หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 179

แทนไทค่อนข้างประหลาดใจนิดหน่อยกับการมาของพวกเขา

กรรณรีบเดินไปข้างหน้า “เรื่องนี้……เดี๋ยวขึ้นรถค่อยว่ากัน”

ดูจากท่าทางการพูดคุยของแทนไทต่อกรรณและคมสันแล้ว ตอนนี้พงศ์พรลุกลี้ลุกลนอย่างแท้จริง

พวกเขาตระกูลอัครกุลถึงแม้จะสุดยอด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าตระกูลพิสุทธ และตระกุลภักดีดำรงณแล้วก็ไม่มีค่าอะไรเลย

คนตรงหน้าที่ตอนนี้กล้าพูดคุยกับตระกูลพิสุทธและตระกุลภักดีดำรงณสองท่านี้ได้ ก็แสดงว่าฐานะเขาต้องสูงกว่าพวกเขา!

ผู้บัญชาการข้างกายเข้าใจเหตุผลนี้เช่นกัน เขามองแทนไทด้วยความหวาดกลัวจนตัวสั่น “ท่านครับ ยกโทษให้กระผมด้วยครับ ถือว่าผมไม่มีค่าอะไร ปล่อยผมไปเถอะ ผมไม่ควรทำแบบนั้นกับท่าน ผมผิดไปแล้วจริงๆ”

“ผม……ผมก็ผิดไปแล้ว แบบนี้เราก็ปรับความเข้าใจกันแล้ว เราไม่ทะเลาะกันไม่รู้จักกัน วันนี้เรามาเป็นเพื่อนกันดีกว่าครับ” พงศ์พรมองแทนไทอย่างประจบประแจง มาดใหญ่โตกำเริบเสิบสานหายไปหมดเลย

แต่คมสันยกเท้าขึ้นมาเตะก้นพงศ์พรทันที “เป็นเพื่อนกับเขา? นายคู่ควรเหรอ?”

เขาเตะแรงมาก พงศ์พรถูกเตะล้มลงไปกับพื้นเลย

มือบาดเจ็บอยู่แล้ว ตอนนี้โดนเตะล้มลงกับพื้นรุนแรงแบบนี้ พงศ์พรเจ็บจนยืนไม่ขึ้น เขาทำตัวต่ำต้อยถ่อมตนอยู่ที่พื้น มองคมสันอย่างเอาใจแล้วพูดขึ้น

“คุณคมสัน พ่อผม แล้วก็อาผม ก็ถือว่าเป็นเพื่อนกับพ่อคุณ เห็นแก่พวกเขาได้ไหม……”

“นายหาเรื่องคนที่ไม่ควรติดต่อกันสองครั้ง วันนี้จะไม่เห็นแก่หน้าพ่อใครทั้งนั้นแหละ” กรรณทำหน้าเหยียดหยาม

“สอง……สองครั้ง?” พงศ์พรทำหน้าฉงน

สองครั้งที่ไหนกัน? นอกจากวันนี้ เขาก็ไม่ได้หาเรื่องคุณชายคนนี้นี่หน่า?

“ผู้บัญชาการ วันนี้คดีนี้ จัดการตามที่เพื่อนฉันบอก แล้วก็เมื่อวานนายคนนี้คุมขังภรรยากับเพื่อนของเพื่อนฉันแบบผิดกฎหมายด้วย เกือบทำให้พวกเธอย่ำแย่ รวมสองข้อหานี้ด้วยกัน จำคุกตลอดชีวิตไม่มีปัญหาใช่ไหม?”

กรรณเหลือบมองผู้บัญชาการท่านนั้นด้วยความเฉยเมยขณะถามขึ้น

เมื่อพงศ์พรได้ยินคำพูดนี้ ร่างกายก็สั่นสะท้าน เข้าใจอย่างแท้จริงแล้ว

แสดงว่าชัชนันท์และนลินที่เขาหาเรื่องเมื่อวาน หนึ่งในสองคนนั้นคือภรรยาของคุณชายท่านนี้?!

“ขอโทษครับคุณชาย ผมไม่รู้ตัวตนของพวกเธอ ถ้ารู้จะไม่ทำแบบนี้แน่ๆ ท่านยกโทษให้ผมเถอะ” พงศ์พรคลานหัวซุกหัวซุนไปหาแทนไท กอดน่องเขาเอาไว้ แล้ววิงวอนอย่างต่ำต้อย

แทนไทไม่มองเขาเลย ไม่เคยมองแม้แต่ครั้งเดียว เย็นยะเยือกเหมือนสระน้ำเย็นเฉียบพันปี

“คือ……” ในชั่วขณะหนึ่งผู้บัญชาการไม่รู้ว่าควรทำยังไง

ไม่ว่าจะเป็นตระกูลอัครกุล หรือตระกุลภักดีดำรงณเขาก็ขัดใจใครไม่ได้ทั้งนั้น

ขัดใจทางใดทางหนึ่ง เขาก็ตายหมด

“ทำตามที่ผมบอก ผมรับประกันความปลอดภัยของนาย” คมสันทำเสียงเฮอะ “หรือนายไม่อยากเอาบุญล้างบาป”

“อยาก……อยาก……อยากครับคุณคมสัน ได้ครับ ผมเข้าใจแล้ว” ผู้บัญชาการเช็ดเหงื่อเย็นบนหน้าผาก พร้อมพยักหน้ารัวๆ

“หลักฐานที่เขาข่มเหงภรรยากับเพื่อนของเพื่อนฉัน อยู่นี่” กรรณควักแฟลชไดรฟ์สีดำอันหนึ่งออกมาจากกระเป๋า แล้วโยนให้ผู้บัญชาการ

ผู้บัญชาการรับแฟลชไดรฟ์มาอย่างรวดเร็ว แล้วพยักหน้ารัวๆ อีกครั้ง

ไม่มีทางเลือก ตอนนี้เขาต้องตัดสินใจ ถึงแม้พวกคมสันบอกว่าจะปกป้องพวกเขา เขาก็ต้องยืนข้างพวกเขาโดยธรรมชาติ

สำหรับข้อเท็จจริงคืออะไรกันแน่ นั่นไม่สำคัญเลย

“ได้ครับ ได้ครับ” ผู้บัญชาการพูดอีกครั้ง

“ไปล่ะ……” แทนไทเตะพงศ์พรอย่างแรง ก้าวขายาวออกไปข้างนอกด้วยออร่าเต็มที่

คมสัน กรรณ และเกริกเดินตามไป

เหล่าชายชุดดำก็เดินตามไปติดๆ ด้วยอานุภาพเกรียงไกร