้างขึ้นในทันที “ไม่ใช่มนุษย์แล้วจริงๆ มันน่าโมโหมากๆ เลย นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะทำกับเด็กมากขนาดนี้ แม้แต่นักแสดงชายก็ยังมี......”

“มีเด็กๆ ในภาพเหล่านั้นเยอะแค่ไหนที่ถูกบริษัทเป็นคนส่งไปเอง แล้วก็ยังมีคนอีกเยอะแค่ไหนที่ถูกบริษัทบีบบังคับไป? พวกเขาจะเจ็บปวดแค่ไหนกันที่ต้องมาผ่านประสบการณ์ทั้งหมดนี้?” นลินกล่าว

“แล้วยังมีอีกกี่คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรแต่ถูกเขาหลอกไป? หนุ่มหล่อวัยละอ่อนพวกนั้นดูเหม่อลอย ไม่มีสติ หรือว่าเขาจะทำให้สลบก่อนแล้วค่อยมาจัดการนะ?” เมื่อพูดจบ นลินก็กัดฟันด้วยความแค้น ในใจเธอเต็มไปด้วยความแค้นที่ไม่สามารถระบายออกมาได้

ชัชนันท์โกรธจนไม่อยากจะพูดอะไร และมือของเธอที่กำลังเลื่อนอยู่บนทัชแพดก็สั่นไม่หยุด

ภาพเหล่านี้ทำให้เธอสะเทือนใจมากเหลือเกิน

เธอไม่อยากจะดูต่อแล้วแต่ก็ยังอดทนบังคับตัวเองให้เปิดอีกอัลบั้มหนึ่ง

ทั้งหมดในอัลบั้มนี้ล้วนเป็นคลิปวีดีโอของเขากับเด็กผู้หญิง เด็กผู้ชาย และหนุ่มหล่อวัยละอ่อน

เธอเปิดทีละรูป ทีละรูป ด้านในสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าในตอนที่หนุ่มหล่อวัยละอ่อนพวกนั้นถูกเขาอุ้มมาที่เตียงล้วนสลบไสล ไม่ได้สติ และดูเหมือนว่า ทุกคนจะถูกเขาทำให้สลบด้วยความเลวทรามก่อนที่เขาจะพามาที่เตียง

ทุกๆ คนล้วนถูกเขาทำซ้ำๆ อย่างโหดเหี้ยม เพียงแค่เห็น เธอก็รู้สึกกลัวแล้ว

ส่วนเด็กผู้หญิง เด็กผู้ชายเหล่านั้น ทุกคนล้วนต่อสู้ดิ้นรนอย่างสุดชีวิต และเจ็บปวดอย่างรุนแรง......

เสียงกรีดร้องดังโหยหวนเป็นอย่างยิ่ง

แต่เขากลับไม่แยแสเลย ยิ่งเด็กๆ พวกนั้นเจ็บปวด เขาก็ยิ่งตื่นเต้น

ในคลิป ก็ยังเห็นแม้แต่เลือด

เธอรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดของเด็กๆ เหล่านั้นอย่างชัดเจน ทุกๆ ครั้งที่พวกเขาร้องขึ้นมา ใจของเธอก็เจ็บปวดตามไปด้วย

ในที่สุดเธอก็ดูต่อไม่ไหวแล้ว และปิดมันลงด้วยความรวดเร็ว จากนั้นก็สูดหายใจเข้าลึกๆ สองมือกุมหัวและหลับตาแน่น

ในใจของเธอแทบจะอดทนไม่ไหว อยากจะฆ่าหั่นศพไอ้สารเลวคนนั้นให้ละเอียด

“ทำไมคนสารเลวแบบนั้นถึงได้เกิดมาบนโลกนะ นี่มันขยะรกโลกชัดๆ！” ชัชนันท์พูดพร้อมอารมณ์ในทุกคำ ในหัวก็ย้อนนึกไปถึงภาพเหล่านั้นที่ตัวเองเห็นไม่หยุด

คนๆ นั้นต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ

เธอไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่าชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ของคนเหล่านี้จะเป็นอย่างไร ถ้านึกถึงภาพเหล่านั้น พวกเขาจะเป็นยังไงกันบ้างนะ

ปีศาจตัวนี้ ได้ทิ้งเงาดำในใจที่ไม่อาจจะลบล้างไปได้ไว้ให้กับทุกคน

จากจำนวนคลิปวีดีโอก็ดูออกได้เลยว่าคนๆ นี้ทำแบบนี้มานานมากๆ แล้ว แต่ก็ยังคงหลบหนีไปได้อย่างลอยนวล！

ในเรื่องจำพวกนี้ บรรดาเหยื่อมักจะไม่กล้าออกมาพูดอะไรออกมา เพราะเมื่อพวกเขาพูดออกไปแล้ว พวกเขาก็จะกลายเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์ของผู้คน