หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 178

“เอาล่ะ เรื่องนี้ชัดเจนแล้ว นายจงใจเล่นงานและใส่ร้ายคุณพงศ์พร”

“ใครก็ได้มานี่หน่อย พานายคนนี้ไปกรอกข้อมูล แล้วก็เอาไปขัง” ผู้บัญชาการมองแทนไทอย่างไม่แยแส ทำหน้ามั่นใจและแน่นอน ไม่มีความคิดที่จะถามต่อไปอย่างสิ้นเชิง

ความจริงที่แท้จริงคืออะไรกันแน่ เขาคิดว่ามันไม่สำคัญขนาดนั้น

สิ่งสำคัญคือพงศ์พรคนคนนี้เขาขัดใจไม่ได้ ในเวลาแบบนี้เขาทำได้แค่เสียสละคนธรรมดาตรงหน้า ไปปกป้องพงศ์พร

มองคนตรงหน้า สีหน้าแทนไทยิ่งบึ้งตึงเย็นชา กลุ่มควันในใจเริ่มเผาไหม้ไม่หยุด

เมื่อพงศ์พรได้ยินคำนี้ก็ยกยิ้มอวดดีเดี๋ยวนั้น แล้วค่อยๆ ยืนขึ้น เหลือบมองแทนไท “รอเข้าคุกเถอะนาย……อย่าว่าแต่วันนี้ฉันไม่ได้แตะต้องตัวนาย ถึงฉันจะแตะนายจริงๆ นายจะทำอะไรได้?”

“บอกฉันมา ทำไมนายต้องทำแบบนี้? หืม? ฉันกับนายไม่ได้มีความแค้นกัน ทำไมนายต้องเล่นงานฉัน? หืม? เพื่อหลอกเอาเงินฉันเหรอ?” พงศ์พรยิ่งยกตนข่มท่านมากขึ้น

พูดถึงตอนสุดท้ายเขาก็ยื่นนิ้วออกมา เตรียมจิ้มหน้าผากแทนไท

แทนไทตอบสนองรวดเร็ว กำนิ้วเขาเอาไว้แน่นก่อนที่นิ้วยังไม่แตะลงมา

วินาทีต่อมา แทนไทเงยหน้าขึ้นอย่างไม่รีบร้อน มองหน้าพงศ์พร ด้วยสายตาเหมือนดาบ

รังสีสังหาร พุ่งลงมาตั้งแต่เหนือศีรษะเขา

วินาทีต่อมาอีก มือที่เขากำนิ้วพงศ์พรเอาไว้ แล้วหักมันแรงๆ

เสียงดัง “กึก……” กระดูกอีกฝ่ายหัก สีหน้าเปลี่ยนไปมาก ร้องโอดครวญไม่หยุด “อ๊าก……อ๊าก……ไอ้เชี่ย แกปล่อยฉันนะ มันชาแล้ว”

แทนไทไม่คิดที่จะปล่อยเลย มือยังคงออกแรงไม่หยุด หลังมือขาวเย็นยะเยือกมีเส้นเลือดปูดขึ้นมา

“ยังไม่รีบไปปราบมันอีก?” ผู้บัญชาการทำหน้าประหม่า มองตำรวจด้านหลังพงศ์พรแล้วเอ่ยสั่ง

พวกเขาสองคนทำท่าจะรีบไปปราบแทนไททันที

แทนไทสงบนิ่งเหมือนเดิม ยืนขึ้นมาไม่เร่งรีบ จากนั้นก็เตะไปทางด้านหลัง เตะเก้าอี้ด้านหลังไปทางพวกเขาอย่างคล่องแคล่ว

พวกเขาหลบไม่ทัน เก้าอี้กระแทกโดนน่องพวกเขาสองคนอย่างเสมอภาค

ทั้งสองเจ็บจนหยุดอยู่ที่เดิม

ฟื้นคืนสภาพเดิมหลายวินาที พวกเขาถึงได้เปิดฉากโจมตีแทนไทต่อ

แทนไทยังคงมั่นคงแข็งแกร่ง เขาดึงนิ้วพงศ์พรและควบคุมเขาต่อ ขณะที่ใช้อีกมือหนึ่งต่อสู้กับพวกเขา

ถึงจะเป็นเช่นนี้ เขาก็ยังคงได้เปรียบ

ตอนสู้กัน เขาแทบไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรเลย แทบอยู่ที่เดิมตลอด

พวกเขาสองคนจะเอาเปรียบแม้แต่นิดก็ทำไม่ได้

ผู้บัญชาการเห็นภาพนี้แล้ว ก็บึ้งตึงโกรธจัดทันควัน เขากระทืบเท้าอย่างรุนแรง แล้วตะโกนตำหนิเสียงดัง “กล้าดียังไง แกกล้าดียังไงฮะ ใครก็ได้มานี่! ใครก็ได้มานี่”

ไม่นานนัก คนกลุ่มใหญ่ก็ไหลเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง

พวกเขาล้อมรอบแทนไทเป็นวงกลมอย่างเป็นระเบียบ และควักปืนออกมาเล็งที่แทนไท……

“หยุดซะ ถ้ายังไม่หยุด ฉันจะสั่งให้ยิงนาย……” ผู้บัญชาการตะคอกเหมือนเป็นโรคประสาท

พงศ์พรเจ็บจนหน้าซีดไปหมด เขามองคนพวกนั้นที่กำลังถือปืนอยู่รอบๆ ด้วยความใจร้อน แล้วเอ่ยสั่ง “มันทำร้ายตำรวจ พวกนายแม่งทำอะไรอยู่วะ? ยังไม่รีบยิงมันให้ตายอีก?”

ในเวลานี้ ปืนกระบอกหนึ่งเล็งไปที่ท้ายทอยแทนไท

แทนไทขมวดคิ้วเล็กน้อย นัยน์ตาไม่มีความปั่นป่วน แค่หยุดการกระทำ จับนิ้วพงศ์พรที่หักต่อไป แล้วหันหน้าไปมองคนที่ถือปืนอยู่

อีกฝ่ายเป็นวัยรุ่น สายตาเหมือนคบเพลิง

“ปล่อยเขา” วัยรุ่นเอ่ยสั่ง

“ดีมาก นายกล้าใช้ได้” แทนไทก้มศีรษะลงเล็กน้อย ตาดำยกขึ้นเล็กน้อยมองหน้าเขา

“ปล่อยฉัน……โอ๊ย ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้ว แกได้ยินไหม?” พงศ์พรตะโกนเสียงดังด้วยความเจ็บปวด “ถ้าแกไม่ตาย ก็ปล่อยฉันซะ!”

แทนไทเอาหูไปนาเอาตาไปไร่

“พวกนายแต่ละคนมันใช้การไม่ได้ ยืนอึ้งทำไม? ยังไม่รีบยิงมันให้ฉันอีก?” พงศ์พรมองผู้คนโดยรอบขณะตะโกนลั่นอย่างไม่สบอารมณ์

ผู้บัญชาการรีบเดินไป มองแทนไทอย่างอวดดี “รีบปล่อยเขาซะ ได้ยินไหม? ไม่งั้นฉันจะสั่งให้ยิงแกจริงๆ”

“คนอย่างแก ทักษะยังไม่ดีขนาดนั้น ไม่งั้นคนที่เสียเปรียบก็คือแกเอง” ผู้บัญชาการพูดขึ้นอีก

“ปัง……”

ในเวลานี้ ประตูด้านนอกก็ถูกคนเตะเปิดมัน

“ไหนดูสิ ใครกล้ายิงเพื่อนของกู” เสียงเฉื่อยชาหนึ่งดังขึ้น

ตามด้วยคมสันที่ทำหน้าแสยะยิ้ม ปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน

ขณะที่เห็นคมสัน พงศ์พรก็งุนงงทันที “คุณ……คุณคมสัน? คุณมาได้ยังไง?”

“มาสั่งสอนนายน่ะสิ เจ้าโง่” คมสันแค่นเสียงเฮอะ

คำพูดคมสันบาดหูมาก แต่พงศ์พรไม่กล้าอารมณ์ร้อนเลยสักนิด เลือกที่จะกลั้นใจปั้นหน้ายิ้มสู้

ผู้บัญชาการมองพงศ์พรทันทีแล้วถามขึ้น “คุณคมสัน? นี่คุณคมสันคนไหนครับ?”

พงศ์พรกลั้นความเจ็บปวด พูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “คมสัน ยังจะมีคนไหนอีก? คนที่มีอำนาจในเมืองสินธุจะมีชื่อคมสันกี่คน?”

เมื่อผู้บัญชาการได้ยินก็ตกใจจนงง ตระกุลภักดีดำรงณในเมืองสินธุ คนชนชั้นสูงในแวดวงผู้มีอำนาจนั้นสูงเกินเอื้อม

จากนั้นกรรณ เกริกก็พาชายชุดดำกลุ่มใหญ่เดินมาข้างกายคมสัน

เหล่าชายชุดดำล้อมรอบด้านหลังตำรวจกลุ่มนั้นที่ล้อมรอบแทนไทอยู่โดยมิได้นัดหมาย กลายเป็นวงกลมใหญ่……

ผู้บัญชาการถูกล้อมอยู่ในนั้น ออกไปไม่ได้เลย

“เชี่ย คุณกรรณมาด้วยได้ไงเนี่ย?” พงศ์พรพูดเสียงต่ำ

ผู้บัญชาการได้ยินดังนั้นในใจก็ยิ่งกลัว ถึงเขาจะไม่รู้ว่าคุณกรรณที่คมสันพูดถึงจะศักดิ์สิทธิ์แค่ไหน แต่ยืนกับคมสันได้ ก็ต้องรวยและสูงส่งแน่นอน

เห็นสถานการณ์นี้ ผู้บัญชาการรู้สึกค่อนข้างผิดปกติ เขารู้สึกว่าคมสันกับคุณกรรณมาที่นี่ไม่ได้มาเพื่อพงศ์พรอย่างเห็นได้ชัด

ถ้าหากไม่ได้มาเพื่อพงศ์พร

งั้นก็เพื่อ……

คิดถึงตรงนี้ ขาสองข้างเขาก็สั่นระริกทันที ห้วงลึกของวิญญาณเหมือนถูกเคาะอย่างรุนแรง เริ่มสั่นสะเทือนอย่างบ้าคลั่ง

ถ้าอย่างนั้นวันนี้ไปข่มเหงคนที่ไม่ควรงั้นเหรอ?

กรรณยิ้มร้ายกาจแหวกฝูงคน พาคมสันและเกริกเดินมาข้างๆ แทนไทและพงศ์พร

จากนั้นคมสันก็ยกสายตามองผู้บัญชาการคนนั้นอย่างเย็นชา ถามขึ้นช้าๆ “นายใจกล้าไม่เบา ไม่คิดว่าจะกล้าทำร้ายเพื่อนฉัน”

ผู้บัญชาการหวาดกลัวโดยสมบูรณ์ หน้าซีดเผือด “เขา……เขาคือเพื่อนคุณ?”

อย่างที่คิดไว้ เขาเดาถูก

เขาหาเรื่องคนที่ไม่ควรเข้าแล้วจริงๆ

คนคนนี้ ถ้าหากเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนกับคมสัน ก็แสดงว่าเป็นตระกูลผู้ดีที่คนต่ำต้อยอย่างเขาไปหาเรื่องไม่ได้

วินาทีต่อมา ร่างกายเขาเกิดเหงื่อเย็นขึ้นหนึ่งชั้น เสื้อเชิ้ตในเครื่องแบบตำรวจ แทบจะชุ่มเหงื่อ

เขาเช็ดเหงื่ออย่างบ้าคลั่ง ขณะมองคนเหล่านั้นที่ถือปืนชี้แทนไท แล้วด่าเสียงทุ้ม “เจ้าพวกโง่ รีบไสหัวไปซะ”

คนกลุ่มนั้นรีบเก็บปืน แล้วหนีเตลิดอย่างรวดเร็ว

แทนไทขมวดคิ้ว เหลือบมองคมสันและกรรณอย่างไม่แยแส “พวกนายมาทำไม?”