หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 177

แทนไทยกมือหยิบแก้วน้ำขึ้นมา เชื้อเชิญให้เขาชนแก้ว

พงศ์พรหยิบแก้วน้ำขึ้นมาชนแก้วกับเขาทันที “ฉันก็ด้วย”

จากนั้นก็ดื่มน้ำอย่างเป็นธรรมชาติ

แทนไทเหลือบมองลูกกระเดือกเขาขยับขึ้นลงอย่างไร้ร่องรอย จากนั้นก็เอาริมฝีปากแตะขอบแก้ว แสร้งทำเป็นดื่มน้ำ

พงศ์พรเห็นดังนั้น ก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ

น้ำนี่แค่ดื่มไปอึกเดียวก็ได้ผลแล้ว ไม่จำเป็นต้องดื่มเยอะเลย

ริมฝีปากแทนไทออกมาจากขอบแก้วช้าๆ สองมือประคองแก้วน้ำเอาไว้ขณะมองเขา “ละครใหม่ที่คุณพูดถึง คือละครอะไร?”

พงศ์พรพูดขึ้น “อ่อ……ละครพีเรียด”

สิ้นคำพูด พงศ์พรก็เริ่มรู้สึกว่าทั้งร่างร้อนผ่าว ไร้เรี่ยวแรง……

ความรู้สึกนี้ มันเหมือนกันเมื่อวานมากเลย

เขาตระหนักได้ทันทีว่ามันแปลกๆ ก็ทำหน้าเย็นชา หายใจหอบชี้ไปที่แทนไทแล้วถามขึ้น “นาย……นายทำอะไรกับฉัน? นายคิดจะทำอะไร?”

แทนไทแค่นเสียงเฮอะ จากนั้นก็ยืนขึ้นช้าๆ จัดเสื้อคลุมสีดำบนร่างตัวเองเล็กน้อย ปัดฝุ่นบนไหล่ที่ไม่รู้ติดอยู่ตั้งแต่เมื่อไร

ลางสังหรณ์บอกพงศ์พรว่าสถานการณ์ตอนนี้มันเห็นท่าจะไม่ดี

ผู้ชายตรงหน้าไม่ธรรมดาแน่ๆ

เขาเกิดอารมณ์ฮึกเหิมอยากออกไปเดี๋ยวนั้น……

แต่กลับไม่มีเรี่ยวแรงนั้นเลย

………………

อีกด้านหนึ่ง หลังจากชัชนันท์ไถทวิตเตอร์สักพัก ก็รู้สึกหิวมาก จึงมองดูเวลา

นับๆ ดู ตั้งแต่คุณห้าออกมาจนถึงตอนนี้ก็เกือบชั่วโมงแล้ว

ตามหลักการ ตอนนี้เขาควรถึงนานแล้ว แต่ตอนนี้ยังไม่กลับเลย

ร้านอาหารเช้าฝั่งตรงข้ามถึงจะขายดีมาก บางครั้งต้องรอ แต่ก็ไม่ถึงขนาดต้องรอนานขนาดนี้ไหม?

เธอหาบันทึกการโทรแล้วโทรหาเขาเดี๋ยวนั้น

แต่ทว่าทางด้านนั้นไม่สะดวกรับสาย

เธอรู้สึกว่าเขาคงจะกลับแล้ว จึงรอคอยอย่างอดทน……

แต่ว่าอีกหนึ่งชั่วโมงผ่านไป เขาก็ยังไม่กลับมา

เธอเริ่มรู้สึกว่ามันแปลกๆ แล้ว หัวใจเริ่มเต้นเร็วขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอโทรหาเขาโดยตรงอีกครั้ง

คราวนี้ปิดเครื่อง

ชัชนันท์ตะโกนออกไปนอกประตูเดี๋ยวนั้น “ใครก็ได้มานี่หน่อย”

ไม่นานชายชุดดำสองคนก็เดินมาตรงหน้าเธอพร้อมกัน ชายชุดดำคนหนึ่งถามขึ้น “คุณชัชนันท์ คุณต้องการสั่งอะไรครับ?”

“พวกนายรีบไปที่ร้านอาหารเช้าแสนอร่อยตรงข้ามแล้วดูหน่อยว่าคุณห้าอยู่ไหม ถ้าไม่อยู่ ให้ไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดประตูทางเข้าโรงพยาบาล แล้วก็กล้องวงจรปิดภายในร้านอาหารเช้า ดูว่าเขาไปไหน ฉันกลัวเขาเป็นอะไร” ชัชนันท์พูด

เขาเป็นมาเฟีย ศัตรูต้องเยอะมากแน่นอน

คนที่ใช้ชีวิตในเส้นทางนั้น ใครบ้างที่ชีวิตไม่เสี่ยงอันตรายอยู่ตลอดเวลา? การโดนศัตรูลอบฆ่าเป็นเรื่องปกติ

ยิ่งคิด ในใจเธอก็ยิ่งลุกลี้ลุกลน

เขาช่วยตนมากขนาดนั้น เธอไม่อยากให้เขาเป็นอะไร……

ชายชุดดำสองคนได้ยินดังนั้น ก็ทำหน้าประหม่าทันที พวกเขาเปล่งเสียงพร้อมกัน “ครับ!”