หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 168

ทันทีที่เธอพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นยืนและอุ้มเธอขึ้นมาวางไว้บนเก้าอี้โดยไม่พูดอะไรสักคำ

ไม่ง่ายเลยที่ใจของชัชนันท์จะตกลงไปแล้วก็พุ่งขึ้นมาอีกครั้ง “คุณ......คุณจะทำอะไร?”

มือข้างหนึ่งของแทนไทยันโต๊ะเอาไว้ ในขณะที่อีกข้างก็ยันพนักพิงของเก้าอี้ล้อมรอบเธอเอาไว้ จากนั้นก็ก้มตัวลงมามองใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ “เดี๋ยวผมไปเปิดประตูก่อน คุณเป็นเด็กดีนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ โอเค๊?”

ระยะห่างระหว่างพวกเขานั้นใกล้มากๆ ใกล้จนดูเหมือนว่าแค่เธอเงยหน้าก็จะจูบปากเขาได้แล้ว

ใบหน้าที่งดงามราวรูปปั้นของเหล่าเทพ ที่แม้ว่าจะขยายให้ใหญ่ขึ้นแค่ไหนก็ยังคงงดงามละเอียดอ่อนอยู่ และผิวของเขา ก็หาจุดด่างดำไม่เจอแม้แต่เล็กน้อย

“ติ๊งต่อง......ติ๊งต่อง......”

เสียงกริ่งของประตูบ้านดังขึ้นอีกครั้ง

เขามองเธออย่างลึกซึ้ง จากนั้นก็ยืดตัวขึ้นตรงอย่างไม่รีบร้อนและหมุนตัวเดินจากไป

เมื่อเห็นร่างของเขาไกลออกไปเรื่อยๆ เธอก็รู้สึกหายใจสะดวกขึ้นในทันที

และความรู้สึกถูกกดขี่อย่างรุนแรงที่อยู่รอบตัวเธอก็หายไปด้วยเช่นกัน

เธอรีบสูดหายใจเข้ายาวๆ จากนั้นก็หายใจเข้าไปลึกๆ เพื่อไม่ให้ตัวเองคิดถึงภาพที่ทำให้หัวใจเต้นเร็ว

แทนไทมองจอที่แสดงภาพหน้าประตูและเห็นนลินยืนอยู่ด้านนอก จากนั้นเขาจึงกดปุ่มปลดล็อค

“ใครมาหรอ?” ชัชนันท์ถามมาจากห้องอาหาร

“นลิน” เขาเอ่ย

ชัชนันท์จับมุมโต๊ะเพื่อลุกขึ้นยืนในทันที จากนั้นจึงเดินมายังทางเดินด้านนอกเพื่อรอนลิน

ถึงแม้ว่าสติจะกลับมาแล้วแต่เธอก็ยังคงรู้สึกมันหัวและขาก็ยังไม่ค่อยมีแรงอยู่

เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดอุบัติเหตุขึ้นอีกครั้ง เธอจึงพิงกำแพงเอาไว้

แทนไทยื่นมือออกมาประคองเธอในทันที

เธออยากจะขัดขืน แต่ก็ไม่ทันการ นลินได้เดินเข้ามาแล้ว

เมื่อเห็นเธอ แทนไทก็ก้มหัวเล็กน้อยอย่างมีมารยาท

นลินเองก็ก้มหัวให้เขาเล็กน้อยอย่างมีมารยาทเช่นกัน

“พวกคุณคุยกันเถอะ เดี๋ยวผมขึ้นไปข้างบนก่อน เธอดื่มมากไปหน่อย ฝากคุณช่วยดูแลเธอด้วยนะครับ” แทนไทกล่าว

“ได้ค่ะ” นลินยิ้ม

จากนั้นเธอก็เปลี่ยนรองเท้าแตะด้วยความรวดเร็ว พร้อมทั้งประคองชัชนันท์ไว้ “ทำไมคุณถึงดื่มเยอะขนาดนี้คะเนี่ย คุณนันท์?”

“วันปีใหม่ไง ก็ต้องมีความสุขสิ” ชัชนันท์พูดด้วยน้ำเสียงของคนเมาที่มีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก

แทนไทค่อยๆ ปล่อยเธอออกและหมุนตัวเดินขึ้นชั้นบน

นลินประคองชัชนันท์ด้วยความระมัดระวังและนั่งลงที่โซฟาในห้องรับแขกด้วยกัน

ชัชนันท์วางหัวพิงลงบนไหล่ของนลิน “นลิน ทำไมอยู่ๆ เธอก็คิดจะมาหาฉันล่ะ? ไม่อยู่เป็นเพื่อนคุณลุงคุณป้าที่บ้านหรอ?”

นลินขมวดคิ้วอย่างกลัดกลุ้ม “เมื่อตอนเย็นอยู่เป็นเพื่อนแล้วล่ะ แต่ตอนนี้ที่มาหาคุณก็เพราะมีเรื่องที่อยากจะบอก”

ชัชนันท์ไม่ได้พูดอะไรและหลับตาทั้งสองข้างลงเงียบๆ “เรื่องอะไรหรอ?”

นลินบรรยายเรื่องราวทั้งหมดระหว่างตัวเองกับพงศ์พรในวันนี้ให้ชัชนันท์ฟัง

เมื่อฟังจบ ชัชนันท์ก็ลืมตาทั้งสองข้างขึ้นในทันที ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตกใจและความโกรธแค้น “คุณว่ายังไงนะ? ที่จริงแล้วพงศ์พรก็เป็นคนประเภทนั้นหรอ?”

เขามองดูเหมือนเป็นคนดี นึกไม่ถึงว่าจริงๆ แล้วจะเป็นคนเลวที่เบี่ยงเบนทางเพศ

เธอรู้สึกราวกับว่าอวัยวะภายในของเธอกำลังจะระเบิดด้วยความโกรธ

“ใช่......ดังนั้นฉันกับเขาจึงมองหน้ากันไม่ติดอีกต่อไป คุณนันท์ ถ้าคุณจะโทษฉันก็โทษได้เลยนะคะ ฉันเต็มใจรับผิดชอบทุกสิ่งทุกอย่างค่ะ” นลินกล่าว “ฉันรู้ว่าการที่ฉันขัดใจเขามันไม่ใช่เรื่องดีเลย......เพราะเขามีแบ็คที่แข็งแกร่งมาก แต่ฉัน......อดทนไม่ไหวจริงๆ ค่ะ”