หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 171

เธอคาดหวังว่าภาพในวันนั้นจะปรากฏขึ้นอีกครั้ง

แต่เธอรู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้

จะมีใครที่โชคดีแบบนั้นได้ทุกครั้งกัน?

สติสัมปชัญญะค่อยๆ ลดลงเรื่อยๆ ลดลงเรื่อยๆ......

เธอแทบจะบ้าแล้วจริงๆ

ด้านข้าง นลินก็เป็นเช่นเดียวกัน เธออดไม่ได้ที่จะส่งเสียงที่ไม่สามารถบรรยายได้ออกมา และเหงื่อเย็นยะเยือกก็ผุดขึ้นมาเต็มหน้าผาก

“เรียนรู้จากเพื่อนเธอสิ ไม่ต้องดึงดันต่อไปแล้ว เธอจะร้องออกมาก็ได้นะ แค่พวกเธอขอร้องผม ผมก็จะให้หมาทิเบตันแมสติฟฟ์ของผมเข้ามา”พงศ์พรยังคงตั้งหน้าตั้งตาถ่ายคลิปพวกเธอทั้งสองคน

เขารู้สึกว่า การที่เขายืนถ่ายอยู่เฉยๆ ที่พื้นยังไม่เต็มอิ่มมากนัก ดังนั้น เขาจึงเข้าไปใกล้ๆ และถ่ายจ่อหน้าพวกเธอเพื่อบันทึกการเปลี่ยนแปลงของอารมณ์เล็กๆ น้อยๆ ของพวกเธอเอาไว้ให้หมด

เขาทั้งตื่นเต้นมากๆ เมื่อเห็นแต่ละฉาก

ชัชนันท์พยายามยกขาขึ้นเตะเขา แต่ขาทั้งสองข้างกลับถูกมัดเอาไว้อย่างแน่นหนา ไม่มีทางที่จะขยับได้เลยสักนิด

ทั่วทั้งตัวเหมือนมีแรงดันสูงมากๆ คล้ายกับหม้อที่กำลังจะระเบิด

ถ้าเธอออกไปได้แล้ว เธอจะต้องให้คนๆ นี้ชดใช้อย่างสาสมแน่นอน！

เมื่อถึงเวลานั้น เธอจะลากไอ้คนๆ นี้ให้จมดิ่งลงไปด้วยกัน！

ในขณะที่เธอกัดฟันแน่นขึ้นเรื่อยๆ มุมปากของเธอก็เริ่มมีเลือดสีแดงสดไหลลงมาเป็นทาง

นลินเองก็ยังคงดึงดัน ก่อนที่สติสัมปชัญญะจะหมดไป เธอก็กัดด้านในของริมฝีปากล่างไว้แน่น และไม่หยุดที่จะใช้ความเจ็บปวดมากระตุ้นตัวเอง

เวลาผ่านไปยี่สิบนาทีเต็ม พวกเธอทั้งสองคนก็ยังคงยืนหยัดอยู่

พงศ์พรเองก็หมดความอดทนแล้ว เขาจึงยกเก้าอี้มานั่งและเงยหน้านั่งไขว่ห้าง จากนั้นก็โบกมือเรียนคนรอบตัว “ไปเอาหมา ทิเบตันแมสติฟฟ์ สองตัวนั้นเข้ามา”

เขานึกไม่ถึงเลยว่า ผู้หญิงสองคนนี้จะอดทนได้มากขนาดนี้

เมื่อลูกน้องเหล่านั้นอดใจไม่ไหวแล้วกว่าจะได้ยินเสียง

ทันทีที่พงศ์พรออกคำสั่ง ลูกน้องคนหนึ่งก็ลากหมา ทิเบตันแมสติฟฟ์ สีดำสองตัวพุ่งเข้ามาทันที

แค่หมาทิเบตันแมสติฟฟ์สองตัวนั้นอ้าปาก ก็เห็นได้ถึงความดุร้ายของมัน ในปากไม่มีฟันแม้แต่ซีกเดียว

มุมปากของพวกเธอล้วนมีเลือดไหลออกมา

เมื่อได้กลิ่น หมาทิเบตันแมสติฟฟ์สองตัวนั้นก็ตื่นเต้นเป็นพิเศษ พวกมันพุ่งเข้าใส่พวกเธออย่างบ้าคลั่งด้วยความรวดเร็วในทันที

ความน่ากลัวที่เด่นชัดได้เข้ายึดสมองของเธอ และน้ำตาแห่งความผิดหวังของชัชนันท์ก็ไหลออกมา เธอพยายามลุกขึ้นอย่างสุดชีวิต แต่ทันทีที่ลุกขึ้น ก็ถูกคนเตะล้มลงกับพื้น

วินาทีถัดมา หมาทิเบตันแมสติฟฟ์ตัวหนึ่งก็มาถึงข้างตัวเธอและกัดต้นขาของเธอไว้แน่น

ฟันของหมาทิเบตันแมสติฟฟ์ถูกถอนออกไปหมดแล้ว แต่เมื่อมากัดคน ก็ยังรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด

“พงศ์พร คุณจะต้องไม่ตายดี！” ชัชนันท์ออกแรงตะโกน ความเจ็บปวดทำให้เธอแสดงอาการบิดเบี้ยวและทั่วทั้งตัวก็เต็มไปด้วยเหงื่อเย็นยะเยือก

เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดแล้ว เธอยังกลัวความคาดหวังต่อไปของพงศ์พรมากกว่าอีก ช่างเป็นเรื่องที่โหดร้ายและวิปริตเหลือเกิน

เธอจะทำอย่างไรดี......

ควรจะทำอย่างไรต่อไปดี?

ถ้าเกิดเธอถูกหมาทิเบตันแมสติฟฟ์ตัวนี้ครอบครองจริงๆ งั้นเธอก็ไปตายไม่ดีกว่าหรอ

พงศ์พรเอนตัวขึ้น จากนั้นก็มองลงและถ่ายคลิปวีดีโอ

และในตอนนั้นเอง ปืนพกที่อยู่ที่เอวของพงศ์พรก็หล่นลงมากระแทกด้านหลังมือเธอพอดี

และหมาทิเบตันแมสติฟฟ์ก็ปีนขึ้นมาบนตัวเธอด้วยความรวดเร็ว

เธอหยิบปืนพกขึ้นมาทันทีและรีบบรรจุกระสุนใส่เข้าไป จากนั้นก็ยิงไปที่หัวของหมา ทิเบตันแมสติฟฟ์ นัดหนึ่ง

“ปัง......” เสียงกระสุนดังขึ้นครั้งหนึ่ง และระเบิดใส่หัวของมัน เลือดสดสาดกระจาย และหมาทิเบตันแมสติฟฟ์ก็ล้มลงที่พื้น

และในอีกวินาทีต่อมา เธอก็เอาปากกระบอกปืนจ่อไปที่ไหล่ซ้ายของตัวเองและยิงด้วยความรวดเร็ว

ความเจ็บปวดจากการที่กระดูกแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ทำให้สติสัมปชัญญะของเธอกลับมาอย่างครบถ้วนสมบูรณ์ ภายในร่างกายและความปรารถนาภายในร่างกายก็แตกกระเจิงหายไป

ในเวลานี้ ลูกน้องของพงศ์พรก็รวมตัวกันและพยายามชักปืนขึ้นมา

เธออาศัยช่องว่างที่พวกเขาก้มหน้ายื่นแขนออกไปคว้าเนคไทของพงศ์พรและดึงเขาเข้ามาในอ้อมแขนของตัวเอง จากนั้นก็เอาปืนจ่อเข้าที่หลอดเลือดแดงตรงคอของเขาอย่างโหดเหี้ยม

การกระทำทั้งหมดนี้ ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที