หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 178

“เอาล่ะ เรื่องนี้ชัดเจนแล้ว นายจงใจเล่นงานและใส่ร้ายคุณพงศ์พร”

“ใครก็ได้มานี่หน่อย พานายคนนี้ไปกรอกข้อมูล แล้วก็เอาไปขัง” ผู้บัญชาการมองแทนไทอย่างไม่แยแส ทำหน้ามั่นใจและแน่นอน ไม่มีความคิดที่จะถามต่อไปอย่างสิ้นเชิง

ความจริงที่แท้จริงคืออะไรกันแน่ เขาคิดว่ามันไม่สำคัญขนาดนั้น

สิ่งสำคัญคือพงศ์พรคนคนนี้เขาขัดใจไม่ได้ ในเวลาแบบนี้เขาทำได้แค่เสียสละคนธรรมดาตรงหน้า ไปปกป้องพงศ์พร

มองคนตรงหน้า สีหน้าแทนไทยิ่งบึ้งตึงเย็นชา กลุ่มควันในใจเริ่มเผาไหม้ไม่หยุด

เมื่อพงศ์พรได้ยินคำนี้ก็ยกยิ้มอวดดีเดี๋ยวนั้น แล้วค่อยๆ ยืนขึ้น เหลือบมองแทนไท “รอเข้าคุกเถอะนาย……อย่าว่าแต่วันนี้ฉันไม่ได้แตะต้องตัวนาย ถึงฉันจะแตะนายจริงๆ นายจะทำอะไรได้?”

“บอกฉันมา ทำไมนายต้องทำแบบนี้? หืม? ฉันกับนายไม่ได้มีความแค้นกัน ทำไมนายต้องเล่นงานฉัน? หืม? เพื่อหลอกเอาเงินฉันเหรอ?” พงศ์พรยิ่งยกตนข่มท่านมากขึ้น

พูดถึงตอนสุดท้ายเขาก็ยื่นนิ้วออกมา เตรียมจิ้มหน้าผากแทนไท

แทนไทตอบสนองรวดเร็ว กำนิ้วเขาเอาไว้แน่นก่อนที่นิ้วยังไม่แตะลงมา

วินาทีต่อมา แทนไทเงยหน้าขึ้นอย่างไม่รีบร้อน มองหน้าพงศ์พร ด้วยสายตาเหมือนดาบ

รังสีสังหาร พุ่งลงมาตั้งแต่เหนือศีรษะเขา

วินาทีต่อมาอีก มือที่เขากำนิ้วพงศ์พรเอาไว้ แล้วหักมันแรงๆ

เสียงดัง “กึก……” กระดูกอีกฝ่ายหัก สีหน้าเปลี่ยนไปมาก ร้องโอดครวญไม่หยุด “อ๊าก……อ๊าก……ไอ้เชี่ย แกปล่อยฉันนะ มันชาแล้ว”

แทนไทไม่คิดที่จะปล่อยเลย มือยังคงออกแรงไม่หยุด หลังมือขาวเย็นยะเยือกมีเส้นเลือดปูดขึ้นมา

“ยังไม่รีบไปปราบมันอีก?” ผู้บัญชาการทำหน้าประหม่า มองตำรวจด้านหลังพงศ์พรแล้วเอ่ยสั่ง

พวกเขาสองคนทำท่าจะรีบไปปราบแทนไททันที

แทนไทสงบนิ่งเหมือนเดิม ยืนขึ้นมาไม่เร่งรีบ จากนั้นก็เตะไปทางด้านหลัง เตะเก้าอี้ด้านหลังไปทางพวกเขาอย่างคล่องแคล่ว

พวกเขาหลบไม่ทัน เก้าอี้กระแทกโดนน่องพวกเขาสองคนอย่างเสมอภาค

ทั้งสองเจ็บจนหยุดอยู่ที่เดิม

ฟื้นคืนสภาพเดิมหลายวินาที พวกเขาถึงได้เปิดฉากโจมตีแทนไทต่อ

แทนไทยังคงมั่นคงแข็งแกร่ง เขาดึงนิ้วพงศ์พรและควบคุมเขาต่อ ขณะที่ใช้อีกมือหนึ่งต่อสู้กับพวกเขา

ถึงจะเป็นเช่นนี้ เขาก็ยังคงได้เปรียบ

ตอนสู้กัน เขาแทบไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรเลย แทบอยู่ที่เดิมตลอด

พวกเขาสองคนจะเอาเปรียบแม้แต่นิดก็ทำไม่ได้

ผู้บัญชาการเห็นภาพนี้แล้ว ก็บึ้งตึงโกรธจัดทันควัน เขากระทืบเท้าอย่างรุนแรง แล้วตะโกนตำหนิเสียงดัง “กล้าดียังไง แกกล้าดียังไงฮะ ใครก็ได้มานี่! ใครก็ได้มานี่”

ไม่นานนัก คนกลุ่มใหญ่ก็ไหลเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง

พวกเขาล้อมรอบแทนไทเป็นวงกลมอย่างเป็นระเบียบ และควักปืนออกมาเล็งที่แทนไท……

“หยุดซะ ถ้ายังไม่หยุด ฉันจะสั่งให้ยิงนาย……” ผู้บัญชาการตะคอกเหมือนเป็นโรคประสาท

พงศ์พรเจ็บจนหน้าซีดไปหมด เขามองคนพวกนั้นที่กำลังถือปืนอยู่รอบๆ ด้วยความใจร้อน แล้วเอ่ยสั่ง “มันทำร้ายตำรวจ พวกนายแม่งทำอะไรอยู่วะ? ยังไม่รีบยิงมันให้ตายอีก?”

ในเวลานี้ ปืนกระบอกหนึ่งเล็งไปที่ท้ายทอยแทนไท

แทนไทขมวดคิ้วเล็กน้อย นัยน์ตาไม่มีความปั่นป่วน แค่หยุดการกระทำ จับนิ้วพงศ์พรที่หักต่อไป แล้วหันหน้าไปมองคนที่ถือปืนอยู่

อีกฝ่ายเป็นวัยรุ่น สายตาเหมือนคบเพลิง

“ปล่อยเขา” วัยรุ่นเอ่ยสั่ง

“ดีมาก นายกล้าใช้ได้” แทนไทก้มศีรษะลงเล็กน้อย ตาดำยกขึ้นเล็กน้อยมองหน้าเขา