หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 174

คมสันกับจิตรินก็รีบลุกขึ้นยืนและเดินมาข้างๆ ชัชนันท์

“นันท์คนสวย ตอนนี้เธอยังมึนหัวอยู่หรือเปล่า?” คมสันถาม

ชัชนันท์พยักหน้าเล็กน้อย “อืม นิดหน่อย”

จิตรินเอ่ย “น่าจะเป็นเพราะเสียเลือดมากเกินไปแน่ๆ เลย ถ้างั้นก็ต้องกินของที่บำรุงเลือดเยอะๆ หน่อยนะ”

เหล่าบุคลากรทางการแพทย์ก็ยังคงเข็นชัชนันท์ต่อไปข้างหน้า

พวกแทนไทต่างก็ช่วยเข็นไปตลอดทาง

ขณะนั้น ชัชนันท์ก็มองไปยังใบหน้าของพวกเขา และเธอก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเป็นอย่างมาก

…………

หลังจากชัชนันท์ถูกย้ายให้มานอนที่เตียงขนาดใหญ่ในห้องผู้ป่วย VIP แล้ว เหล่าบุคลากรทางการแพทย์ก็จากไป

จิตรินยกเก้าอี้มาสามตัวและวางไว้ที่ด้านหลังของแทนไท และคมสัน

จากนั้นทั้งสามจึงนั่งลง

เหล่าชายชุดดำเฝ้าอยู่หน้าประตูห้องด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

แทนไทปรับอัตราการไหลของน้ำเกลือให้ชัชนันท์ด้วยความระมัดระวัง จากนั้นก็มองหน้าเธอพร้อมทั้งขมวดคิ้ว “ทำไมถึงถูกพงศ์พรจับตัวไปได้ล่ะ? นลินบอกว่ามีคนบุกเข้ามาในบ้าน แล้วคุณล่ะ?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ชัชนันท์ก็รู้สึกใจสั่นเล็กน้อย “ฉันก็เหมือนกัน”

จากนั้น เธอก็เล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบที่เกิดขึ้นที่บ้านให้ฟัง

“มันจองหองอย่างไม่มีขีดจำกัดจริงๆ หึ” คมสันกัดฟันด้วยความแค้น

“ตอนนี้ เธอก็รักษาตัวอยู่ที่นี่ไปก่อน เดี๋ยวผมจัดการเรื่องของมันเอง” แทนไทกล่าว

เสียงหัวใจของชัชนันท์ดังขึ้นเล็กน้อย เธอจับมือเขาแน่น “คุณอย่าเพิ่งหุนหันพลันแล่นนะ คุณจะจัดการกับเขาไหวหรอ?”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ จิตรินกับคมสันก็มองหน้ากันอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร และอดไม่ได้ที่จะแอบยิ้มที่มุมปาก

เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้ยินคนพูดว่าแทนไทจะจัดการกับใครไม่ได้ มันช่างรู้สึกแปลกใหม่เหลือเกิน

“เอาเป็นว่า เธอไม่ต้องยุ่งหรอกน่า” แทนไทเอ่ยปากพูด

“ฉันมีวิธีแล้ว ขอเพียงแค่คุณร่วมมือกับฉันก็พอ......” ชัชนันท์พูดเสียงอ่อนนุ่ม

“วิธีอะไร?”

“นลินน่าจะบอกกับคุณแล้วใช่ไหม? เขาไม่ได้ชอบแค่เด็กผู้หญิงกับเด็กผู้ชาย แต่เขายังชอบ......หนุ่มหล่อวัยละอ่อนอีกด้วย......” ชัชนันท์ถาม

“อืม”

“หมายความว่าไงนะ? นึกไม่ถึงเลยว่า พงศ์พรจะเบี่ยงเบนทางเพศด้วย?” คมสันไม่อยากจะเชื่อ

“อย่าขัดจังหวะ” แทนไทขมวดคิ้วและเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา

คมสันปิดปากเงียบอย่างเชื่อฟังในทันที

บรรยากาศโดยรอบก็เงียบขึ้นมาด้วยเช่นกัน

“เธอพูดต่อเถอะ......” แทนไทค่อยๆ มองมาที่ใบหน้าเธอด้วยและแสดงสายตาค้นหา

“ฉันอยากให้ไอ้คนนี้มันเข้าคุก เพราะฉันต้องการแก้แค้นให้เหยื่อเหล่านั้น และฉันก็หวังว่าโลกนี้จะมีคนเลวลดลงอีกสักคน ถ้าเขาลอยนวลอยู่ข้างนอกหนึ่งวัน ก็จะมีเหยื่อเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน”

“เธอพูดถูกต้องแล้วล่ะ จริงๆ แล้วเธอต้องเปิดเผยเรื่องชั่วๆ ที่เขาทำ แต่นลินบอกกับผมว่าคุณไม่อยากทำอย่างนั้นเพราะเธอไม่อยากให้เหยื่อเหล่านั้นรื้อฟื้นเรื่องเก่าขึ้นมาอีกครั้ง เพราะถ้าเปิดโปงออกมาแล้ว พวกเขาก็จะบาดเจ็บอีกเป็นครั้งที่สอง......” แทนไทกล่าวเบาๆ

“เธอบอกเรื่องพวกนี้กับคุณด้วยหรอ?”

“อืม” แทนไทตอบเบาๆ

“ฉันยังคิดวิธีอื่นที่จะทำให้เขาจำคุกตลอดชีวิตแล้วก็บรรลุวัตถุประสงค์ของฉันได้อีก”

“วิธีอะไร?” แทนไทมีอารมณ์ร่วมเป็นอย่างมาก

“คุณ......ช่วยคิดหาวิธีที่พงศ์พรจะบังคับขืนใจคุณ และคุณก็แกล้งเข้าไปและทำตามที่เขาต้องการ ถ้าเรื่องที่เขาทำกับฉันวันนี้บวกกับเรื่องที่เขาบังคับขืนใจคุณ เขาจะต้องถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิตได้แน่ๆ” ชัชนันท์พูดอย่างระมัดระวังพร้อมแสดงสายตาหยั่งเชิง

เธอรู้ดีว่าการที่จะให้ผู้ชายคนหนึ่งไปยั่วยวนผู้ชายอีกคนหนึ่งมันมากเกินไปจริงๆ

แต่นี่เป็นเพียงวิธีเดียวที่เธอนึกออกในตอนนี้ เพราะคนข้างกายของเธอที่เชื่อถือได้ และหน้าตาดีพอที่ พงศ์พรจะสนใจในครั้งแรกที่เห็นก็มีเพียงเขา

เมื่อได้ยินเช่นนี้คมสันและจิตรินก็ตกใจมาก

ไม่มีใครนึกเลยว่าชัชนันท์จะขอร้องเช่นนี้ออกมา

ในช่วงชีวิตนี้ของพวกเขา นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินว่ามีคนขอร้องเรื่องแบบนี้กับแทนไท

“ฉันจ้างคุณนะ” ชัชนันท์พูดอย่างเร่งรีบด้วยความจริงใจ “คุณต้องการเท่าไหร่ว่ามาได้เลย โอเคไหม?”

“นันท์คนสวย เธอรู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่เนี่ย?” คมสันเต็มไปด้วยความสงสัยจึงพูดออกมาอย่างอดไม่ได้

คนอย่างพงศ์พรสมควรที่จะให้คุณชายห้าให้บทเรียนเขาด้วยตัวเองหรอ?

“พูดมาก” แทนไทมองคมสันอย่างเย็นชา

คมสันสูดลมหายใจเข้าและปิดปากเงียบอีกครั้ง ไม่กล้าพูดอะไรต่อ

“ตกลง” แทนไทตอบพร้อมทั้งมองเธออย่างลึกซึ้ง

ชัชนันท์ถอนหายใจยาวด้วยความพอใจ “แล้วคุณต้องการเงินเท่าไหร่คะ?”

“ผมไม่ต้องการเงิน......การให้บทเรียนกับคนเลวคือหน้าที่ของทุกคนอยู่แล้ว”

“คุณเป็นคนดีจังเลยค่ะคุณห้า” ชัชนันท์ซาบซึ้ง สายตาของเธอเต็มไปด้วยความสรรเสริญ

แทนไทไม่พูดอะไรและยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

ทั้งคมสันและจิตรินต่างตกใจอีกครั้ง

พวกเขาไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลยจริงๆ

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย? เขายอมตกลงจริงๆ หรอ? ตกลงเรื่องแปลกประหลาดขนาดนี้เนี่ยนะ?

คนๆ นี้ไม่มีขอบเขตของตัวเองแล้วหรือไงกันนะ?

“ดื่มน้ำหน่อยไหม?” น้ำเสียงของแทนไทละมุนขึ้นเรื่อยๆ

“ดื่มค่ะ”

เขาลุกขึ้นไปที่ด้านหน้าของตู้กดน้ำและนำน้ำอุ่นแก้วหนึ่งมาให้เธอในทันที จากนั้นก็ค่อยๆ ปรับเตียงผู้ป่วยขึ้นอย่างระมัดระวังและนำหมอนมารองหลังเธอเอาไว้เพื่อให้เธอลุกขึ้นมานั่ง

ต่อจากนั้น เขาก็ป้อนน้ำเข้าปากเธอด้วยมือตัวเองด้วยความเอาใจใส่

“จิตริน พวกเราออกไปซื้อของกินมาให้พี่สะ......ให้คุณนันท์กันดีกว่า ไป” คมสันลุกขึ้นยืนและดึงแขนเสื้อของจิตรินอย่างรวดเร็ว

จากนั้น คมสันก็โอบไหล่จิตรินแล้วเดินออกไป

ทันที่ออกไป เขาก็รีบพูดเบาๆ “คุณรู้สึกว่าตอนนี้ห้ามันแปลกๆ ไปไหม? ขนาดเรื่องแบบนั้นมันก็ยังยอมตกลง”

“ตั้งแต่เขาคบกับชัชนันท์ เขาเคยปรกติหรือ?”

หลังจากที่พวกคมสันออกไป แทนไทก็วางแก้วน้ำลงและกลับไปนั่งที่เดิม

ชัชนันท์เปิดโทรศัพท์มือถือของพงศ์พร และตรวจสอบข้อความเกี่ยวกับการใช้จ่ายของพงศ์พรด้วยความจริงจัง

เธอพบว่าในกล่องข้อความของพงศ์พรคนนี้ ล้วนมีข้อความเกี่ยวกับบันทึกการใช้จ่ายที่บ่อนไม่ลาจากฝันทุกวัน

และบันทึกการใช้จ่ายเหล่านี้ก็น่าตกใจเป็นอย่างมาก

ดูเหมือนว่า เขาจะเป็นคนที่เสพติดการพนันคนหนึ่ง

ชัชนันท์เกิดไอเดียขึ้นมาในทันที เธอมองเขาแล้วพูดว่า “พงศ์พรชอบไปที่บ่อนไม่ลาจากฝันมาก ทุกวันเขาต้องไปเล่นการพนันที่นั่น วันนี้เขาน่าจะไม่มีแรงไปแต่พรุ่งนี้จะต้องไปแน่ๆ ทุกบันทึกการใช้จ่ายของเขาล้วนเป็นตอนบ่าย ดังนั้น พรุ่งนี้บ่ายคุณไปรอเขาที่นั่นนะ”

“หลังจากเห็นคนๆ นี้แล้ว คุณก็หาวิธีที่จะเข้าใกล้เขา และให้เขาพาคุณไป” ชัชนันท์กล่าวต่อ

“คุณรู้ไหมว่า แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมีใครกล้าสั่งให้ผมทำเรื่องแบบนี้?” เขายกมุมปากแสดงท่าทีขี้เล่น

“ฉันรู้ค่ะ......ถ้าคุณไม่อยากไปก็ช่างมันเถอะ”

“คุณให้ผมทำอะไร ผมก็ทำให้คุณได้ทุกอย่าง” เขากล่าว

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ชัชนันท์ก็รู้สึกเหมือนบางส่วนในใจถูกสะกิดเล็กน้อย

เธอคิดมากไปเองหรือเปล่านะ?

เธอมักจะรู้สึกว่าในประโยคนี้ซ่อนความไม่ชัดเจนบางอย่างเอาไว้เยอะมาก